In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 10. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9).
Vervolg vrijdag 27 maart
Mijn dochter en ik videobellen met elkaar. Dat hebben we nog niet eerder gedaan, maar wat is het leuk om elkaar op deze manier even te zien! Zij zit te eten en ik maak een bakje koffie. Het voelt toch wel een klein beetje als bij elkaar zijn. Mijn dochter heeft het apendruk gehad. Zij is sociaal werker en werkt vanuit huis. Maar net deze week waren er allemaal cliënten in crisissituaties en ze had het toch al zo druk, want ze moest haar appartement leeghalen en in de oude situatie terug brengen, nu ze samenwoont met haar vriend. Haar vriend hielp haar wanneer hij kon, maar hij werkt in de bouw en zijn werk gaat gewoon door dus veel tijd over heeft hij niet. Normaal zou er een grote groep vrienden en vriendinnen geholpen hebben, maar daar was nu geen sprake van, dus het meeste kwam op de schouders van mijn dochter terecht. En ik zie dat aan haar vermoeide gezicht. ‘Lieverd denk je goed om jezelf?’ vraag ik. ‘Dat komt wel goed mam, ik kan nergens heen’ grapt mijn dochter.
Op TV hoor ik, terwijl ik sta te koken, dat Liesbeth List is overleden en ik hoor een flard van één van haar liedjes voorbijkomen: ‘Heb het leven lief en wees niet bang…’ Dat is een mooie lijfspreuk voor de angstige periode waar we met zijn allen in zitten besluit ik.
Zaterdag 28 maart
Het is nog steeds zonnig voorjaarsweer. Koud en winderig maar heel zonnig. Er bloeien al heel wat bloemen en de natuur ziet er feestelijk uit met al die mooie heldere kleuren. Een schril contrast met de angstige werkelijkheid waarin we ons bevinden en waar niets feestelijks aan is. Ook in Nederland nu bijna 100 doden per dag. 100! Ik probeer me dat voor te stellen met stipjes op de kaart van Nederland. Dat zijn heel veel stipjes. En dan loopt het aantal stipjes dagelijks ook nog op. Jakkes! Ik voel de angst in mijn lijf. Gelukkig niet voor lang want Jan en ik gaan het huis een goeie beurt geven. Stoffen, stofzuigen, poetsen en boenen, dat leidt heerlijk af!
Ik app met een oude vriendin in Brabant. Zij woont in den Bosch waar de crisis op dit moment ook woest om zich heen slaat. Vorige week zag ik nog van alles van haar voorbijkomen op social media maar nu lijkt het stil. Het zal toch niet…Maar gelukkig gaat het goed met haar twee kinderen. Ze proberen zich goed aan de regels te houden in verband met het hoge risico in de buurt. Haar dochter woont in Breda en die vindt de lock-down nogal een uitdaging. Voor jongeren met een voorheen druk sociaal leven is dat ook niet makkelijk. Haar zoon studeert in Maastricht. Ze had hem een week geleden opgehaald, lekker veilig thuis maar die is nu toch weer met de trein terug naar Maastricht vertrokken. Daar maakt ze zich wel zorgen om. Maar voor nu is alles goed.
Op de NOS-app lees ik dat de politie heeft moeten optreden tijdens zogenaamde ‘schijt-aan-Corona-feestjes’ in Lemmer en op Urk. Jongeren zouden gezegd hebben ‘Ik ben jong, ik word toch niet ziek. Er gaan alleen oude mensen dood aan het virus’. Ik ben echt woest als ik dat lees! Hoe kan dit nou? Jezelf aan risico’s blootstellen is één ding, maar je hebt toch ook een verantwoordelijkheid naar anderen? Jij kunt met het grootste gemak anderen besmetten, zonder dat je het zelfs in de gaten hebt. Wat zijn dit voor jongeren? Hebben die dan geen opvoeding gehad? Waar zijn de ouders in dit verhaal? Vragen vragen vragen. Voor mijn geestesoog zie ik visioenen van lijfstraffen, die ik met liefde zelf uit zou delen nu.
Aan het eind van de middag komt het pakket van de streekboeren dat ik besteld heb, dat is een collectief van boeren dat ambachtelijke producten direct aan de man brengt. Ze hebben pakketten samengesteld met allerlei heerlijke producten waarvan je in ieder geval twee maaltijden kunt bereiden. En zo komt het dat Jan en ik ’s avonds aan de postelein/champignon stamppot met uienchutney en rundersaucijzen zitten. En het smaakt voortreffelijk!
Zondag 29 maart
Ook zondagochtend voltrekt zich, evenals de rest van het weekend, in een heerlijk lui tempo. Tijdens het ontbijt met de heerlijke verse eitjes van de buurman, kijk ik naar buiten, de tuin in. Daar staat een enorm grote, oude wilg waar de afgelopen jaren eksters in nestelden. Ik ben dol op eksters, ik vind het prachtige vogels. Met plezier zag ik elk voorjaar hoe zij hun nest bouwden en daar hun jongen grootbrachten. Drie vorig jaar. Vanaf mijn plek aan de keukentafel heb ik er mooi het zicht op. Maar ik zag een paar weken geleden al dat een paar kraaien ook hun oog op de wilg had laten vallen. En dus werd het oorlog. Alle dagen werd er gevochten met schijnaanvallen, naar elkaar pikken en elkaar met veel lawaai wegjagen. Die boom leek mij groot genoeg voor twee nesten maar daar dachten de vogels heel anders over. Het pleit werd beslecht. Geen eksters dit jaar maar kraaien. En die zijn al druk bezig af en aan te vliegen met takjes. Ik heb niks met kraaien.
