Alledagjes: Help! Corona! Een dagboekje (deel 29)

In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 29. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2deel 3deel 4deel 5deel 6deel 7deel 8deel 9deel 10deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16, deel 17, deel 18, deel 19, deel 20, deel 21, deel 22, deel 23, deel 24, deel 25, deel 26, deel 27, deel 28).

Donderdag 7 mei

Hoeraaaa! Het is zover. Kappers, pedicures en andere contactberoepen mogen weer aan het werk! Ik feliciteer via whatsapp mijn kapster en maak van dezelfde gelegenheid gebruik om een afspraak te maken. Eind volgende week kan ik bij haar terecht. De crisis heeft mijn haar geen kwaad gedaan; het is nu zo lang dat er een staartje in kan, iets dat ik al een tijdje wilde. Maar het is wel wat een woeste bos krullen geworden, die ik met wax en schuim nog wel enigszins onder controle kan houden, maar een knipbeurt zou echt goed doen. Jan kan nog even wachten, want die heeft een kort koppie nadat ik hem met de tondeuse te lijf ging. Mijn moeder jubelt via de app ‘Ik kan dinsdag bij de kapper terecht! Heerlijk hè?’ Zij is iemand die doodongelukkig is als haar haar niet goed zit. Ook bij de pedicure, waar ik eens in de drie maanden kom, maak ik een afspraak. Over een tijdje, want ik heb net uitgebreid mijn voeten verzorgd. Ik ben blij voor mem, die bang was dat ze één van de kinderen zou moeten vragen om haar teennagels te knippen en angst had dat ze ‘in het leven’ zouden knippen. Misschien vond ze het ook wel een beetje een gênant idee, haar voeten te laten verzorgen door één van ons. Maar het blijft haar bespaard. Overigens, als het nodig was geweest had ik het voor haar gedaan.

Vanaf 1 juni mogen de horecaondernemers ook weer gasten ontvangen. Niet binnen maar op hun terras. Ook voor hen ben ik blij. En het lijkt me zelf ook heerlijk om weer eens ergens een bakje of een drankje te doen op een gezellig terras. Musea en theaters mogen gelukkig ook weer beperkt open. Met een gelimiteerd aantal bezoekers, die van te voren een reservering moeten maken. Buitensporten mogen vanaf 1 juni ook weer voor volwassenen, mits er anderhalve meter afstand gehouden kan worden. Binnensporten en grote evenementen zullen in ieder geval tot 1 september nog verboden zijn. Daar zullen veel mensen teleurgesteld over zijn. In het openbaar vervoer worden mondkapjes nu verplicht. Toch. Ik had het wel verwacht. De overheid blijft zeggen dat de effecten om het virus te voorkomen met een mondkapje minimaal zijn, maar heeft toch naar de roep van de burgers geluisterd en gekeken naar het buitenland. Nu is er op internet een levendige handel in zelfgemaakte mondkapjes ontstaan. Twee van mijn oud-studiegenootjes (lerarenopleiding tekenen en textiel) bieden ze ook aan, in de leukste kleurtjes en motiefjes. Ik Google even snel en zie dat mondkapjes nog wel te krijgen zijn, maar roetduur zijn, nu iedereen ze wil. En zelfs voor 5 meter elastiek, nodig om ze zelf te maken, betaal je gauw €10,-.

Mijn beste vriendin H. appt me een foto van een prachtige, zelfgemaakte modderkeuken voor in de tuin. Voor de kleinkinderen, waar ze er zes van heeft. De modderkeuken maakte ze samen met haar man van oude pellets. ’Tijdverdrijf’ schrijft ze bij de foto. Over dat woord denk ik een tijdje na. Tijdverdrijf. Dat betekent dus dat je de tijd wilt verdrijven. Maar waarom zou je dat willen? H. is altijd druk druk druk en zal blij zijn dat ze nu eens tijd heeft. Die wil je dan toch niet verdrijven? Maar half Nederland probeerde de afgelopen twee maanden de tijd te verdrijven. Tijd die veel mensen nu eindelijk eens in overvloed bezaten. Dus als je het hebt wil je het blijkbaar ook weer kwijt. Ik begin me af te vragen: wat is dat dan, tijd? Zelf heb ik er relatief gezien voldoende van en toch heb ik altijd het gevoel dat ik tijd tekort kom.

