Het schijnt de nieuwste trend te zijn, na je vijftigste opnieuw geboren worden. Alles wat je tot dan toe nog niet hebt gedaan, ga je doen. En wat je deed, zweer je af. Dat geeft me toch een kick!
Een cursus tantra, je haar blauw verven, puntschoenen dragen, motorrijles nemen. Kan het gekker? Ja hoor. Met achttien vrouwen naar Sri Lanka voor een retraite of met alle mannen van de biljartclub een tattoo laten zetten. Over marathons lopen en de grote banen- of partnerwissel maar te zwijgen. Groots en meeslepend is het motto.
Wat bezielt de vijftiger die ineens in een iets te strak outfitje op de racefiets klimt na jarenlang iedere avond met de benen op de salontafel te hebben gelegen. Wat bezielt de secretaresse die zich tijdens het jaarlijkse bedrijfsuitje plotseling ontpopt als de heetste tangodanseres? Doodsangst, pure doodsangst is het. Want wat als het morgen afgelopen is. Wat zeg ik: vandaag! Wat heb ik dan allemaal gemist? Wat heb ik niet gedaan wat ik wel wilde? Dat moet zo ongeveer de gedachtengang zijn van de 50plusser die als een kat in het nauw de vreemdste sprongen maakt. Dodelijk vermoeiend!
De stap van kantoormuts naar tangodanseres is een flinke
En die 50plussers zijn wij. Nee, wij doen dit soort dingen natuurlijk niet. Het is altijd de buurman die ineens een motorfiets voor de deur heeft staan of die collega die uit de band springt. Toch? We vragen ons alleen maar af hoe het zal zijn. Hoe het is om ineens totaal iets anders te gaan doen. Of het in ieder geval te proberen. De stap van kantoormuts naar tangodanseres is een flinke, maar wil iemand dat nou echt? Krijg je nu werkelijk zo’n kick van dat ritje op de motor of die cursus paaldansen in die net iets te donkerrood geverfde dansschool? In hoeverre laten we ons gek maken door de gedachte dat we ‘alles gedaan moeten hebben voor ons vijfenvijftigste of zeventigste levensjaar’. Wat is alles? En wie zegt dat?
Maartje
Waarom mag je niet zoals de inmiddels 72-jarige schrijver Maarten ’t Hart lekker rustig leven. In een interview in het AD laat hij weten: “ik vind dat rustige leven wel prettig.” Hij heeft niet zoveel behoeften meer. “Verjaardagen sla ik altijd over, met vrienden doe ik nooit iets in de trant van gezellig bij elkaar zitten. Ik ga voor sober en eenvoudig”.
Een saaie man aan wie niks te beleven valt
’t Hart noemt zichzelf een saaie man aan wie niks te beleven valt. Maar wacht even; is hij niet die bekende schrijver die jaren terug als vrouw Maartje door het leven ging? Hoe saai ben je dan? Maarten ’t Hart was een fenomeen, als schrijven en als persoonlijkheid, en inmiddels misschien wel weer compleet zichzelf. “Ik ben er tevreden mee. Ik kan niet anders.’’
Ik wil maar zeggen; in hoeverre laten we ons gek maken door de ‘must’ om op een zekere leeftijd ineens anders dan je gewoon was te gaan doen. Als je de behoefte voelt een tattoo te laten zetten, vooral doen. Maar dat heeft niets met je vijftigste levensjaar te maken. Ook niet met je zestigste of je vijfendertigste. Klinkt behoorlijk als ‘spiegologie’, maar iedereen moet vooral doen waar hij of zij zin in heeft en zich niets aantrekken van z’n leeftijd. Wat jij?
Wij lezen graag jouw reactie.
