In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 13. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12).
Donderdag 2 april
Jan gaat vanochtend eerst aan het werk en aan het eind van de ochtend vertrekt hij naar mem. Met een tas met daarin een bak macaroni met stroganoff en een mapje met mijn uitgeprinte Corona dagboek tot nu toe. Dan heeft mem weer iets te lezen. Niet dat ze zich verveelt hoor maar toch. En ik vind het ook leuk dat ze weet waar ik mee bezig ben. Aangezien ze geen internet en computer heeft doen we het op deze manier.
Van een vriendin krijg ik deze ochtend een rondleiding in haar nieuwe huis. Digitaal weliswaar, maar ik krijg zo toch een aardige indruk van hoe ze nu woont. Na de crisis zal ik er heen gaan met bloemen. Ze laat me ook haar hondjes zien. Eentje had ze al, een kleine chihuahua. Toen dat beestje nog maar een pupje was en in de palm van haar hand paste nam ze het een keer mee toen ze bij mij op bezoek ging. Het was goed weer dus zaten we in de tuin. Puk, zo heet het kleintje mocht lekker los lopen, ze bleef wel in de buurt. Puk rende opgetogen rondjes in het gras. Maar toen gebeurde het: Puk dacht dat ze vanaf het gras zo door kon lopen op het eendenkroos in de sloot, die daar op dat moment volledig mee bedekt was. Ploep! Daar ging het handjevol hond. Geschrokken en proestend kwam het kleine ding boven en bibberde over heel haar lijfje. Mijn vriendin rolde het stakkertje in een dekentje, waar het opdroogde, maar niet meer stopte met bibberen. En nu is het kleintje volwassen en heeft er een hondenbroertje bij. Een boerenfoxje dat luistert naar de naam Bobby. Leuk om ze samen te zien spelen. Mijn vriendin en ik kletsen honderduit en dat is zo leuk van videobellen: het is toch een beetje of je samen een bakje koffie zit te drinken.
Videobellen doen Jan en ik ’s middags ook met Jan zijn middelste dochter en onze kleinzoon van twee. Zó leuk om ze even te zien! Maar toch, wát een beperking dat je dat kleine mannetje niet even kunt knuffelen, niet even je neus in zijn nekje kunt duwen. Hij kletst en speelt, terwijl zijn moeder met ons praat, maar hij weigert om een liedje voor ons te zingen ‘ikke wil dat niet doen’ zegt hij. En ook als wij gedrieën “deze vuist op deze vuist” zingen weigert hij, ook al kijkt hij lachend toe. Hij heeft zijn beide ouders nu dagelijks om zich heen en daar geniet hij van. Heerlijk al die aandacht. Omdat het goed weer is kan hij alle dagen buiten in de tuin spelen en dat vindt hij het mooist. Lekker in de zandbak, met de bal spelen of een parcours afleggen dat zijn papa voor hem gemaakt heeft. Hij leeft zijn onbezorgde leventje. Heeft geen idee van wat er allemaal aan de hand is. Alhoewel…Hij begrijpt er waarschijnlijk niets van waarom hij niet eens even naar pake en beppe kan of waarom zij niet bij hem komen. Van de week stuurde zijn moeder een filmpje van hem. Hij maakte broem broem geluiden en had een speelgoedstuur in zijn knuistjes. ‘waar ga je heen?’ vroeg zijn moeder. ‘ Naar pake en beppe’ zei hij stralend. Ja als je dan niet echt naar elkaar toe kunt, dan moet je het maar spelen. Even later is het tijd om elkaar gedag te zeggen. We zwaaien en geven kushandjes en roepen ‘tot gauw!’ Onze kleinzoon zegt één keer ‘tot gauw!’ terug en begint daarna hartverscheurend te huilen. ‘Ik wil dahat niehiet!’ huilt hij ‘ik wil pake en beppe!’ Hè bah wat rot! Ik heb ook tranen in mijn ogen. Zo’n ventje weet niet wat er speelt, maar heeft natuurlijk heel goed in de gaten dat er íets aan de hand is. Maar dat uitleggen aan een peuter van twee is natuurlijk een onmogelijke opgave.
Er is een dreigend tekort aan IC (intensive care) bedden horen we ‘avonds op het journaal van acht uur. Er wordt met man en macht gewerkt om vóór zondag 2500 IC bedden gereed te hebben. En zelfs dat zal mogelijk niet genoeg zijn. Onze nationale intensive care deskundige de heer Gommers zegt dat we mogelijk meer bedden zouden kunnen regelen, maar dat we daar de bemensing voor missen; zoveel intensive care verpleegkundigen hebben we niet in Nederland en meer dan 3 of 4 patiënten om voor te zorgen is voor de oververmoeide verpleegkundigen niet te doen. Hij bespreekt voorzichtig de mogelijkheid van triage; het beoordelen van wie er wel en niet recht heeft op een IC bed. Dat er dus mensen geweigerd gaan worden. Kwetsbare ouderen voor wie zo’n opname waarschijnlijk toch al te belastend zal zijn zullen mogelijk als eerste geweigerd worden. Ik denk met een knoop in mijn maag aan onze eigen oudjes, 88,85 en 83. God verhoede het dat ze ziek worden! En verder wil ik er niet eens over nadenken, want ik word er beroerd van!
Jan en ik gaan gauw een serie kijken. Gewoon lekker naar de absurditeiten in ‘Hollands hoop’ kijken. Een serie die we opgenomen hebben. Maar na twee afleveringen (de rest bekeken we al eerder) is de serie ten einde en zonder dat we er erg in hebben zitten we even later zomaar weer in een activiteitenprogramma waar het ook alleen maar weer over Corona gaat. Het duurt even voordat we ons dit bewust zijn en we schakelen snel over naar een natuurprogramma op National Geographic. Jan en ik moeten beide niet te veel Corona nieuws zien, want daar kunnen we beide niet goed tegen, we worden er onrustig van. Twee keer per dag een journaal is eigenlijk wel genoeg.
’s Nachts lig ik naar mijn woest vechtende man te kijken. Zijn maaiende armen en benen probeer ik te ontwijken. Hij schreeuwt en schopt en slaat naar een denkbeeldige vijand. Hij doet me denken aan Don Quichot, die tegen windmolens vocht. Ik vraag me af tegen wie of wat Jan aan het vechten is.
