In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 18. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16, deel 17).
Paasweekend 11,12 en 13 april
Ons paasweekend is heel rustig en gezellig verlopen. Zaterdag nog een dag van activiteit. Jan gaat zaterdag een zinken dakgoot aan de nieuwe schuur bevestigen, met hulp van buurman Paul. ‘Doe je voorzichtig? vraag ik Jan, ‘hou je wel aan die anderhalve meter hè?’ Jan zucht. ‘Ik beloof dat ik er om zal denken, zegt hij, ’maar beloof jij dan dat jij je er niet mee bemoeit’. Hij vindt het soms ronduit gênant dat, als hij met iemand op het erf staat te praten, ik zeg ’hé jongens, dat is geen anderhalve meter hè?’ Ik snap dat wel, dat zou ik zelf ook vinden. Ik ben me dat echt wel bewust, maar weeg dan af of ik het laat gaan of dat ik er iets van zeg. Soms overheerst mijn ongeruste gevoel en dan zeg ik er iets van. Gelukkig heb ik een blog te schrijven. Dan zit ik aan de keukentafel en kijk ik uit op de tuin en niet op de klussende mannen.
Een groot deel van de dag zijn de mannen bezig met de dakgoot, terwijl de nestelende tortelduiven om hun hoofden vliegen. Tevergeefs helaas. Aan het eind van de middag ligt de hele verzameling takjes van dezelfde lengte en in twee kleuren (smaak hebben ze!) op de grond. Het richeltje onder het dak van de kapschuur, waarop ze nestelden bleek te smal en de wind zal ook meegeholpen hebben. Bovendien vlechten duiven niet echt een mooi nestje, maar leggen ze een verzameling losse takjes in een ronde vorm. Ik vind het zó sneu! Die stakkers, al dat werk voor niets. Misschien kan ik er iets op vinden waardoor ik de richel iets breder kan maken.
Als Jan en ik in de namiddag op de vlonder bij de vijver een kop thee zitten te drinken, staan opeens mijn dochter en haar vriend in de tuin. Wat een verrassing! ‘ Ik dacht nu we buiten kunnen zitten lukt het vast wel met die anderhalve meter’ zegt mijn dochter. Dat is ook zo, er is ruimte genoeg om anderhalve meter uit elkaar te zitten. Ik vind het jammer dat ik haar niet even kan knuffelen, maar ik ben heel blij dat zij en haar en haar vriend er nu zijn en dat ik merk dat het goed met ze gaat. Dat laten ze digitaal ook wel weten maar echt zien en horen dat het zo is, is toch beter.
Mijn moeder appt. Ze is heel verdrietig. Haar overbuurvrouw met wie ze een goed contact had, is overleden. Die was al jaren ziek en de laatste tijd ging het erg slecht en lag ze eigenlijk te wachten tot ze zou sterven. Buurvrouw lag de laatste tijd regelmatig in het ziekenhuis en was dan weer thuis met hulp van de thuiszorg. Haar zoon had tegen mijn moeder gezegd dat ze nog wel op bezoek kon gaan maar mijn moeder durfde het niet aan. Bang om haar te besmetten of zelf besmet te raken. En nu had mijn moeder geen afscheid meer kunnen nemen en dat vond ze zo rot. En ook dat ze nu door de crisis niet naar de begrafenis kon. Maar het ergste vond mijn moeder dat buurvrouw voor haar overlijden hele dagen nagenoeg alleen had gelegen. Vanachter het raam zag mijn moeder hoe ze haar ophaalden. Wat kon ik anders zeggen dan dat ik begreep dat ze verdrietig was.
Zondag 12 april
We ontbijten karig om honger te kweken, want ik heb een high tea besteld bij hotel Jans in Rijs. Daar zijn Jan en ik vaak wezen eten of koffiedrinken en de kwaliteit is er altijd goed. Ik vind het leuk dat ze zo’n actie doen en wil ook graag een ondernemer steunen. Bovendien hebben ze alles keurig corona-proof geregeld. Overal is aan gedacht. Een soort drive-by door het hotel, voor erin en achter er weer uit. Van te voren contactloos betalen enzovoort. We gaan de lekkere high tea hapjes eten als lunch. Alleen ik moet ze wel zelf ophalen, veertig minuten heen en veertig minuten terug. Jan schudt meewarig zijn hoofd. ‘Je snapt zeker niet dat ik het er voor over heb, zo’n eind rijden hè?’ Nee Jan snapt dat niet. Maar dit soort dingen moet je soms niet beredeneren, maar gewoon doen. En dus zitten we tussen de middag feestelijk te smikkelen van een keur aan heerlijke hapjes. Het is puur genieten, dat vindt ook Jan. Het was me de rit dubbel en dwars waard en ik heb onderweg genoten van het landschap, want het is werkelijk prachtig weer.