Ik roep ook al zo lang als ik me kan herinneren dat ik aan één leven niet genoeg heb voor alle dingen die ik graag doe of wil doen. De tijd gaat voor mij ook altijd veel te snel. Vooral als ik op vakantie ben, dan zou ik de tijd uit willen rekken of vermeerderen. Het liefst verdubbelen. Terwijl veel mensen de afgelopen maanden waarschijnlijk vonden dat de tijd veel te langzaam ging, omdat ze er niet in slaagden de tijd te verdrijven. Ze hielden zelfs tijd over. Tijd is blijkbaar ook iets dat beweegt, maar niet altijd in dezelfde snelheid dan? De kappers en pedicures hebben nu weer tijd voor ons. Dat zal tijd worden ook! Die zin impliceert dat het dus nog geen tijd is, maar dat het dat gaat worden. Hoewel veel mensen waarschijnlijk vonden dat het al lang de hoogste tijd was. En als er een hoogste tijd is, is er dan ook een laagste? Tijd is dus ook iets dat je kunt delen. Maar niet onbeperkt, want dan kom je tijd te kort. Of je hebt je tijd verspild. Je kunt het dus ook kwijtraken blijkbaar. Je kunt het ook zelf maken, maar dan meestal voor iemand of iets. Voor jezelf kun je het eveneens maken, maar dat is voor veel mensen een stuk lastiger. Nou, ik vind het een vreemd, ongrijpbaar iets, tijd. Gelukkig ben ik nog goed bij de tijd. Moet je je voorstellen als je niet meer bij de tijd bent. Wat dan bij mij wel weer de vraag oproept: als je niet meer bij de tijd bent, waar ben je dan?

Vanmiddag gaat Jan naar zijn moeder om boodschappen voor haar te doen. Hij neemt een bos tulpjes van mij voor haar mee. Eten hoefde niet zei ze, want ze had mijn snert nog in de vriezer. Van de bonensoep had ze afgelopen week heerlijk gesmikkeld. En Jan gaat op zijn kantoor aan het werk en hij heeft een werkafspraak in Leeuwarden. Sociaal werkers mogen ook weer deels op kantoor werken, maar er zijn maar een paar werkplekken. Bij Jan mogen er per keer niet meer dan twee collega’s aan het werk zijn en ze moeten zelf het bureau ontsmetten waaraan ze gewerkt hebben. Ze mogen ook voorzichtig weer klanten uitnodigen als dit echt nodig is. De anderhalve meter moet in acht worden genomen en er zit een scherm tussen sociaal werker en klant. Jan staat te trappelen om weer te beginnen, maar ik heb er gemengde gevoelens over. Hij hoefde nog niet persé, omdat hij tot de risicogroep behoort, maar hij wil zo graag. Hij heeft me beloofd dat hij voorzichtig zal zijn en nadat hij precies uitgelegd heeft hoe er gewerkt gaat worden ben ik iets gerustgesteld. Jan vindt mij overbezorgd. Zelf noem ik het liever voorzichtig en ik heb hem gezegd dat het mij iets meer tijd kost om mijn angst te overwinnen. Die tijd zal hij mij proberen te geven en ik zal erop proberen te vertrouwen dat hij er alles aan doet om veilig te blijven.

Vrijdag 8 mei

Om 5 uur word ik wakker, veel te vroeg. Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt niet echt. Om zes uur is het genoeg geweest, ik ben klaarwakker en helder. Ik ga er uit. Ik heb in mijn hoofd deze blog al geschreven en vooral het begrip tijd van alle kanten bekeken. Niet bevorderlijk voor een gezonde slaap. Ach en de ochtendstond heeft goud in de mond. Bovendien is het erg lekker schrijven als het nog zo stil en rustig is in huis. Er wacht me een prachtig cadeau; de zonsopkomst is adembenemend mooi! Flarden mist over het land en een oranje lucht. Daar moet ik foto’s van maken! Maar om me nou eerst aan te kleden…Ik gok het erop. In mijn pyama en ochtendjas, met een windjackje eroverheen en mijn blote voeten in mijn Ugg’s loop ik naar buiten. Een voordeel van wonen op het platteland is dat het verkeer je niet om de oren vliegt en zeker niet ’s ochtends om zes uur. Wauw! Het is echt genieten. Wat is het mooi buiten. Ik maak de ene na de andere foto voordat ik, koud geworden, weer naar binnen ga. In de spiegel kijk ik lachend naar mijn ongeborstelde haar; ha ha het lijkt wel een kraaiennest. Mooi dat niemand dat gezien heeft.

Zo dadelijk gaan Jan en ik even naar mijn ouders. Hij gaat de heg voor hun snoeien en ik ga even gezellig koffiedrinken en bijkletsen. Voor mijn moeder neem ik een bloemetje mee en wat shirtjes die ik niet draag omdat ze mij te klein zijn. En voor mijn vader een lekker visje. Zo lang deze crisis duurt zorgen we goed voor onze oudjes. Omdat we dat willen en omdat we dat kunnen. Er zijn genoeg mensen die dit zouden willen, maar dit niet kunnen omdat ze hen nog steeds niet mogen bezoeken. Omdat ze in een zorginstelling verblijven. Er zijn allerlei nieuwe, verruimende, maatregelen aangekondigd, maar ik heb niemand erover gehoord dat de ouderen weer bezocht mogen worden. Als ze maar niet sterven van eenzaamheid. Of in eenzaamheid.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top