Maandelijks doet dichter en beeldend kunstenaar Henk Dillerop verslag van een inspirerend atelierbezoek of attendeert ons op een bijzondere expositie, een optreden, een bundel en nog veel meer.
Hij werd verliefd op de Papoea’s en soms schildert hij ’s nachts. Laverend door het atelier van schilder Jelle Schotanus.
Je kunt er niet omheen. Bij binnenkomst laveer je als het ware direct tussen de schilderijen door naar de woonkamer. Een woonkamer die aan de ene kant op een pronkkamer in het Tropenmuseum lijkt en aan de andere kant het voorportaal van Museum Belvedère in Oranjewoud. Hoe dan ook, deze woonkamer is het atelier van Jelle Schotanus (1956).
Schilderijen, schilderijen en nog eens schilderijen en midden in de kamer een grote ezel met daarop een groot doek. Potten verf en kwasten, veel kwasten. Als een ware krijger staat kunstenaar Jelle voor zijn doek en begint met weidse gebaren te vertellen.
“Op de lagere school heb ik geen mooie tijd gehad. Ik bewaar slechte herinneringen aan die periode, behalve aan tekenen. Ik haalde met tekenen hoge cijfers en vond het prachtig om te doen. Net zoals buiten spelen. Daar en dan leefde ik pas echt. Heerlijk één met de natuur en met de dieren. Op een gegeven moment kwam ik in Drachten te wonen en als puber kwam ik al bij Philips terecht. In de ploegendienst.” Naast het werk bij Philips bleef de natuur – het buiten zijn – altijd de grote passie van Jelle. “Ik ging weer buiten uit wonen, Henk, op de Veenhoop om precies te zijn.” Daar op die prachtige buitenplaats kwam er steeds meer ruimte voor de grote passie van Jelle: schilderen!
‘Ik ben misschien zelf wel een Papoea’
Hij ging exposeren bij galerie Het Tripgemaal in Gersloot, nadat kunstverzamelaar en later museumdirecteur Thom Mercuur zijn schilderijen had gezien. Mercuur was onder de indruk van het werk van Schotanus en gaf hem een podium. Jelle zelf had ook een ander podium nodig. Hij wilde de wereld zien en beleven. Samen met zijn helaas te jong overleden vrouw Ria maakte hij jaren geleden een wereldreis. Ze bezochten Engeland, Indonesië, Canada, Australië, Hawaï en de Salomonseilanden. “Aan die eilanden heb ik mijn hart verpand, Henk. Ik lees alle boeken over Papoea’s want ik ben verliefd geworden op dat volk, ik voel of ben misschien zelf wel een Papoea.”
Terug in Nederland gaat Jelle door met schilderen. Het is zijn lust en zijn leven. Exposities volgen en ook zijn grote droom komt uit, zijn werken maken deel uit van een groepsexpositie in Museum Belvedere in Heerenveen. En dat blijft niet bij die ene keer. Naast tentoonstellingen in dit museum, exposeert Jelle geregeld in diverse galerieën.
Jelle voelt zich een natuurmens
Jelle blijft zich ontwikkelen. De kunstacademie heeft hij niet gevolgd, maar zijn werk ‘is er niet minder om’. Hij experimenteert met verschillende materialen, zoals zand en turf. Altijd maar schilderen. Soms lukt het even niet. Dan zit hij vast, maar op andere dagen dan bruist het en ‘komt het eruit’. Soms wel drie schilderijen op een dag of beter gezegd een dag en een nacht. “Ik word dan ’s nachts wakker en dan ga ik schilderen.” Jelle schildert de natuur in al haar pracht en praal, maar op zijn eigen manier, met een eigen handschrift. Hij voelt zich dan één met het schilderij. Hij voelt zich een natuurmens.
Tegenwoordig woont en werkt Jelle in Beetsterzwaag, een beetje aan de rand dicht bij het bos. Met veel plezier stelt hij zijn atelier open voor bezoekers aan de Open Atelierroute in de gemeente Opsterland. Druk is het dan, soms ‘smoordruk’, en al die mensen laveren dan langs de schilderijen in de gang. Slalommend langs de potten verf op de grond in de woonkamer en genieten van het werk van Jelle en zijn prachtige verhalen. Zo ga ik ook weer naar buiten. Laverend en met een hoofd vol verhalen.