Vanwege de heerlijke temperatuur en de voorspelling van koude en natte dagen hierna, besluiten we de “Wetterfretter”, ons bootje, weer eens te water te laten. Het is er perfect weer voor; lekker warm en bijna geen wind. Eenmaal op het water pruttelt het motortje als een tierelier, Jan heeft het van de winter laten reviseren en nu is het stiller dan ooit. Wat is het genieten! Vanaf het water zien we ganzen, zwanen, aalscholvers en allerlei weidevogels met hier en daar al een nest. De wereld is prachtig vanaf het water en het hele corona gebeuren lijkt opeens zo ver weg. Vlakbij Baaium komen we dorpsgenoten tegen in een kano. Hun boerderij grenst aan de vaart. Ze steken een peddel uit, die Jan vast pakt zodat we met elkaar kunnen kletsen zonder weg te drijven. Heel gezellig. Als we even later verder varen besef ik dat ik er totaal niet op gelet heb of we wel anderhalve meter uit elkaar waren. Maar deze keer heeft Jan er op gelet. Behalve wat gedoe met een knopje in de motor dat verkeerd staat, waar Jan pas op het laatst aan denkt, waardoor de motor stopt en we in het riet drijven, en Jan wel 100 keer aan het koord moet trekken om de motor weer aan te krijgen, hebben we een zalige middag op het water.
In de tuin zitten we even later heerlijk na te genieten met een krantje voor Jan en een lekker weekblad voor mij, als mijn moeder appt. Ik wil beslist geen feest op 13 juni, ik heb met pa overlegd en ik ben niet om te praten. Ze doelt op hun 60-jarig huwelijksfeest, dat we als gezin op 13 juni zullen gaan vieren en dat wij als kinderen organiseren. Een dagje Ameland hadden we bedacht. Ik vraag mijn moeder wat de reden is dat ze het niet wil. Ze zegt dat je pas feest kunt vieren als alles achter de rug is en je zeker weet dat je niet meer besmet kunt raken. Ze vindt het eng omdat er altijd mensen zijn die onvoorzichtig zijn en geen rekening met anderen houden. Het houdt haar al weken bezig zegt ze. Ik raad haar aan om het voorlopig maar even los te laten omdat het nog lang geen 13 juni is, maar ik ken mijn moedertje, in dat hoofd van haar is het altijd een drukte van belang. En iets los laten is niet haar sterkste eigenschap zeg maar. Ik voeg nog aan mijn verhaal toe, dat als het in juni nog steeds niet veilig is, of misschien wel, maar dat ze het dan nog steeds niet wil, het feest niet doorgaat natuurlijk. Dat beslist zij, samen met mijn vader.
Maandag 13 april
De buren hebben me op een idee gebracht. Het wordt hoog tijd om Jan weer eens even te foppen. Gister hoorde ik de kinderen achter de schutting ‘Koud! Warm! Nee, meer die kant op! Je moet beter kijken!’ En mijn buurjongetje gebruikte de memorabele kreet ‘je bent nu gloeiend koud!’ Ze waren aan het paaseieren zoeken. ‘Voordat we gaan ontbijten, zeg ik tegen Jan, mag je eerst de 12 paaseieren zoeken die ik verstopt heb’. Hij kijkt me aan of ik het echt meen, maar ik weet het overtuigend te spelen. ‘Koud! Warm! Je bent nu gloeiend koud!’ roep ik tegen Jan. En ik pies bijna in mijn broek van het lachen als ik naar die grote kerel kijk die door de kamer loopt op zoek naar paaseieren. Die er niet zijn ha ha! Als hij het door heeft komt hij op me af met zijn handen in een gebaar om me te wurgen. Hoe dan ook, lekker flauw misschien, maar deze dag zijn we in ieder geval lachend begonnen.
Na het ontbijt ga ik iets doen wat ik al lang wilde: zelf nieuwe zeep maken van restjes die ik nog had liggen. Ik heb een bak basiszeep gekocht, kleurstoffen en ik heb een flesje essentiële olie in de geur lelietjes van dalen. Op internet vind je legio filmpjes van hoe zeep te maken en daar had ik er al een paar van bekeken. Dat moest dus wel lukken leek me en dat was ook zo. Anderhalf uur later heb ik twaalf leuk uitziende, lekker ruikende, nieuwe zeepjes. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Het valt me trouwens op dat ‘do it yourself’ hoogtijdagen viert. De thuis-isoleerders zijn massaal aan het bakken, koken, breien, haken en macrameeën geslagen. Hoewel dat laatste een grapje is. Maar ook van mijn vriendengroep zie ik op internet allerlei filmpjes langs komen van pure, ouderwetse huisvlijt. Kook-en- bakfilmpjes en foto’s zijn erg populair. Deze paasdagen delen onze kinderen en familieleden ook veel foto’s van mooi gedekte tafels en heerlijk bereide brunches of maaltijden. Ik pak vandaag ook nog even lekker uit met een heerlijke varkenshaas, begeleid door een eigengemaakte champignonsaus, sperziebonen en verse, gebakken kriel. Als toetje een uitgeholde peer met roquefort, wat meestal een voorafje is maar vanavond niet. En morgen? Morgen ga ik Sonja Bakkeren, want de gezelligheid met Jan thuis: koekje hier, chocolaatje daar, begint bij mij zijn tol te eisen; als ik in de spiegel kijk zie ik een dikke pad!
