In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 5. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4.)
20 maart
We zitten te ontbijten. Ik heb heerlijk geslapen vannacht. Voor het eerst sinds een aantal dagen heb ik niet wakker gelegen. Ik voel me rustig, ontspannen en vrolijk. Jan niet, ik zie dat hij wat somber is. ‘Mis je je collega’s?’ vraag ik. ‘Ja een beetje, zegt hij. Ik snap dat heel goed en dat zeg ik hem ook. Ik ben de afgelopen jaren door ziekte mijn baan verloren en het ergste daarvan vond ik dat ik mijn collega’s kwijtraakte. Ook al heb ik met sommigen nog een heel leuk contact. Maar toch, het heerlijke dollen met elkaar, de aandacht, de gezelligheid, het samen aan iets werken, ja dat heb ik verschrikkelijk gemist en soms nog wel. Dus ik begrijp hem wel.
Op de valreep lees ik op Facebook dat er bij 180 radiostations in de hele wereld tegelijkertijd ‘You’ll never walk alone’ wordt gedraaid. Nog net op tijd heb ik mijn telefoon verbonden met de bluetooth speaker en even later schalt het lied ook bij ons door de kamer. Jan en ik zwaaien met onze armen heen en weer en ik zing luidkeels mee. Maar op het moment dat ik besef dat honderdduizend mensen dit aan het meezingen zijn en de reden waarom, breekt mijn stem. Ik kan wel janken en ik heb een reuze kikker in mijn keel! Maar liever dan nu janken zing ik knoerthard met de hele wereld mee!!
Even later is Jan aan het klussen, zijn manier om een sombere stemming te verdrijven. Ik loop met onze twee teckeltjes over het weggetje voor ons huis en adem de zure lucht in; de boeren zijn aan het mesten. Ze moeten wel, want de natuur wacht niet op de afloop van het coronavirus. Die gaat gewoon door en de boeren net zo goed. En ook zij zijn helden, want ze zorgen voor ons voedsel. Dus ook in die zin moeten ze wel doorgaan. Het weggetje is bezaaid met klonten modder en stront, die van de mestwagens zijn af gespetterd, en ik heb houwen en keren om te zorgen dat onze teckels het niet opvreten, want ze zijn er verzot op!
Maar nu we er twee hebben (eentje van 4 jaar en één van 8 maanden) is het ondoenlijk. Ze zijn watervlug en knagen in een fractie van een seconde weer een dikke hap van het beton, ook al lopen ze het risico op een tik van mij. De oudste houdt zich wel wat in, maar de jongste is volkomen geobsedeerd door al die lekkere hapjes. Je ziet wel eens zo’n plaatje van iemand met dollartekens in zijn ogen. Nou zij heeft plaatjes van strontklonten in haar ogen! Gatverdarrie!
Mijn buurvrouw belt op ‘ik ben in de stad, zegt ze, en ik wilde de kinderen bellen om te zeggen dat ik zo weer thuis kom maar de stekker van de telefoon ligt er uit dus ik kan ze helemaal niet bellen. Wil jij even naar ze toe om te zeggen dat ik snel weer thuis ben? Je hoeft niet naar binnen hoor. Gewoon even voor het raam’. ‘Prima hoor, zeg ik, komt voor de bakker’. Op een a-viertje schrijf ik met dikke stiftletters de boodschap voor de buurkinderen. Ze zitten rustig op de bank tv te kijken en steken een duim op ten teken dat ze het bericht hebben gelezen. Buurmeisje steekt snel de stekker van de telefoon weer in het stopcontact en zwaait me gedag. Ik app mijn buurvrouw dat de boodschap is overgekomen en dat ze weer kan bellen.
In de loop van de ochtend komen er van alle kanten via de app, maar ook op social media de meest lollige corona-filmpjes binnen. Nu veel mensen verplicht thuis zitten vervelen ze zich en gaan gekke en grappige dingen doen, waaronder hilarische filmpjes maken. Ik ben verbaasd door de enorme creativiteit die mensen ten toon spreiden. Een paar keer zit ik hardop te schateren. Er zijn vast mensen die het niet vinden kunnen: hilarische filmpjes over zo’n serieus onderwerp. Maar vergeet niet mensen, lachen is ook een manier om met emoties om te gaan. Bovendien is het heerlijk bevrijdend om zo af en toe even heerlijk te lachen en het relativeert ook lekker. We zitten met zijn allen in een rotsituatie, maar het kan geen kwaad om ook eens even te lachen, lijkt mij. Dus wie even wil schateren laat het maar weten, ik heb nog wel een voorraadje filmpjes.
Mijn moeder appt; Eén van haar buurmannen blijkt bedrijfsleider te zijn bij een supermarkt en hij heeft tegen haar gezegd ‘gooi maar een boodschappenlijstje door de brievenbus, dan kan ik de boodschappen wel voor jullie meenemen. Mijn moeder is helemaal opgetogen. Geweldig vindt ze het. En ik ook! In gedachten bedank ik deze lieverd en na de crisis krijgt hij een bosje bloemen.
’s Avonds zitten Jan en ik naar de Voice Kids te kijken en ik merk dat er een schokje door me heen gaat op het moment dat een coach een kind knuffelt. Niet doen! denk ik, gevaarlijk! En dan: oh nee dit is eerder opgenomen natuurlijk. En toch zit ik met bevreemding te kijken hoe er gezoend en geknuffeld word, het lijkt iets uit een verleden, toen we dat nog deden. Heel raar. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik mijn dierbaren weer kan zien en zoenen en knuffelen. Zouden we dat net zo enthousiast doen als ‘vroeger’? Of zijn we dan een beetje bang geworden met zijn allen en houden we wat meer afstand van elkaar? Zal het gek voelen om voor het eerst weer een kind of een ouder te knuffelen? Wie zal het zeggen. Het zal al geweldig zijn om elkaar weer zonder angst te zien. ’s Avonds in bed visualiseer ik weer onze ‘bevrijdings-barbecue’, die we houden als we eindelijk weer bevrijd zijn van deze plaag. Ik zie de kinderen en kleinkinderen en onze oudjes, allemaal uitgelaten en blij en Jan en ik die intens dankbaar en blij het tafereel gadeslaan. En daarna kruip ik lekker dicht tegen Jan aan.
