In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 23. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16, deel 17, deel 18, deel 19, deel 20, deel 21, deel 22).
Donderdag 23 april
Na een ochtend schrijven plof ik neer in de nieuwe luie stoelen bij de vijver. Ik wilde ze graag voor mijn verjaardag, ook al ben ik pas in juni jarig. Jan heeft een deel betaald en de rest heb ik zelf bijgelegd. Ik dacht: het is nu mooi weer en het zou fijn zijn als we er nu al van konden genieten. En wat een goeie keuze was dat! Hoe vaak hebben we er al niet heerlijk in gezeten. Bij de vijver, met uitzicht over de landerijen. Een heerlijk plekje. De stoelen zijn gemaakt door een man uit Stiens. Hij vertelde: ‘ik zit voor mijn werk de hele dag achter de computer en in mijn vrije tijd vind ik het juist heerlijk om met mijn handen te werken, dan doe ik dit soort dingen’. De stoelen zijn, dat kun je er aan zien, met liefde gemaakt en worden met liefde gebruikt. En wat boffen we dat het al weken mooi weer is.
Jan heeft gister boodschappen gehaald en ik had hem gevraagd om zoveel mogelijk bosjes bloemen mee te nemen. Dat is een rekbaar begrip natuurlijk want wat is veel? Maar Jan komt thuis met zes bossen kleurige, fleurige bloemen, waar ik er drie van maak; één voor mem, één voor mijn moeder en één voor mezelf. Het bos voor mem neemt Jan voor haar mee want hij gaat boodschappen voor haar doen. Tenminste dat is het plan. Maar als hij thuiskomt vertelt hij dat het boodschappen doen er nog niet van gekomen is; hij moest op zijn werk iets inscannen en is daarna bezig geweest om mem opnieuw haar nieuwe smartphone uit te leggen. Bellen, whatsappen, sms-en, videobellen en een foto maken. ‘Lieve schat, zeg ik, dat is veel te veel voor haar. Dat past niet allemaal meer in dat oude hoofd. Nou slaapt ze daar vanmiddag niet van, dat weet ik zeker. Je kunt haar beter 1 ding per keer uitleggen, dat steeds maar weer herhalen, wachten tot ze dat volledig beheerst en dan er iets anders bij’. ‘Ja, daar kon je wel eens gelijk in hebben, peinst Jan, daar heb ik niet zo over nagedacht’. Arme mem. Ik vraag me af of ze wel zo blij is met haar nieuwe telefoon. Waarschijnlijk zit haar hoofd vol met dingen waar ze niets van begrijpt. Haar oude mobieltje kende ze door en door, dat had ze altijd bij zich. Maar daar zit nu geen geheugenkaartje meer in en haar nieuw smartphone heeft nog veel te veel geheimen. En dus had mem haar draagbare vaste telefoon maar in haar tas gestopt om toch bereikbaar te zijn. Dacht ze tenminste, niet beseffend dat je daar buiten je huis niets mee kunt, omdat zo’n telefoon niet op internet werkt. Internet, wifi, ook van die begrippen die voor mem abracadabra zijn. In haar tas was er vloeistof op en in haar huistelefoon gekomen en die doet het nu ook niet meer. Gelukkig had mem nog een hele oude huistelefoon liggen en die doet het nog wel gelukkig. Ik begrijp haar weerstand wel tegen al die nieuwe dingen. Als je 88 bent zit er zoveel in je hoofd dat er niet zo makkelijk meer iets bij kan. En als dit dan toch moet krijg je daar stress van.
Vanmiddag breng ik de bloemen naar mijn moeder en voor mijn vader heb ik een reep extra pure chocolade mee. Onderweg valt het me op hoe druk het op de weg is. Ik heb het in weken niet meer zo gezien. Zal ook met het tijdstip te maken hebben, zo aan het eind van de middag. In Leeuwarden lijkt het wel of er niets aan de hand is, het is ronduit druk in de stad. Overal lopende en fietsende mensen in korte broeken, shirtjes en slippertjes, alsof het volop zomer is. In de buurt van het station zitten allemaal mensen op bankjes en muurtjes en bij de stoplichten drommen fietsers samen. Wat is dit? Hebben ze hier niet van anderhalve meter afstand gehoord? Ik zie een enorme groep fietsende jongens met sporttassen op de rug en bagagedragers. Wat nou anderhalve meter afstand? Moeten ze zo op het voetbalveld anderhalve meter afstand houden, maar op de fiets rijden ze allemaal naast en voor elkaar. Bij mijn ouders in de straat heeft een buurman het zich gezellig gemaakt in de voortuin en wat vrienden uitgenodigd, met wie hij biertjes zit te drinken. Een ongerust gevoel bekruipt mij. Hoe gaan we het veilig houden met zijn allen als we ons nu al niet meer aan de regels kunnen houden? Dan is ook het mooie weer een factor van belang. Ik ben heel benieuwd hoe zich dit de komende weken ontwikkelt maar ik vrees met grote vreze, eerlijk gezegd.
Als jullie dit lezen is het zaterdagmiddag en dan zijn Jan en ik bezig met de verrassing die ik voorbereid heb. Zoals ik al schreef was het niet zo makkelijk om iets leuks te organiseren omdat zoveel bedrijven nu dicht zijn. Uit eten gaan is nu geen optie. Maar ik herinnerde me dat een collegaatje het ooit had over Geo-cashen. Een soort schat zoeken voor volwassenen met je telefoon in de hand. Door heel Nederland liggen cashes verstopt. Dit zijn trommeltjes of doosjes met een schat er in die je, als je ze vindt, kunt vervangen door een andere schat, meestal een voorwerpje. In zo’n doos of trommeltje zit ook een logboek waarin je kunt noteren wanneer en hoe je de schat hebt gevonden. Op je telefoon heb je een app en daarin kun je zien waar in jouw omgeving er schatten-cashes verborgen liggen. De dichtstbijzijnde in onze omgeving ligt op 2,4 kilometer verstopt. En die gaan Jan en ik dus zoeken! Ik heb er nu al zin in! Samen schat zoeken, hoe leuk is dat? We zullen er wel een uurtje of twee zoet mee zijn. En als we dan thuis komen rijden we naar Harlingen waar ik bij Min12 ijs een bestelling heb geplaatst voor een enorme bak ijs met slagroom. Omdat Jan daar zo van houdt en het al weken niet meer gegeten heeft. Ik denk dat we een hele leuke middag gaan krijgen en ik hoop dat mijn liefste er van geniet!
Ik wens jullie allemaal een heerlijk weekend en vergeet Koningsdag=woningsdag niet te vieren. Vlaggen uit allemaal. En laten we afspreken dat wij allemaal wel zorgen voor onze veiligheid en die van anderen. Op de scheurkalender vond ik vandaag de spreuk die jullie op de bijgevoegde foto zien. Dat lijkt me een mooi motto voor dit weekend.
