In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 14. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13).
Weekend 3,4 en 5 april
Het schijnt dat Nederlanders zich over het algemeen goed aan de regels houden, uitzonderingen daargelaten. Het aantal nieuwe Corona besmettingen en IC opnames lijkt zich te stabiliseren, als gevolg van de maatregelen die ons zijn opgelegd. Het zou geweldig zijn als we op deze manier het virus langzaam terugdringen. Maar waar ik zo bang voor ben is dat mensen straks heel snel denken: Joehoe! We kunnen weer! En dat ze er weer massaal op uittrekken en elkaar gaan opzoeken. En dat het virus zich dan weer opnieuw als een razende zal verspreiden. Ik zag op Facebook een foto van honderden chinezen bijeengepakt op een brug (of misschien was het ook wel de Chinese muur), want ook daar lijken mensen weer massaal de straat op te gaan nu het ergste achter de rug lijkt. Misschien was het ‘fake-nieuws’, maar zo’n scenario, daar ben ik wel bang voor.
Het anderhalve meter afstand houden zit ook (nog) niet iedereen tussen de oren. Zo ontdekte ik vrijdagavond, toen ik een bestelling patat en frikandellen op ging halen in de snackbar. Jan en ik hadden zin om even lekker ouderwets te snacken. We leven heel gezond en dan mag je jezelf best eens een uitspatting permitteren vinden wij. In de snackbar waren, toen ik binnen kwam, twee mannen die op anderhalve meter afstand met elkaar zaten te praten. Ik had in een split second de situatie opgenomen en koos een plek om te staan waar ik anderhalve meter afstand tot de mannen had. Geen probleem. Tot er een grote, enigszins waggelende, niet bijzonder aangenaam ruikende, man binnenkwam die pontificaal midden in de zaak kwam staan. Hierdoor zat er geen anderhalve meter meer tussen ons. Wellicht iets te diep in het glaasje gekeken? Wij, de andere drie, werden er allemaal ongemakkelijk van. En blijkbaar hebben we met elkaar zo onaardig hard naar de man gestaard dat hij zuchtend en schouderophalend buiten de zaak ging staan wachten. Pffff!
Corona dansje
Ons weekend vertrok zich in alle rust en veel buiten. Omdat het nog steeds prachtig weer is konden we fijn in de tuin bezig zijn, wandelen en fietsen. Zondag maakten we een fietstocht van wel anderhalf uur. We waren vroeg vertrokken, zodat we nauwelijks mensen tegenkwamen. De lucht was in- en in blauw en de kleuren zo helder en prachtig. Overal ontluikt de natuur en de vogels zijn er maar druk mee; een partner zoeken, een huis bouwen, eieren leggen. Wat zalig dat we daar zo van kunnen genieten. Het is toch wel een gelukje bij een ongeluk, dit prachtige weer. Stel je voor dat het de afgelopen anderhalve maand ook nog eens voortdurend geregend had. Dan móet je al thuis blijven en dan is het ook nog eens hondenweer. Dan word je helemaal depressief. Nee, dit verrukkelijke lenteweer is een cadeautje. Eén van die dingen om dankbaar voor te zijn. Thuisgekomen drinken we op het bankje voor ons huis koffie. De buurkinderen spelen buiten. Ze vervelen zich nog niet zeggen ze, maar vinden het wel heerlijk om buiten te spelen, want binnen zitten vinden ze maar niks. Van achter de schutting hoor ik even later mijn buurjongetje naar zijn zus roepen ‘Kom! We gaan even het Corona dansje doen’. Corona dansje. Ik ben benieuwd hoe dat er uit ziet.
