In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 27. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16, deel 17, deel 18, deel 19, deel 20, deel 21, deel 22, deel 23, deel 24, deel 25, deel 26).
Vrijdag 1 mei
Ik word wakker met een loopneus, keelpijn en hoofdpijn en voel me verre van fit. En dus blijf ik thuis om te schrijven, terwijl Jan naar mijn ouders gaat om een fiets op te halen die zij niet meer gebruiken en waar hij wel één van zijn klanten blij mee kan maken. Jan is zo fit als een hoentje en heeft nergens last van. Als Jan terug komt heeft hij een tasje bij zich met van alles er in. Een mandje met tulpen en nog een los boeket, een zakje met mini-snickers,omdat mijn moeder weet dat Jan daar zo van houdt en een stuk van haar eigen gebakken kruidcake voor mij. Het tasje is volgens mijn moeder omdat ze zo ‘eindelijk wat terug kan doen’ voor alle goede gaven. Nou dat had natuurlijk niet gehoeven, want ik doe wat ik doe met liefde, maar het is wel heel leuk.
Zaterdag 2 mei
Nog steeds niet fit. Hetzelfde verhaal als gisteren. Toch maak ik me geen enkele zorgen dat het corona is; ik kom de deur nauwelijks uit, zie bijna geen mensen en ben heel voorzichtig. Het kan ook hooikoorts zijn, of gewoon een verkoudheidje. Maar ik hou me voor de zekerheid gedeisd en blijf binnen. Ik zie op Facebook een berichtje voorbij komen over ene Wil van 83. Zij zit al drie dagen dik ingepakt op een stoeltje voor het verpleeghuis waar haar man zit, die dementerend is. Ze heeft hem al zeven weken niet meer gezien. Hij mist haar en zij mist hem en ze is bang dat hij haar straks misschien niet meer herkent. Haar naam is hij soms al vergeten. Zij blijft net zo lang voor de deur zitten tot ze hem mag zien. En ze laten haar niet binnen. Jongens waar zijn we nou mee bezig? Dit kan toch niet zo?
Ik vind het prima dat we ons aan de regels houden, dat doe ik zelf ook, maar we moeten de menselijke maat niet uit het oog verliezen. Al zouden ze Wil volledig inpakken in beschermende kleding, of eerst besproeien met desinfectiespray. Alles beter dan dit! Ze kan toch ook getest worden? Of waarom nemen ze haar temperatuur niet op. Je maakt mij niet wijs dat er niet een mogelijkheid is voor Wil om haar man even te zien en vast te houden. Ik word er heel verdrietig van dat er dan niemand is daar die opstaat en zegt ‘Wil, ik ga het voor je regelen, ik moet even uitzoeken hoe, maar het komt in orde’. Ik hoor mensen al denken: ja als je voor haar een uitzondering maakt dan moet het voor iedereen. Nou, dat is heus niet zo, maar de schrijnende gevallen, daar kunnen we volgens mij best wel iets aan doen. Ik duim voor Wil!
’s Avonds wordt het weer even tijd om een ondernemer te steunen. Dat is mijn excuus voor het bestellen van een lekkere snackmaaltijd. Lekker kipsaté met saus, patat en een salade. En het is wel waar natuurlijk, we moeten met zijn allen de ondernemers wel een beetje draaiende houden, indien mogelijk. In ieder geval diegenen die door de crisis thuismaaltijden zijn gaan bezorgen.
Zondag 3 mei
Nog steeds niet fit, maar ook niet ziek. We ontbijten uitgebreid en nemen daar ruim de tijd voor. Krantje d’r bij. Heerlijk als je beide vrij bent en even niets hoeft. Na het ontbijt gaat Jan buiten klussen en ik ga de hondjes in bad doen. Ik doe dat een keer of twee per jaar. Het zijn gladde teckels, daar haal je, als ze vies zijn, zo een washandje overheen. Maar soms is het even nodig om ze in bad te doen. Omdat ze zo klein zijn kan ik ze om beurten in de gootsteenbak hebben. Pippie de oudste is het gewend en die laat het gelaten over zich heen komen, ook al vindt ze het maar niks. Maar Polly van 10 maanden wappert met al haar vier poten tegelijk en probeert haar nagels in het roestvrijstaal van de gootsteenbak te zetten. Helluuuup! Als ze zou kunnen praten zou ze dat zeker schreeuwen. Ze bedaart, omdat ik zacht tegen haar blijf praten en bekers warm water over haar rug laat lopen. Dat is toch wel lekker.
