In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 39. (Eerdere delen zijn te lezen via deze link).
Vrijdag 5 juni
We doen de laatste klusjes en het plan is om aan het eind van de middag de voortent in te pakken. Zo komt het dat we vrijdag nog tijd genoeg hebben om te relaxen of wat anders leuks te doen. ‘Zullen we nog even naar de Blokker in Diekirch?’ vraagt Jan. We hadden bij ons eerdere bezoek gezien dat ze serviesgoed in de aanbieding hadden voor 50% korting. Thuis hebben we een boerenbontservies, dat door klungeligheid van één van ons, ik noem geen namen, minstens gehalveerd is. Bovendien willen we ook wel eens wat anders want uit het boerenbont dat het tot nu toe overleefd heeft, missen hoeken en er zitten scheuren in. Goed idee dus. Hopen dat ze het nog hebben want de opruiming loopt op zijn eind. Bij aankomst in Diekirch zien direct dat ze de winkel aan het leegruimen zijn, dus we spurten naar de schappen met serviesgoed en ja hoor, alles wat we wilden zal net opgeruimd worden. De winkeljuffrouw is al bezig met een laadkar, die ze vriendelijk aan ons uitleent, nu ze merkt dat we haar van de voorraad af gaan helpen. Wat een mazzel! Voor een prikje een heel nieuw servies. En nog leuk ook. Het hele spulletje wordt in stoffen blokkertassen gepakt die we gratis meekrijgen. Het voordeel van met een caravan reizen is dat je zoveel zooi mee kunt nemen als je wilt, dus het servies wordt in de auto gestouwd, achter de voorstoelen. Andere spullen kunnen wel in de caravan. Helemaal in onze nopjes rijden we terug naar ons tijdelijke huis. Het is inmiddels weer beginnen te plenzen en dat blijft ’s middags ook zo. Hoe dat nou met de voortent moet?
Gelukkig houdt het om half vier op met regenen en begint de zon te schijnen. Een half uur later is de kunststof voortent ook al bijna droog en die kunnen we dus inpakken. Daarna begint het weer te regenen, het lot is ons gunstig gezind. Om onze laatste avond te vieren eten we pizza in het restaurant van de camping, dat ook door de eigenaars gerund wordt. Fokko is dan tijdelijk kok en Marloes bedient. Ik heb enorm bewondering voor dit jonge stel ondernemers die drie kleine kindertjes hebben, waarvan de oudste vier is. Marloes bedient ons met de jongste in een draagzak op haar borst. Zo doet ze overdag van alles en het kindje is het gewend. Het is een zoet kind dat nooit zeurt of klaagt. Maar ik geef het je te doen: een druk gezin, een camping runnen, het restaurant bemannen en de schoonmaak en technische dienst ook nog zelf doen, petje af! Ik hoop dat ze het in het hoogseizoen ook redden. Dan zullen ze er een nanny of au-pair bij moeten hebben, anders gaat het niet. Ze zijn al druk op zoek. We bedanken ze voor alles en wensen ze veel succes met de zomer.
Zaterdag 6 juni
Vanochtend vroeg is het koud en vochtig en dat maakt dat we ook wel graag weer naar huis willen. Ik heb daar altijd een beetje moeite mee als ik op vakantie ben. Om dat heerlijke vrije relaxte leventje, samen met Jan, weer achter me te laten. Maar nu maakt het koude, grijze weer het ons makkelijk. Addi Luxemburg, we hebben van je genoten! De reis verloopt vlekkeloos al hebben we na Vianden een paar spannende, steile klimmetjes waarbij de auto het moeilijk heeft. We worden nergens meer aangehouden. Ook in Nederland is het grijs en koud. Bij Lelystad eten we een lunch in een restaurant en ik moet zeggen, ik voel me zowaar onwennig zonder mondkapje. Het is er druk en hoewel de meeste mensen wel afstand houden vind ik het toch een gek gezicht: al die mensen bij elkaar met een blote gezichten. Zo zie je maar, alles went, ook het dragen van een mondkapje. Is het buiten grijs, nat en koud, bij thuiskomst is ons huis licht en warm. Het voelt als een warme jas. Schoonbroer ( zoals ik hem altijd noem ), die twee weken in ons huis gelogeerd heeft en voor onze teckelmeisjes heeft gezorgd, heeft de kachel aan, er is een muziekje te horen en hij heeft op verschillende plaatsen bloemen neergezet. Het huis is opgeruimd en schoongemaakt en alles ziet er pico bello uit. Ik wil schoonbroer met liefde omhelzen en zoenen voor het warme welkom maar het blijft bij een elleboogje en waarderende woorden. En dan merk je hoe beperkt dat is. Dat woorden verbleken in vergelijking met een knuffel, een zoen, een aai of een klopje. Na twee weken Luxemburg kijk ik weer met nieuwe ogen naar mijn huis; wauw! Wat is het prachtig! Ik merk dat ik nog steeds verliefd ben op mijn eigen huis. Het is goed om weer thuis te zijn.
Zondag is de dag van uitpakken, schoonmaken en opruimen. Aan het eind van de dag hebben Jan en ik alles al bijna weer weggewerkt. ’s Avonds videobellen we met mijn broers voor het 60-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. De voorbereiding hiervan hebben we nu zo goed als klaar. We vragen ons wel af: hoe doen we dat met de corona maatregelen? Kussen we en omhelzen we mijn ouders om hun te feliciteren? Eén broer en schoonzus zeggen ‘wij doen het niet, we willen ze niet per ongeluk besmetten’. De andere broer en schoonzus zeggen: ‘Eén knuffel en een zoen op de wang moet wel kunnen toch? We zijn immers de hele dag buiten’. Mijn gevoel gaat het meeste daar naar uit maar ik wil ook voorzichtig met mijn ouders zijn. Misschien knuffelen met een mondkapje op? Nou we zien wel, hoe het voelt als we daar zijn. En misschien willen ze wel helemaal niet geknuffeld worden. Nou, mijn vader dan, die is wat voorzichtiger. Mijn moeder is de corona maatregelen al lang beu en ze vergeet ze ook vaak. Het restaurant, waar we de dag doorbrengen, zegt ‘jullie zijn zelf verantwoordelijk voor de anderhalve meter, wij gaan niet als politieagenten rondlopen. We zullen jullie wel volgens de corona regels bedienen’. Het videobellen heeft zijn beperkingen maar als je de hele dag hebt lopen uitpakken en opruimen is het fijn als je voor een vergadering je huis niet meer uit hoeft. Na de video-meeting kijken Jan en ik voor het eerst weer tv, een boer zoekt vrouw-special. Ook wel weer leuk hoor. En ’s nachts slapen we als marmotten.
