Alledagjes: Help! Corona! Een dagboekje (deel 37)

In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 37. (Eerdere delen zijn te lezen via deze link).

Vrijdag 29 mei

Als we de stoeltjeslift en het kasteel nog gesloten vinden, omdat ze daar corona maatregelen aan het nemen zijn, besluiten we een dagje naar de stad Luxemburg te gaan. Wel na het nodige gemopper van mijn kant; ik had me zó verheugd op de stoeltjeslift en vooral een bezoek aan het kasteel. Jan zegt dan ‘het heeft geen zin om te mopperen, het is nu eenmaal zo’. Maar bij mij moet de teleurstelling er even uit, dan roep ik een keer heel hard: ‘Kut!’ en mopper wat. ‘Geef me 5 minuten’ zeg ik tegen Jan, dan is het weer klaar’. En dat is ook zo. Langer duurt mijn teleurstelling of boosheid meestal niet. We maken er een gezellig dagje van. De stad Luxemburg haalt het niet bij andere Europese steden die we gezien hebben, vinden wij, maar dat maakt niet uit. Er is toch genoeg te zien en te beleven en ik scoor nog een leuk shirtje. Een kennisje uit Nederland overweegt ook naar Luxemburg op vakantie te gaan, nadat haar vakantie naar Tunesië werd geannuleerd. ‘Luxemburg, daar kun je dus gewoon naar toe? ‘Ja hoor, zeg ik, we kwamen zonder problemen de Belgische grens over’. Al hoorden we van de campinghouder dat zijn vrouw vandaag ‘boven’ boodschappen ging doen en werd aangehouden. Boven is op de berg, aan de overkant van het riviertje waaraan we staan en dat is Duitsland, vijf minuten rijden. De Duitse grenspolitie had haar aangehouden en ze moest precies vertellen wat ze daar kwam doen. Terwijl ze alle dagen daar boodschappen doet. De campingbaas was daar boos over. Hij vond het flauwekul en ging direct protest indienen zei hij. Jan en ik hebben ons tot nu toe steeds in Luxemburg opgehouden en zijn de grens nog niet over geweest, maar voor de zekerheid nemen we wel altijd ons paspoort en de doorreisbrief mee, je weet maar nooit.

Bij terugkomst op de camping blijkt deze opeens voor driekwart te zijn volgelopen met vooral Luxemburgers, die de Pinksterdagen komen vieren, nu het van dit grandioos mooie weer is. Na een week hier te hebben gestaan, met maar een paar caravans en campers is dit wel even wennen, vind ik; tijdens de afgelopen week is het zo’n beetje ‘onze’ camping geworden, wat feitelijk flauwekul is, maar zo voelt het. We hebben opeens naast, achter en onder ons (op de tentenplaats vlak aan de rivier ), nieuwe buren. Voor mij voelen ze toch een beetje als indringers in ons paradijs. Jan vindt het wel leuk die extra reuring, maar van mij had het niet gehoeven eerlijk gezegd. Ik vond het goed zoals het was, lekker rustig. Geen jankende kinderen en blaffende honden. Al moet gezegd dat dit echt een rustige, beschaafde camping is. Het is maar mooi dat ik het niet voor het zeggen heb, want voor de campingeigenaren is dit een feestje natuurlijk, al die extra gasten, nu het voorseizoen door de corona-crisis mislukt is. Ik ben extra blij met onze ‘privé-badkamer’ zodat we, ook met alle nieuwe drukte, de kans op eventuele besmetting gering houden.

Zaterdag 30 mei

Vandaag gaat toch echt mijn droom in vervulling. We gaan het kasteel bekijken en er met de stoeltjeslift naar toe. Nadat ik het 35 jaar geleden al een keer bezocht, heb ik altijd gedacht: daar wil ik nog een keer naar toe. Dat is ook de reden dat ik uitgerekend deze camping heb geboekt, zo dicht mogelijk bij het kasteel. Mijn kennisje in Nederland vroeg of dit het Frans- of Duitssprekende deel is en haar was het Müllertal geadviseerd. Ik heb werkelijk geen idee. Ik wilde alleen maar naar dat kasteel! En vandaag is het zover. Het uitzicht vanuit de stoeltjeslift is spectaculair; vanaf grote hoogte kijk je omlaag naar Vianden en over de rivier, zó mooi! Je komt aan bij een restaurant met een uitkijkpunt en om daar koffie te drinken is wel heel bijzonder. Je kunt ook bijna niet anders, want je moet door het restaurant en over het terras om bij het wandelpad naar het kasteel te komen. Slim. Nou een lekkere cappuccino gaat er altijd in natuurlijk. Jan en ik hebben direct wel door dat dit zo’n dag is dat je je mondkapje, maar beter achter je oor of onder je kin kunt laten hangen, want steeds heb je het nodig: in de stoeltjeslift, uit de stoeltjeslift, in het restaurant en in het kasteel. Dus op alle foto’s die we maken staan de mondkapjes ook. Niet heel flatteus maar wel verplicht.

