In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 12. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11).
Dinsdag 31 maart
Ik lig nog in bed en hoor buiten de borstel-veegwagen van de gemeente reiniging. En opeens komt me dit zo vreemd voor! De wereld is tot stilstand gekomen er gaan bosjes mensen dood maar de stoepranden moeten geveegd. Bijna een absurde scene, als in een Charlie Chaplin film.
Nog voor het ontbijt en voordat Jan en ik met onze dagelijkse bezigheden beginnen, maken we een stevige wandeling met de hondjes. Het is prachtig weer, het waait niet en het valt ons op hoe ongelooflijk stil het is. Relatief gezien dan; geen ronkend vliegtuig op de achtergrond en geen streep te zien in de lucht. Heel af en toe een auto op grote afstand. En daarom vallen de andere geluiden juist extra op: het gesnater van eenden, een haan die kraait, schapen en lammetjes die blaten, een blaffende hond ergens in de verte. Het is prachtig om naar te luisteren. Door het ontbreken van storend achtergrond geluid wordt dit opeens een mindful wandeling.
Een vriend zit in lock-down op Kreta. En ik zie een interview met hem op omroep Flevoland. Hij werkt in het pietepeuterige dorpje Mirtos, in een appartementenhotel, en was de troepen vooruit gereisd om de boel voorjaarsklaar te maken. Meestal begint rond 1 april het seizoen voor hem en de rest van zijn team. Maar helaas pindakaas, het hotel is dicht, hij mag er niet in. Als hij naar buiten wil moet hij dit aanvragen en soms duurt het wel een half uur voor hij via sms de bevestiging krijgt dat hij de deur uit mag. Er is toestemming om boodschappen te doen, of naar de apotheek te gaan of voor andere dringende zaken. Maar mijn vriend is slim. Hij wist dat mensen in de buurt onlangs een zwerfhond hadden opgevangen en vroeg of hij er voor mocht zorgen. Het mocht. Het dier heet Seppie en moet 3 à 4 keer per dag uit. Dat betekent 3 à 4 keer per dag extra naar buiten voor mijn vriend. Daar geniet hij van en ook van het gezelschap van de dankbare zwerver. Alleen in zijn appartement is ook maar alleen. Nu is het zo dat alleen zijn op Kreta ook maar een betrekkelijk begrip is. Mensen staan op hun balkons en in tuintjes met elkaar te praten en ze zorgen voor elkaar. In Mirtos zijn veel mensen die extra hoeveelheden eten koken, zodat er ’s avonds een grote hoeveelheid bakjes eten door het dorp circuleert. Ook flesjes Raki worden uitgedeeld. Mijn vriend houdt het nog wel even uit daar, zeker nu hij een lock-down hond heeft.
’s Middags komt mijn achterbuurvrouw een onderdeel voor de Wii halen. Zij doet een Fitness programma op de Wii en mist een onderdeel en laat ik nu net dat onderdeel dubbel hebben. Hoe toevallig! We lopen met een grote boog om elkaar heen en pakken niet direct iets van elkaar aan. Het is prachtig zonnig en dus drinken op de veranda een kop thee, twee meter uit elkaar. Fijn om even gezellig bij te babbelen. Ook als buuf weer naar huis gaat nemen we voorzichtigheid in acht. We dansen weer in een grote boog om elkaar heen. Dat blijft toch wel heel vreemd. Binnen zet ik de kopjes in de vaatwasser en was daarna mijn handen. Je weet het maar nooit.
Op tv is ’s avonds weer een persconferentie waarin ons wordt meegedeeld dat de coronamaatregelen worden verlengd. In ieder geval tot eind april. Mij verbaast dat niet. Ik ben één van die mensen die rekening hield met een totale lock-down. Er zijn nu meer dan 1000 doden in Nederland. 1000! Wat verschrikkelijk! Zeker als je bedenkt dat er rond elke dode een kring van mensen is die nu intens verdrietig is. En dan nog al die mensen die doodziek zijn of een geliefde hebben die dit is. Hoeveel verdrietige mensen zijn dat wel niet? Daar denk ik maar niet te lang over na. En toch lijkt onze ‘intelligente’ corona aanpak voorzichtig zijn vruchten af te werpen. Het aantal nieuwe besmettingen lijkt enigszins te stabiliseren. Met de nadruk op enigszins.
