Alledagjes: Help! Corona! Een dagboekje (deel 38)

In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 38. (Eerdere delen zijn te lezen via deze link).

Donderdag 4 juni

“Time flies when you’re having fun” Dat is voor ons niet anders, onze twee weken zitten er, hoewel ik het me nauwelijks voor kan stellen, al bijna weer op. Morgen de laatste dag en dan vertrekken we zaterdagochtend heel vroeg. Wat hebben we heerlijk genoten deze vakantie in dit heerlijke, groene land met zijn prachtige natuur en lieflijke landschap. En niet te vergeten: de vele kastelen, waarvan we er een aantal gezien hebben, maar bij lange na niet allemaal. Alleen dat al zou een reden zijn om nog eens terug te komen. En wat hebben we geboft met het weer! We kwamen met regen en kou en gaan ook weer met regen en kou; het heeft gisteravond en vannacht doorlopend geregend. Vandaag is het wisselvallig en fris. Hoe anders was dat de afgelopen twee weken. Wilde het de eerste week ’s avonds en ’s ochtends nog wel eens wat frisjes zijn, afgelopen week was het echt zomer. Maar de hele vakantie, op vandaag na, hebben we de lange broek niet aan gehad.

Maandag moest ik samen met mijn broers het besluit nemen dat het feest voor het 60-jarig huwelijk van mijn ouders, op Ameland niet door kon gaan. Het zou pas twee weken later kunnen, aangezien het reserveren van de boot niet eerder lukte, in verband met de corona maatregelen. Daardoor kunnen er veel minder mensen vervoerd worden. En dan was het de vraag of we met 15 man op dezelfde boot heen en terug konden. De horeca en de elektrische fietsen, die we voor 13 juni al besproken hadden, op korte termijn nog opnieuw kunnen regelen was ook twijfelachtig. Ja dan is het lastig dat je in het buitenland zit met een gebrekkige verbinding, zodat videobellen geen optie is en alles via de app moet. Gelukkig gaan we onze ouders ergens anders, in de buurt van Leeuwarden, een prachtige dag bezorgen. Plan B lag al klaar. Al het geregel en gedoe ging wel even ten koste van mijn vakantie gevoel, maar een lekker bakje cappuccino op een prachtige locatie in Vianden maakte dat weer goed. Ik was er heen gewandeld en heb onderweg foto’s gemaakt van alle verschillende bloemen die ik tegenkwam, prachtig! Jan maakte deze dag een wandeling in de buurt van het Müllertal en ik schreef hoofdstuk 37 van mijn corona dagboekje.

Zoals ik eerder al vertelde was ik 35 jaar geleden ook in Luxemburg en toen heb ik op een camping in Larochette gestaan. Daar wilde ik graag nog een keer kijken, temeer omdat ik me kon herinneren dat je vanaf de camping heel mooi door het bos naar het plaatsje Larochette kon lopen. In mijn geheugen zaten flarden van mooie rotspartijen in het bos. Aangekomen bij de camping, die we eerst helemaal bezichtigden, kwamen er steeds meer herinneringen terug. We dronken koffie en cappuccino op het terras van de camping en ik vroeg de eigenaresse hoe wij door het bos naar Larochette konden lopen. Zij was een hele vriendelijke vrouw die Nederlands sprak en ze legde me precies de route uit. ‘Een half uurtje/drie kwartier, zei ze, dan ben je in Larochette en de enige klim zijn de trappen naar het kasteel’. Dat kasteel was 35 jaar geleden een ruïne, maar nu voor het grootste deel weer mooi gerestaureerd, vertelde de mevrouw.

Jan en ik gingen vrolijk en vol goede moed op weg. Het was snikheet deze dag maar de gedeelten die we door het bos liepen waren ’s ochtends nog heerlijk koel en fris. De natuur was overweldigend mooi en alles wat we hoorden was vogelgezang. We liepen langs enorme rotspartijen, precies zoals ik ze me herinnerde. Onder een grote overhangende rots stond ik even stil, hier had ik 35 jaar geleden ook gestaan, heel bijzonder. Al gauw moesten we behoorlijk klimmen en dalen, wat behoorlijk veel energie kostte. Die mevrouw van de camping had vast heel goeie wandelbenen als ze dit geen klimmen noemde. Wij deden er ook geen half uur/drie kwartier over maar dik een uur, voordat we in Larochette aankwamen. Er naar toe lopend zagen we het kasteel boven het plaatsje uittorenen en het was inderdaad schitterend gerestaureerd. Een majestueus gezicht was het. Op het dorpspleintje ploften we moe en bezweet in een stoel op een terrasje neer voor drinken en eten. Gestoofd kalfsvlees in een jus met groenten stond er op de kaart als daghap en dat leek ons prima om weer wat energie op te doen. Ik weet niet hoe dat nu in Nederland is, maar in Luxemburg is iedereen al helemaal gewend aan alle corona maatregelen, zo ook in de horeca. Je komt nergens in zonder je handen te desinfecteren en mondkapjes zijn verplicht. Buiten op het terras mag je ze af doen. Het bedienend personeel draagt ze overal, ook buiten, trouw. En de mensen op straat ook, vooral op drukke plaatsen. Alles is hier schoon en keurig en dat geldt ook voor de toiletten. Jan en ik doen er alles aan om veilig te blijven, ook al hangen van het vele wassen en desinfecteren, de vellen aan onze vingers. Aan Luxemburg zal het in ieder geval niet liggen en ook niet aan ons.