Jan en ik zijn al helemaal gewend aan ons ‘nieuwe’ leventje en aan ons ‘nieuwe’ ritme. Vooral een ritme is belangrijk, niet alleen voor ons maar voor iedereen. Vaste dingen op vaste momenten, dat reduceert de angst. En niet teveel naar het nieuws kijken ook. We raken klaarblijkelijk gewend aan het feit dat we nog steeds in een verontrustende situatie zitten. En soms vergeten we dat gewoon. En toch ben je er op onderbewust niveau wel mee bezig hoor. Gistermiddag toen ik even lag te slapen overkwam me iets waar dit ook uit blijkt; ik hoorde een ronkend geluid en het eerste wat ik dacht was: oh daar gaat weer een helikopter met IC-patiënten uit Brabant. Vorige week heb ik die ’s ochtends heel vroeg dat meerdere keren horen overkomen. Maar het was geen helikopter, het was de overbuurvrouw op de zitmaaier. Zo zie je maar dat er onbewust van alles speelt waardoor je geneigd bent van alles met corona te associëren. Ik weet niet of meer mensen dit herkennen maar Jan en ik dromen ook heel veel op het moment. Of laat ik het zo zeggen: we herinneren ons dit vaker. Zo droomde ik van een grote gele slang met rode randen om zijn ogen en bek en zwart omrande schubben, echt een hele enge! En die wilde mij pakken. Ik hield een grote machete vast en hakte die slang zo tsjakka in tweeën. Ik zocht even op waar dit voor staat en las het volgende: Omdat slangen laag bij de grond leven en vaak giftig zijn, worden ze in verband gebracht met de dood en alles waar een mens bang voor is.
Ook mijn moeder gaf aan soms heel onrustig te zijn ’s nachts met chaos in haar hoofd. Ze vermoedde dat stress hierin ook wel een rol speelde. ‘Maar ik ben niet bang hoor’ voegde ze er aan toe.
Maatschappij draaiend houden
We hebben dit weekend met al onze kinderen wel even contact gehad, via de app, foto’s, filmpjes of videobellen. Het gaat goed met allemaal gelukkig, maar ze zitten allemaal in een heel verschillende situatie; drie werken er thuis en twee doen hun werk buiten de deur. Mijn zoon werkt als woonbegeleider met jongeren met een licht verstandelijke beperking of autisme en hij geeft aan dat veel van deze jongeren in een crisis zitten. Daarbij is er op het werk sprake van onderbezetting dus hij heeft het razend druk. Daarom vond hij vrijdag dat hij absoluut een biertje verdiend had. Alleen of met een vriend, maar dan wel op anderhalve meter afstand gaf hij aan. Jan zijn jongste dochter werkt op het consultatiebureau, maar wordt vanaf deze week fulltime ingezet voor corona contactonderzoek. Ze hoeft zelf niet te testen, gelukkig vinden wij, maar gaat familie en contacten van patiënten nabellen. Van onze vier schoonzoons werken er twee buiten de deur, de ene in de bouw en de andere als dakdekker. Er wordt in de media wel veel aandacht besteed aan vitale beroepen, terwijl er zoveel mensen zijn die onze maatschappij draaiende proberen te houden. 
Begrijp me niet verkeerd, ik heb diep respect voor al die mensen die onder moeilijke omstandigheden in ziekenhuizen dagelijks staan te vechten voor de levens van heel veel doodzieke mensen. Je zal maar in hun schoenen moeten staan! Nee, echt petje af. Maar laten we niet vergeten dat er nog veel meer mensen dagelijks hun stinkende best doen zodat wij te eten hebben, en dit ook voorradig is, we een dak boven ons hoofd hebben, onze kinderen toch les krijgen, de zwakkeren in de samenleving toch ondersteund worden, onze bankzaken geregeld worden en we op de hoogte blijven van het laatste nieuws. Om maar een paar voorbeelden te noemen.
Vaak zeg ik tegen Jan: wat leven we toch in een fijn land. En wat is alles hier goed geregeld. In vergelijking met heel veel plekken op de wereld hebben wij het hier zo goed. Op tv zag ik een vrouw ergens in Afrika. In haar land was ook een totale lock-down afgekondigd. Ze maakte zich ernstig zorgen over hoe ze aan eten voor haar drie kinderen moest komen. Dat was normaal gesproken al heel moeilijk, maar nu ze niet meer naar buiten mocht werd het helemaal een onmogelijke opgave. Dan zou je willen dat je er even naar toe kon om haar een voorraadje boodschappen te brengen. En in Columbia zag ik de corona doden gewoon op straat liggen, in plastic zakken of onder een oude lap. Man man man! Wat wordt er dan goed voor ons gezorgd en wat zijn wij dan bevoorrecht. Jan en ik helemaal. Hier veilig thuis op ons eigen ‘eilandje’ midden op het platt land, ver van alle hectiek. Ik beloof dat ik nooit weer zal klagen. Nou voorlopig dan.
