Alledagjes: Help! Corona! Een dagboekje (deel 2)

In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 2. Klik hier voor deel 1.

16 maart

Voor dag en dauw zit ik te ontbijten. Ik wil om acht uur voor de supermarkt liggen. Even wat noodzakelijke voorraaddingen kopen om een eventuele lock-down uit te zitten. Al weken geleden heb ik mondmaskertjes besteld, die toen al moeilijk te krijgen waren en latex handschoentjes heb ik standaard in huis ( gebruik ik als ik schoonmaakklusjes heb en niet mijn vingers vol kloven wil ). Dat van die mondmaskertjes heb ik toen maar aan niemand verteld omdat iedereen me waarschijnlijk voor gek had verklaard maar ik dacht: dan ben ik maar voorbereid. Ik zag deze hele toestand al weken geleden aankomen. Maar nu ik het doosje openmaak blijken de maskertjes erg dun en belachelijk klein. Nou ja beter iets dan niets denk ik. Als ik na het ontbijt vertrek met het mondmaskertje onder mijn kin en de handschoentjes aan staat Jan me uit te lachen. ‘Ga je echt zo?’ vraagt hij. ‘Ja, zeg ik, wat kan  het mij schelen dat ik hier de eerste ben’. ‘Misschien heb je ook wel gelijk hoor’ zegt Jan peinzend. ‘Jij denkt waarschijnlijk: wat zullen de mensen wel niet denken? zeg ik, maar weet je dat kan me niet minder interesseren dan op dit moment. Het gaat om jou en om mij en ik doe wat ik kan om het risico op besmetting zoveel mogelijk te verkleinen’. En zo vertrek ik.

In de winkel, waar het al behoorlijk druk is op dit tijdstip, zie ik wel dat mensen wat ongemakkelijk van worden van mijn uitdossing en sommigen durven me niet aan te kijken. Hier op het nuchtere Friese platteland zullen sommigen het vast overdreven vinden. Maar het kan me niet schelen. Overigens is het winkelpersoneel uiterst vriendelijk en professioneel. Ze herkennen me ook met handschoentjes aan en mondmaskertje om, dat scheelt. Alles wat ik wil hebben, behalve de citroenen is er. Mijn bril beslaat steeds wanneer ik in het mondmaskertje adem, daardoor duurt het boodschappen doen iets langer want ik moet steeds mijn adem inhouden tot mijn bril weer schoon is. Óf het mondmaskertje afdoen maar voor die optie kies ik niet. Het zal vanzelf wel wennen. Ik schaam me bijna om twee pakken toiletpapier en twee pakken keukenpapier mee te nemen want in gedachten zie ik nog mevrouw doventolk op tv met haar gebaar voor niet hamsteren. Dat heeft indruk gemaakt!

Thuis gekomen pakken Jan en ik samen de boodschappen uit en drinken koffie. Het voelt een beetje als vakantie, gezellig. Na de koffie gaat Jan wat thuiswerken in mijn  spreekkamer, die ik de komende tijd toch niet zal gebruiken omdat ik de praktijk sluit. Ik besluit mijn ouders te bellen. Ik leg uit dat ik eigenlijk langs had willen komen maar twijfelde of ze dat wel wilden. ‘Doe ook maar niet hoor, zegt mijn moeder, pa en ik redden het wel. We hebben de fleur er nog goed in’ zegt ze. ‘We hebben wel iedereen laten weten dat we de komende tijd geen contact willen’. Een week geleden sprak ik er met mijn ouders nog over. ‘Pa is bang dat hij er aan doodgaat, zei mijn moeder toen. En ik zou het niet eens zo erg vinden om zo te gaan, vervolgde ze, beter dan langzaam aftakelen of een lange lijdensweg’. Ik schrok toen ze dat zei want opeens werd ik me pijnlijk bewust van het feit dat zij en mijn vader mensen van de dag zijn. Aan het gezicht van mijn vader zag ik wel dat hij zich grote zorgen maakte. Maar vanochtend klonk mijn moeder opgewekt en mijn vader was zelfs met de auto naar de winkel om zijn favoriete merk muesli te halen. Dat vind ik niet zo verstandig. ‘Gaan jullie nou niet naar de winkel als het niet moet’ zeg ik enigszins bezorgd. ‘Sipko ( mijn oudste broer ) wil immers wel boodschappen doen voor jullie, heeft hij gezegd’. Maar mijn moeder wuift mijn bezorgdheid weg, zelf die kleine boodschapjes doen kan best vindt zij. Ik druk haar nog op het hart Jan en mij in te schakelen als zij en pap ergens hulp bij nodig hebben. En goed contact met ons te houden. ‘Dat doen we toch wel’ zegt mijn moeder. En dat is ook zo. Elke dag appen we met elkaar en met zowel mijn vader als mijn  moeder speel ik spelletjes Wordfeud, dus ik ben altijd op de hoogte van hoe het met ze gaat.