Vanuit het restaurant lopen we door een bos via trappen en steile, oneffen paadjes naar het kasteel. Oei! Als mijn knie het maar houdt. Ik doe zo voorzichtig mogelijk om me niet te verstappen. Als we het bos uitkomen doemt opeens ontegenzeggelijk indrukwekkend, het kasteel op. Ik neem mijn eerdere woorden over de enigszins teleurstellende aanblik van het kasteel ogenblikkelijk terug, want dat is alleen vanaf de campingkant. Vanaf waar we nu staan is het groots. Ik moet even stil staan om het tot me door te laten dringen. Of ik moet op adem komen van de steile klim, kan ook. We bekijken het hele kasteel van onder tot boven en zuigen als twee sponzen alle informatie die te lezen is op. Daarbij niet gehinderd door drommen toeristen, die er normaal gesproken zeker zullen zijn. Als wij gedurende de hele ochtend vier mensen tegenkomen is het veel. Ondanks mijn wrakke knie bestijg ik, in mijn eigen tempo, toch alle trappen en trapjes, want ik wil niets missen van al deze grandeur en de interessante geschiedenis. Ik dompel me helemaal onder. Ben weer even de kasteelvrouwe die ik in een vorig leven denk te zijn geweest. En Jan loopt ook te genieten. Uren zijn we zoet in het kasteel. Er is zoveel te zien. We hebben besloten niet de stoeltjeslift terug te nemen, maar vanaf het kasteel terug naar Vianden te lopen. Voordeel is dat je door de hoofdstraat loopt waar ook de restaurants zijn en na al dat gewandel smaakt een goed aangeklede hamburger verrukkelijk. Ook al had het bijna onze laatste kunnen zijn, omdat een felle windvlaag een grote parasol rakelings langs ons tafeltje doet scheren. Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als die ons geraakt had.

Zondag 31 mei

Na het ontbijt, dat we in de voortent eten, omdat het ’s ochtends vroeg nog best fris is, vertrekken we naar Ettelbruck. Daar moet een prachtig uitkijkpunt zijn, maar wat we ook proberen, we kunnen het niet vinden en raken verdwaald in een recreatiegebied waar geen auto’s mogen komen. Dat ontdekken we pas als diverse boze mensen gebaren naar ons maken. We zetten de auto aan de kant, besluiten het uitkijkpunt te laten zitten en vinden op de kaart een volgend kasteel in de buurt: Colmar-Berg. Joepie weer een kasteel! Maar ook daar hebben we pech. Ik vraag een mevrouw die net uit de kasteeltuin komt, personeel waarschijnlijk aan haar kleding te oordelen, of we het kasteel kunnen bezichtigen. Ze kijkt me niet begrijpend aan, spreekt geen Engels en geen Duits, dus ik schakel over naar mijn beste middelbare-school Frans. ‘Ah non, zegt ze schouderophalend, c’est privé’. Waarmee ze wil zeggen dat het kasteel bewoond wordt en niet te bezichtigen is. Jammer. Er zitten een hoog hek en een muur omheen, zodat we ook niet een mooi inkijkje hebben. Ik slaag er in één mooie foto te maken. Jan en ik besluiten een rondwandeling te maken door het dorpje in de hoop dat we het kasteel wellicht nog van andere kanten kunnen bekijken. Dat is niet het geval, al genieten we van mooie vergezichten. De weg die we nemen loopt steil omlaag en eindigt waar we niet verder kunnen, dus diezelfde weg leggen we ook weer af omhoog. Poe! Dat valt nog niet mee. Zo af en toe moeten we, nou vooral ik, even halt houden tegen een lantaarnpaal om op adem te komen, maar mijn knie houdt het wonderwel. Op de terugweg doen we nog wat boodschappen bij de Cactus, die op deze pinksterzondag tot 13.00 uur open is. En deze keer hebben we onze mondkapjes wel bij ons.