Twee heerlijk geurende hondjes dartelen even later door de kamer, opgelucht dat ze het weer gehad hebben. Het is nagenoeg windstil buiten en lekker warm, dus we kunnen heerlijk in de tuin koffiedrinken. De hondjes werpen zich voor de deur naar buiten, Polly gaat zelfs letterlijk op haar rug liggen, om maar duidelijk te maken dat ze ook de tuin in willen. Dat mag want de tuin is nu teckelproof, ze kunnen niet meer ontsnappen. Als een stel bezetenen razen ze door de tuin en onderzoeken elk hoekje en gaatje. En dan gaat het mis, Pippie verliest haar evenwicht op de rand bij de vijver en ploep! Ze verdwijnt zo onder water. Geschrokken en met grote angstogen klimt ze er weer uit en duikt uit zichzelf in de handdoek die ik voor haar klaar houd. Ze bibbert en stinkt een uur in de wind. Lekker dan. Uitgerekend een uur nadat ik haar in bad deed.
Op tv hoor ik dat er nu meer dan 5.000 corona doden zijn in Nederland! 5.000, verschrikkelijk! Wat een leed voor alle betrokkenen! Duizenden verdrietige familieleden en vrienden. Zouden het er niet nog veel meer zijn geweest als we ons niet massaal aan de regels hadden gehouden vraag ik me af. We zullen het nooit weten. Zullen het er niet veel meer worden als we nu massaal de regels gaan overtreden, omdat we het beu zijn om binnen te blijven? Laten we hopen dat we daar nooit achter hoeven te komen.
Maandag 4 mei
Gelukkig voel ik me weer iets fitter, alleen nog een beetje keelpijn. In mijn agenda zie ik dat we over drie weken al op vakantie gaan. Alhoewel…We hebben een mooie camping in Luxemburg besproken, aan een riviertje en met uitzicht op een kasteel. We zouden er met de caravan naar toe. Het volledige stageld is ook al betaald. Maar gaat het nu wel door? Ik heb niets van de Nederlandse eigenaren gehoord. Dus ik stuur een mailtje, want ik wil weten waar we aan toe zijn. Temeer omdat Jan zijn jongste broer uit Amsterdam twee weken vakantie heeft opgenomen om in ons huis vakantie te vieren en op de teckels te passen. Dus als Luxemburg niet door kan gaan zullen we nog snel iets anders moeten verzinnen. Ik heb geen idee hoe de situatie nu is in Luxemburg, betreffende de corona maatregelen. En in België, waar we doorheen moeten reizen. De eigenaresse van de camping laat al snel iets van zich horen: Uiterlijk woensdag hopen we meer te horen over de maatregelen in Luxemburg. We hopen echt dat we eind mei weer open mogen. Fingers crossed! Er staat Jan en mij niets anders te doen dan ook maar onze fingers te crossen.
Jan is buiten de bestrating aan het leggen onder het afdak van de nieuwe schuur. Zodra dat klaar is haalt hij de camping uit de winterstalling, zodat we hem kunnen schoonmaken en klaar kunnen maken voor de vakantie. Tenminste…
Op internet, vooral op twitter zie ik iets gebeuren wat me bezorgd maakt en ook een beetje verdrietig; er lijkt een soort scheiding te komen tussen voorstanders van de corona-maatregelen en tegenstanders. De tegenstanders noemen de voorstanders zelfs makke schapen, omdat ze klakkeloos de regels volgen. Ze zijn de door de overheid opgelegde beperkingen zat en willen naar buiten. Ze vinden de regels veel te streng en nemen woorden in de mond als massahysterie. Of je bent voor of je bent tegen lijkt het. De voorstanders hebben het over de gevaren en risico’s en prijzen zich gelukkig met een overheid als de onze, die zorgt dat het virus zich zo min mogelijk kan verspreiden.