Na het lekkere eten en het frisse drinken leken we weer helemaal opgeladen alleen ik was dat niet, bleek al snel. Om onze route te vervolgen moesten we zo’n anderhalve kilometer door een zonnige straat behoorlijk steil omhoog. Ik merkte dat het me enorm veel moeite kostte. Aan de rechterkant zagen we een aantal trappen omhoog met een bordje erbij: chateau. ‘Ik hoef niet ín het kasteel hoor’ zei ik tegen Jan, ik werd al moe van de aanblik van die trappen alleen en dan die verschroeiende hitte nog. Voor Jan hoefde dat ook niet en dus klommen we door in de straat. Tot we bij een kruising aankwamen en rechtsaf sloegen richting de camping. Alleen dat was langs de grote weg, niet echt leuk. En we hadden ook door dat we geen routebordjes meer zagen en dat we waarschijnlijk voor de wandelroute toch de trappen naar het kasteel hadden moeten beklimmen. Op een gegeven moment zag Jan ergens rechts een afslag het bos in gaan. ‘Zullen we die nemen? vroeg Jan. Dan kunnen we door het bos en daar is het niet zo warm. Maar ik zag het pad steil omhoog gaan, met trappen en opeens sloeg “de man met de hamer” mij neer. Ik stond te trillen op mijn benen en had totaal geen energie meer. ‘Nee, zei ik tegen Jan, ik ga dat niet doen, stel dat het niet bij de camping uitkomt, dan moeten we nog verder omlopen en daar heb ik de energie niet meer voor. Ik ga langs de weg, dan weet ik zeker dat ik bij de camping uitkom. Maar ga jij maar door het bos, dan wachten we wel op elkaar’. Daar wilde Jan niets van weten, samen uit samen thuis vond hij, de lieverd. Dus we dronken wat water en liepen op een snikhete weg, die overigens wel vlak was, de laatste paar kilometers terug naar de camping. Ik was dolblij dat we er waren, maar ook teleurgesteld dat ik zo weinig energie had. Thuis, in de caravan, plofte ik doodmoe in bed om te rusten.

Gister opnieuw een wandeldag. Maar nu stond ik heel energiek en fit op. Ik had heerlijk en goed geslapen, in tegenstelling tot de dag er voor. Ook was het ietsje minder warm waardoor een fijne wandeling heel aanlokkelijk leek. Deze keer kozen Jan en ik een route langs de rivier de Sauer in Duitsland. Niemand hield ons aan bij het grensbord, we konden zo doorrijden en kwamen weer in een prachtige streek terecht, tussen Wallendorf en Dillingen. Het pad waar we liepen was meestal vlak en ik slaagde er in de bijna tien kilometer zonder problemen uit te lopen en had ook nog energie over. Hoe anders dan de vorige dag! En wat heel wonderbaarlijk is: ik kwam in Luxemburg aan met een pijnlijke knie, die ik bij het traplopen verdraaid had en nu, na twee weken wandelen, soms ingetapet, is mijn knie bijna weer helemaal opgeknapt. Dat sterkt me in de overtuiging dat ik straks thuis goed moet blijven wandelen, want het doet me goed. Zowel mentaal als fysiek. Ik word er bijna altijd vrolijk van. Zeker als ik het gezellig met Jan kan doen.

Gisteravond begon het te regenen en dat is de hele nacht doorgegaan. Voortent en caravan hebben het prima gehouden, nergens heeft het gelekt. Vanochtend was het fris en grijs met soms een buitje. Mooie dag om even naar het centrum van Diekirch te rijden en wat souvenirs te kopen. Daar ontsnapten we godzijdank ternauwernood aan een vreselijk gênante vertoning. Het zat zo: na een rondwandeling in het stadje was Jan zijn oog op een bakkerswinkel gevallen. Nou vooral op wat er allemaal achter de toonbank lag. Een echte lekkerbek ontgaat zulks niet. Je kon er koffiedrinken en tegelijkertijd wat lekkers eten. Dat moest wezen, hoewel gebak en koekjes hier niet te betalen zijn. En wij hebben geen idee waarom dat is. Hoe dan ook, midden in de winkel stond een grote desinfectie-zuil met allemaal knoppen en een bordje “one shot”. Goed idee, dacht ik bij mezelf, niet dat iedereen dat apparaat helemaal leeg trekt zoals in sommige andere winkels gebeurt en waarbij de helft op de grond terecht komt. Nee, gewoon één shot. Jan en ik hielden onze handen er onder en drukten op de knoppen maar op wat gekreun van het apparaat na gebeurde er niets. We begonnen ons wat ongemakkelijk te voelen, waren wij nou zo dom? Ja dat waren we! Achterin de zaak zag ik een mevrouw heel hard lachen en naar de deur gebaren. Daar zagen we een klein flesje met blauwe desinfectiegel. Jan en ik waren al die tijd bezig geweest een zelftap-ijsmachine aan de praat te krijgen. Moet je je voorstellen wat er gebeurd was als het apparaat was begonnen te werken en wij met onze handen er onder. My god! Dat was een vertoning geweest! We waren aan een hilarische ramp ontsnapt en aten, opgelucht en nalachend over zoveel domheid, onze tartelettes met fraises. Voor €3,50 pp. Dat was nog goedkoop in vergelijking met wat we eerder zagen, in andere winkels.

De souvenirtjes zijn gekocht en Jan en ik hebben elkaar allebei een mooie pen als vakantie-cadeautje gegeven. Vandaag verder nog lekker lezen, netflixen en relaxen en morgen kijken we, afhankelijk van het weer, wel even of we nog een wandeling gaan maken. In ieder geval gaan we morgenmiddag opruimen, schoonmaken en inpakken en dan zaterdagochtend vroeg: op naar Nederland. Wij kunnen terugkijken op een zalige vakantie en komen fit en relaxt weer terug. Het volgende hoofdstuk schrijf ik dus weer vanuit Baaium. Nadat ik eerst onze hondjes helemaal heb stukgeknuffeld.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top