Onze minister president spreekt ons aan op ons gevoel van Nederlanderschap en gebruikt woorden als: democratisch, volwassen, intelligent en trots. Eigenschappen die ons volgens hem typeren en die er voor moeten zorgen dat we met elkaar de crisis te lijf gaan. Vooral dat ‘met elkaar’ gebruikt hij veel. Dat doet hij goed volgens mij, de saamhorigheid die er al in ruime mate is, blijven stimuleren. Ik zal vast niet de enige zijn die op zijn gezicht tekenen van vermoeidheid probeert te vinden. Zorgrimpels, wallen onder de ogen, afhangende mondhoeken. Niets van dat alles. Hoe doet die man dat toch? Hij lijkt onvermoeibaar en altijd optimistisch. Zou hij van nature ’s nachts heel goed slapen? Of zou hij elke avond voor het slapen gaan een beker warme melk met rum en honing nemen? Of mediteert hij ’s ochtends eerst een uur? Of krijgt hij voor aanvang van de dag eerst een heerlijke ayurvedische olie-massage? Ik hoop dat we, of in ieder geval ik, nog eens te weten komen hoe hij het doet, dat onkreukbaar zijn.
Woensdag 1 april
De dag dat Jan boodschappen gaat doen. Ik word ’s ochtends wakker met een lichte onrust en daarom mediteer ik eerst om helemaal Zen aan de dag te beginnen. En dat lukt. Ik ben in een opperbeste stemming en als Jan vertrekt lukt het me om alleen ‘doe je voorzichtig lieverd?’ te roepen en verder niets. Geen aanwijzingen over het gebruik van handschoenen, mondkapjes en het desinfecteren van handen enz. Niets. Ik ben trots op mezelf.
Halverwege de ochtend bel ik met mem. Het gaat goed met haar. Ze is druk aan het puzzelen met de puzzel die ze van mij kreeg. Het is een moeilijke en één met duizend stukjes dus daar is ze wel even zoet mee. Ik druk haar op het hart het te vertellen als hij klaar is, want dan bestel ik een nieuwe voor haar. Mem vertelt dat ze, samen met de buurvrouw elke middag een wandeling maakt om een beetje in conditie te blijven. Mijn ouders doen dat ook elke dag. Ik ben trots op onze oudjes. Ze blijven positief en doen wat ze kunnen om veilig en gezond te blijven. Ik vertel mem over mijn Corona dagboek en bedenk hoe jammer het is dat ze geen smartphone heeft. We krijgen haar er met geen mogelijkheid aan. Ze zweert bij een heel oud gsm-etje. Ik kan haar nooit een foto of een tekst sturen, zoals ik dat zo vaak naar mijn ouders doe. Ik besluit de hoofdstukken die ik nu heb uit te printen, zodat Jan die morgen mee kan nemen voor mem als hij haar boodschappen gaat doen. Dan heeft ze ook weer even iets te lezen.
Aan het eind van de middag vertrekken we naar mijn ouders om wat boodschapjes te brengen, een bak eten en wat cadeautjes. Och daar zijn ze dan zo dankbaar voor! En misschien nog wel meer voor het feit dat ze ons dan even zien. Op twee meter afstand weliswaar maar toch. Je kunt even met elkaar praten en even elkaars gezichten zien. Dat is ook de reden dat Jan de boodschappen voor zijn moeder wil doen in plaats van deze online te bestellen. Dan kan ze even zijn gezicht zien. En hij het hare.
Slagroomchallenge
De kinderen sturen ons een filmpje van een slagroomchallenge; waarbij je een dot slagroom op de achterkant van je ene hand spuit. Met de andere hand sla je keihard op je pols waardoor die dot slagroom gelanceerd wordt en, als het goed gaat, in je mond terecht komt. Als het goed gaat dus. Jan en ik gaan de uitdaging aan en besluiten een leuk filmpje voor de kinderen te maken. Ik zie opeens een mooie extra mogelijkheid om Jan even te grazen te nemen, het is tenslotte 1 april. Ik hou de selfiestick vast, terwijl Jan een poging waagt. Dat gaat natuurlijk helemaal mis. Fletsj!! De hele vloer onder de slagroom. Onze hondenmeisjes weten niet hoe snel ze met hun teckeltongetjes de boel op moeten lebberen. En dan ben ik aan de beurt. Jan neemt de selfiestick over, ik tel tot drie en…flotsj! Ik duw zo die hele dot slagroom in Jan z’n gezicht. Een flauwe grap natuurlijk maar het effect is hilarisch. Dat verbijsterde gezicht van Jan ha ha ha! Ik kom niet meer bij!
We bekijken het filmpje zelf nog een paar keer en liggen steeds in een deuk. Ik weet niet of alle kinderen het zo’n succes vinden, maar wij hebben in ieder geval dikke lol. Ik kan het iedereen aanraden. Even heerlijk lachen, hoe fijn is dat niet in deze periode? En zo gezond ook. Het geeft je immuunsysteem even een boost. Maar ik besef heel goed dat wij dit kunnen doen omdat we in de luxe positie zitten dat we gezond zijn en dat iedereen in onze omgeving nog gezond is. Hoe anders is dat als je ernstig ziek bent, of als één van je geliefden ernstig ziek is. Of als je net iemand bent verloren. Dan valt er niets te lachen.