En ik? Wat vind ik? Nou heel eerlijk gezegd, ik weet het niet, ook al heb ik wel de keuze gemaakt om voorzichtig te zijn. Zijn we pionnen in het demonische spel van een paar krankzinnige wereldleiders, hebben we ons laten manipuleren? Wie zal het zeggen? Hebben we er goed aan gedaan te luisteren naar wat ons opgedragen werd door met zijn allen thuis te gaan zitten waardoor de wereldeconomie maar ook die in ons eigen land een enorme klap gekregen heeft? Geen idee. Maar misschien ben ik nog wel gezond en in leven juist hierdoor. Ik vind het jammer dat er nu verdeeldheid lijkt te zijn, waar er een paar weken geleden nog een grote saamhorigheid was. Waar zijn alle creatieve acties om met de maatregelen om te gaan? Waar zijn de hartverwarmende filmpjes met musicerende mensen op hun balkon of in de tuin? Waar zijn alle grappige filmpjes van mensen die de gekste dingen doen omdat ze zich doodvervelen thuis? Het lijkt alsof de eerdere warmte een beetje op begint te raken.
Jan stelt voor een nieuwe poging tot schat zoeken (Geocaching) te doen, leuk! Er liggen in onze omgeving nog wel een paar caches, waarvan we er eentje uitzoeken. Maar om te voorkomen dat we weer zo’n takke-end moeten lopen, gaan we op de fiets. Ach en dat is weer zo’n feestje! Niet te veel wind en een strakblauwe hemel met van die prachtige wolkenstraten, echt zo’n Hollandse lucht. En de natuur die op zijn mooist is. Ik wordt er helemaal lyrisch van. ‘Oooh, jubel ik tegen Jan, heb jij dat nou ook, dat helemaal blij wordt van dat heerlijke gevoel dat je zo eindeloos ‘onder de luchten door’ kunt fietsen?’ ‘Nah, dat heb ik iets minder’ zegt Jan, maar ik vind het wel heel mooi’. Jan geniet op zijn eigen nuchtere manier. Ik geloof dat hij mijn gejubel niet altijd helemaal kan volgen maar dat geeft niets.
We komen aan bij een klein stukje bos, waar we normaal gesproken waarschijnlijk aan voorbij zouden zijn gefietst of gewandeld. Maar wat is het leuk om daar te lopen! Echt een prachtig gebiedje. Iemand, of een aantal mensen, heeft de moeite genomen om alle paatjes langs de route te voorzien van mooie kleuren en gezichtjes. Onze cache vinden we al gauw, maar het afsluitbare plastic doosje is waarschijnlijk leeggeroofd door spelende kinderen; er zit niets meer in, behalve een briefje waarop we kunnen noteren wie we zijn en wanneer we ‘de schat’ hebben gevonden. Bij een soort vijver staat een picknicktafel in de zon en daar eten we een banaan voordat we weer verder fietsen. In het dorpje waar we doorheen rijden heeft nagenoeg iedereen de vlag halfstok hangen. Een prachtig gezicht, ik maak er een foto van. Omdat we dodenherdenking niet massaal en met elkaar kunnen vieren mogen we nu de hele dag vlaggen in plaats van ’s avonds. Op de terugweg fietsen we in Winsum langs de Coop en nemen een heerlijke bak Ben en Jerry’s ijs mee naar huis. Als beloning voor het schat zoeken.
Vanavond kijken we naar de dodenherdenking op tv. Een vreemde gewaarwording is het, de Dam in Amsterdam die helemaal leeg is, maar waar normaal duizenden mensen staan. En die oorverdovende stilte. Maar met mooie, indrukwekkende woorden van onder andere Arnon Grunberg en van onze koning. Een zinnetje van hem blijft me bij ‘Niet normaal maken wat niet normaal is’. Hij gebruikt dit in het kader van vrijheid in tegenstelling tot onvrijheid. Maar dat zinnetje lees ik ook steeds meer op internet. Van mensen die angstig worden van het ‘nieuwe normaal’, doelend op de anderhalve meter samenleving. Maar die blijven roepen dat het niet normaal is. Normaal is het dat je elkaar knuffelt en zoent en niet bang bent voor elkaar. Net zo normaal is het dat je in vrijheid zou moeten kunnen leven. Maar dat is het niet voor iedereen helaas.