Even later is Jan met de belastingaanslag bezig en ik besluit de douchehoek een goede beurt te geven. En dan daarna, als beloning, een heerlijk warm bad. Terwijl ik, tevreden over de blinkend schone douchehoek, lig te weken sta ik even stil bij mezelf. Of liever gezegd: ik lig even stil bij mezelf. Hoe gaat het eigenlijk met mij? Ik besef dat het goed met me gaat. Ik probeer op de hoogte te blijven van het nieuws, maar me niet mee te laten sleuren door alle negatieve berichten. Ik focus me op positiviteit. Dat helpt me. En ik hou me aan de regels; ik blijf zoveel mogelijk thuis en heb geen of nauwelijks contact met anderen. Daar heb ik controle op en daardoor ken ik weinig angst. Als ik angstig ben heeft dat meestal te maken met Jan. Die in, mijn ogen, soms onnodige risico’s neemt in contacten met anderen. Daar wordt ik bang van, daar heb ik geen controle op. Als therapeut zou ik nu tegen mezelf moeten zeggen ‘laat los waar je geen invloed op hebt’, maar dat valt nog niet mee merk ik. Zeker niet nu ik het gevoel heb dat mijn leven er mogelijk van af zou kunnen hangen.
Als ik met de hondjes over ons weggetje loop stijgen de stakkers bijna op! Het stormt voor de zoveelste keer dit jaar en de wind ranselt het kale land. Je zou zeggen dat er geen dode tak meer over is om nog weg te waaien, maar er liggen toch altijd weer nieuwe, losgewaaide op de weg. De hondjes, twee mini-teckeltjes worden altijd opgewonden van zoveel wind en wapperen, springend als pasgeboren lammetjes, alle kanten op. Hun oren als propellers in de wind, of als roze lapjes omgeflapt tegen hun schedeltjes.
Vanwege het overlijden van Liesbeth List wordt er een afscheidsinterview met haar en Jeroen Pauw uitgezonden over haar leven. Het was speciaal bedoeld om na haar dood te worden uitgezonden. Liesbeth zegt daarin dat haar hele leven haar overkwam. Ik kan me daarin vinden. Ook mijn leven is een aaneenschakeling van momenten en gebeurtenissen die opeens een totaal andere draai gaven aan hoe ik dacht dat het zou gaan. Nu met de Corona-crisis zullen meer mensen dit gevoel hebben. Ben je druk bezig met het plannen van je leven, denk je alles onder controle te hebben, gebeurt dit! Zo’n wereldwijde pandemie. Staat opeens alles op zijn kop! Er is zo’n prachtige uitspraak: ‘Life is what happens when you are making plans’. Dat duidt op het feit dat we geneigd zijn in de toekomst te leven. Je hebt een plaatje in je hoofd van hoe het zou moeten zijn, of hoe je het wilt, terwijl het enige moment dat je leven zich echt afspeelt, vandaag is. Nu. En dus kun je maar het beste proberen van dit moment het beste te maken, elke keer weer. Beetje sneu als je aan het eind van je leven moet zeggen ‘ik was zo druk met de toekomst bezig dat ik een beetje vergeten ben te leven’. Bovendien gaat het altijd anders dan je denkt, dat blijkt nu maar weer.
s Middags bak ik kokosmoppen van een recept van een meesterbakker. Het huis ruikt er heerlijk naar. Jan en ik moeten ons inhouden om ze niet allemaal op te vreten. Ik zet, trots op het resultaat, een foto op Facebook en krijg direct allerlei reacties van mensen die graag willen dat ik een zakje aan de deur kom hangen of een zakje door de brievenbus duw. Dus ik plaats ook een foto van het zeer eenvoudige recept. Lekker zelf gaan bakken mensen!
Boer zoekt vrouw brengt ’s avonds, na allerlei verontrustende corona berichten, heerlijk verstrooiing. Maar niet genoeg; ik lig er ’s nachts wakker van. Niet eens zozeer dat de angst me naar de strot grijpt maar mijn hoofd zit er helemaal vol mee. Eigenlijk is één of twee keer op een dag een journaal voor mij wel genoeg maar van het corona-nieuws krijg ik, of ik het nu wil of niet, toch meer mee dan goed is voor mijn hoog sensitieve wezen. Als ik dan niet meer de slaap kan vatten heb ik daar één remedie voor: warme melk met een scheut rum en honing. Echt dat helpt altijd! Mij in ieder geval. Ik wil jullie niet tot alcoholmisbruik aanzetten natuurlijk.