Later op de ochtend verstuurt Jan ons berichtje naar de kinderen. Het hart klopt me in de keel en eigenlijk vind ik het vreselijk om de kinderen te vragen even geen fysiek contact met ons te hebben. Ik voel me daar slecht door. Maar toch hebben Jan en ik het gevoel dat dit verstandig is. Gelukkig reageren ze alle vijf begripvol en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. In gedachten zie ik ons allemaal in onze tuin, over een tijdje met mooi weer. Iedereen, vijf kinderen met aanhang en 2 kleinkinderen, is er. En ook de drie oudjes zitten te genieten in de zon. Op de barbecue ligt vlees, er is drinken en er zijn lekkere hapjes. We lachen en praten en de kleinkinderen spelen in het gras. We zijn allemaal uitgelaten want we vieren dat we het er allemaal goed van afgebracht hebben. Dit beeld ga ik de komende tijd voor ogen houden.

17 maart

De dag begint rustig en het voelt een beetje als vakantie omdat Jan thuis werkt. We ontbijten samen, drinken koffie samen en lunchen samen. Ik vind het gezellig! In mijn leven verandert er niet eens zo heel veel; ik ben gewend aan het alleen zijn en ook al heb ik mijn praktijk aan huis en onderhoud ik mijn sociale contacten zo goed mogelijk, toch ben ik veel samen met mezelf. Ik ben daar aan gewend. Maar voor al die mensen die ineens uit hun bloeiende kantoortuin worden gerukt bij voorbeeld, zal het wel wennen zijn.

’s ochtends maak ik een bericht voor op de sociale media dat ook ik mijn praktijk sluit. Ik durf het risico niet te lopen om een ander te besmetten, ook aangezien ik wat snotterig ben, maar ik wil ook niet besmet worden. Een cliënt van me stuurt een bericht dat me wel aan het denken zet: de griepepidemie in de winter van 2014/2015 duurde 21 weken en was daarmee de langstdurende epidemie ooit gemeten. Bijna 2 miljoen mensen hadden last van griepachtige klachten. Ongeveer 10.000 mensen werden in het ziekenhuis opgenomen met complicaties, zoals longontsteking. Tijdens deze epidemie stierven er 8600 mensen. Veel meer dan gemiddeld in deze periode. Of deze cijfers kloppen weet ik niet natuurlijk want ik ken de bron niet maar als je dit leest denk je oh my god! En toch hebben de meesten van ons er waarschijnlijk geen erg in gehad, behalve dan dat ze wellicht ook grieperig zijn geweest. Ik vraag me dan wel af: wat maakt dan dat de wereld deze keer volledig in de paniek schiet? Wat maakt dit virus dan zo anders?

Opnieuw vraag ik mijn moeder of ik haar en mijn vader kan helpen en of ik ook even boodschappen kan doen maar ze wuift mijn hulp weg. Ze geeft aan dat ze wel voor 4 weken eten in huis heeft als het moet. Dat geloof ik ook wel want mijn moeder heeft altijd voorraad in huis. En ik heb dat ook. Dat heb ik van mijn moeder geërfd en van de tijd dat ik, lang geleden als tandartsassistente werkte. Eén van mijn veelheid aan taken was het bijhouden en controleren van de voorraden. We mochten nooit misgrijpen. Als er iets op was moest je direct nieuw kunnen pakken. En oh jee, als ik eens iets vergeten was! Dan kreeg ik op mijn sodemieter. Dus dat gebeurde bijna nooit. En zo doe ik het thuis nog steeds als er bijvoorbeeld een kuip boter leeg is, staat er altijd een reserve in de kelderkast.

Het is prachtig weer en dus heerlijk om wat kleine klusjes in  de tuin te doen. Ik drink zelfs koffie op het bankje voor ons huis. Van daaraf heb je een weids uitzicht over het platte land en de vogels fluiten dat het een lieve lust is. Ze zijn allemaal opgewekt een partner en een huis aan het zoeken. Zo lijkt het of er niets aan de hand is, de natuur doet gewoon haar ding.

Tijdens een persconferentie aan het eind van de middag maakt een deel van de regering maatregelen bekend om onze ondernemers en zzp-ers financieel te ondersteunen. En dat zijn geen kinderachtige maatregelen! Ik ben er trots op hoe onze regering en onze minister president het tot nu toe doen. Ze treden daadkrachtig en ook wel eigenzinnig op en ze versterken het gevoel dat we deze crisis met elkaar door moeten zien te komen en elkaar moeten steunen waar dit kan. Ook op de social media zie ik allerlei hartverwarmende en vaak creatieve initiatieven voorbij komen om anderen te helpen of een hart onder de riem te steken. Daar word ik oprecht blij van!

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top