In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 3. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3.)
19 maart
Jan gaat eerst thuiswerken en ik lekker schrijven. Aan het eind van de ochtend vertrekt hij naar Grou om boodschappen voor mem te doen. ‘Haal maar wat extra potten voor haar, zeg ik, bruine bonen, vruchten en groenten. Dan heeft ze het gevoel dat ze niet direct zal verhongeren’ zeg ik, doelend op een eerdere opmerking die ze daarover maakte. ‘Die krijgt ze toch niet open, zegt Jan, daar heeft ze te weinig kracht voor’. Kijk je bent überpraktisch (zo ben ik eens genoemd) of niet natuurlijk. Geen probleem of er is een oplossing voor. Ik rommel in de keukenla en tover er zo’n potjes-openmaak-ding uit. ‘Kijk! zeg ik triomfantelijk tegen Jan, geef haar die maar. En vergeet niet de snert mee te nemen’. Ik heb extra gekookt en dan heeft ze mooi een bakje in de vriezer. Even later als Jan weg is vind ik zowel de snert als het potjes-openmaak-ding. Vergeten. Grrrrrrrr!
Op internet circuleert een tekst ik krijg hem van een vriend toegestuurd en tijdens het lezen krijg ik de tranen in de ogen. Hoe prachtig zou het zijn als deze crisis uiteindelijk tot een blijere, warmere wereld zou leiden. En het is waar, de natuur laat zich niet tegenhouden. Ik zie, hoor en ruik het. Op mijn beurt deel ik de tekst ook weer met veel vrienden, waarvan sommige ook ontroerd raken. En ik deel hem hier ook, omdat hij zo mooi is:
MAAR DE LENTE WIST HET NIET….
Het was begin 2020…
De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug,
Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen
De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…En toen werd het Maart…
Het was Maart 2020…
De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld, landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch…Iedereen wist wat er aan de hand was
Maar de lente wist het niet
En de bloemen bleven bloeien
En de zon scheen…De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan
En de zwaluwen kwamen terug
En de lucht werd roze en blauw
Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen
Het was Maart 2020…
De jongeren studeerden online, vanuit huis
Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis
Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen
Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten
Bijna alles was gesloten …Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars
Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken
Mensen moesten vanuit huis gaan werken
Ondernemers kwamen in de problemen
De meeste kinderen konden niet meer naar school
Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen, operaties en onderzoeken werden uitgesteld…Iedereen wist het
Maar de lente wist het niet en het ontsproot
Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af
Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren
Het was Maart 2020
Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief
Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten
Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging
Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk
In de supermarkt waren allerlei schappen leeg
Allerlei leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon
Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was
Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk…
Er was isolatie, ziekte en paniek….Toen werd de angst pas echt!!
En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit…
En de weken duurden ineens veel langer…
En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen…
De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held…
De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had dit verwacht…Iedereen wist wat er gebeurde
Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien
De Magnolia stond in de knop
De vogeltjes begonnen aan hun nestjes
En toen…
Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt
Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen
Er was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling ontsproot in creativiteit
Sommigen leerden een nieuwe taal
Sommigen ontdekten kunst
Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug
Anderen stopten met onwetend onderhandelen
Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin
Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen
Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden
Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken
Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden, ze werden meer gewaardeerd dan ooit
Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken of zingen om op deze manier samen te zijn
Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen
Mensen herstelden van hun stressvolle leven
Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar
Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen ze konden bellen
De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan
Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg
Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen
Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden
Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping, dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen…
En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit
Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen…Dat wisten we allemaal
En de lente wist het niet,
En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit
En het werd steeds warmer
En er waren veel meer vogels
En toen kwam de dag van bevrijding…
De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was
En dat het virus had verloren!
Dat iedereen SAMEN had gewonnen!!!
En toen ging iedereen de straat op…
Met tranen in de ogen…
Zonder maskers en handschoenen…
De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was
En de wereld was mooier en liefdevoller geworden
En de mensen waren humaner geworden
En ze hadden weer waarden en normen
De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen
Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan
En toen kwam de zomer….
Omdat de lente het niet wist
Ondanks alles
En hij was er nog steeds
Ondanks het virus
Ondanks de angst
Ondanks de dood
Omdat de lente het niet wist,
leerde iedereen
de kracht van het leven…
Susan Blanco (De Taalrecycler)
Niet meer langskomen
Even later appt mijn moeder. Hun buurman is met benauwdheidsklachten opgenomen in het ziekenhuis, waar hij een week eerder geopereerd was en waar zijn zwager overleed aan het virus. De zus van de buurman is ook besmet. Hij is niet rechtstreeks met hen in contact geweest maar wel met andere familieleden, die wel in contact geweest zijn met zijn zus en zwager. En nu vrezen ze het ergste. Mijn moeder wil nu niet meer dat ik langs kom. Ik had een bak snert willen brengen. ‘Het is hier niet meer veilig in de straat, zegt ze, mooi thuisblijven hoor! We hebben eten zat en we laten nu niemand meer binnen’. Wat ze wel doen die dappere ouders van mij is wandelen. Elke dag zoeken ze een locatie waar het rustig is om heerlijk te wandelen. Zo blijven ze in conditie en het is ontspannend. Ik ben trots op ze en besluit ze een kaartje te sturen om ze dit te laten weten. Ze vinden het prachtig om kaartjes te krijgen. Mijn moeder is zo iemand die iedereen die dit nodig heeft altijd kaartjes stuurt. Dus nu krijgen zij en pap zelf een hele leuke.
Tot rust komen in de natuur
Als Jan weer thuiskomt vraag ik of hij zijn handen wel heeft gedesinfecteerd toen hij uit de supermarkt kwam. Ik heb zo’n flesje met dat spul in zijn auto gelegd. Jan reageert korzelig en zegt ‘ja dat heb ik in de supermarkt al gedaan’. ‘Ja, zeg ik, maar dan rijd je je winkelkar terug en dan heb je weer allemaal viezigheid aan je handen. Dan moet je het in de auto eigenlijk opnieuw doen’. Jan vindt het allemaal maar overdreven en vindt dat ik hem te veel op de nek zit. Ik denk daar even over na. Ja, dat is misschien ook wel zo. ‘Weet je, zeg ik tegen Jan, we gaan hier allebei anders mee om en dat moeten we maar van elkaar respecteren. Ik ga daar mijn best voor doen. Maar het is vanuit bezorgdheid hè?’ ‘Dat weet ik ook wel’ zegt Jan en hij ontdooit weer. We geven elkaar een knuffel en gaan weer over tot de orde van de dag. s’ Middags doe ik een heerlijke meditatie om te proberen alle negatieve prikkels en angst die er op dit moment zijn een beetje buiten mezelf te houden. En daarna maak ik een heerlijke lange fietstocht. In de natuur kom ik echt tot rust. Even weg van alles. Daarna voel ik me weer als nieuw!
