In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 9. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8).
Donderdag 26 maart
Mijn dag begint met Nederland in Beweging van Omroep Max. Heerlijk even in de pyjama, voor de tablet een kwartiertje bewegen. Ik probeer elke dag voldoende te bewegen. Dat kan van alles zijn: wandelen, fietsen, cross trainen, yoga, of zoals vandaag, Nederland in Beweging. Ik doe dat al jaren. Ik kan me voorstellen dat het programma er nu, nu half Nederland thuiszit, heel veel kijkers (en bewegers) bij heeft gekregen. Misschien zelfs onze kinderen wel, die me er voorheen altijd om uitlachten: ha ha bejaardengymnastiek! Ik doe het meestal voor het ontbijt, zodat mijn voedsel niet in de weg zit. Daarna ontbijt ik weer gezellig samen met Jan, die daarna aan het werk gaat in de spreekkamer, die ik nu toch niet gebruik. Zelf ga ik verder met mijn Corona-dagboek.
Voor mem pak ik deze ochtend een leuke puzzel met 1000 stukjes in. Met een kaartje erbij, als hart onder de riem. Het viel nog niet mee om een leuke puzzel te vinden, want dat is roversgoed momenteel! Heel Nederland zit blijkbaar weer ouderwets te puzzelen. Mem is alleenstaand en is daar aan gewend, maar nu komt er, behalve de dames van de zorg en Jan die de boodschappen brengt, niemand meer langs. En toch klaagt ze niet. Ze klaagt nooit. ’We moeten maar moed houden’ zegt ze (en dan in het Fries). En ik schrijf een kaartje voor een tante, die geen kinderen heeft en ook alleenstaand is en die haar lievelingszus onlangs verloren is. Van een nicht hoorde ik dat de enige persoon die zij ziet, de dame van de zorg is, die haar ogen komt druppelen. Dat vind ik zó sneu! Ik hoop dat mijn kaartje even een lichtpuntje voor haar is.
Tussen de middag vertrekt Jan naar Grou om de boodschappen voor mem te doen en haar de puzzel en een bak snert te brengen. Ik ga een rondje door het dorp maken met de hondjes. Het is nog steeds verrukkelijk weer. Ook bij ons in het dorp staan op veel plaatsen beren voor de ramen. Dat is een actie die ergens in Nederland begonnen is en die veel navolging krijgt, met dank aan social media. Zo ook in Baaium. Het doel is dat ouders met kleine kinderen er een soort speurtocht van kunnen maken en dat de kinderen ook even afgeleid zijn. Want hun leventje is natuurlijk ook drastisch veranderd nu ze niet naar school kunnen en hun vriendjes en vriendinnetjes missen. Jan en ik hebben geen beren in huis, maar wel teckels in alle soorten en maten, dus bij ons staat een grote rode teckel voor het raam. Als ik thuiskom heeft de buurvrouw een zakje eigengebakken dûmkes in de bijkeuken gezet, zo lief. Zij werkt een aantal dagen in de zorg en heeft een thuisbakkerijtje, ze kan heerlijk bakken. Koekjes en lekkere taarten en vaak mogen Jan en ik voorproevers zijn als ze weer iets nieuws gebakken heeft. Nou ik heb er geen bezwaar tegen om in een smaakpanel te zitten hoor! De volgende keer dat ik weer tulpen haal zal ik voor haar ook een paar bosjes meenemen.
Halverwege de middag staat mijn zoon opeens voor de deur. Gister Jan zijn oudste dochter en onze kleindochter, maar die heb ik helaas gemist. Ze trof gelukkig wel haar vader thuis. Het is fijn dat we buiten op de veranda kunnen zitten, zij het met twee meter afstand, want we willen op het moment niemand binnenshuis hebben. We zitten gezellig in het zonnetje te kletsen en het doet me goed om mijn zoon even te zien. En te zien dat het goed met hem gaat. Hij is weer helemaal opgeknapt. Het was voordat de crisis uitbrak al een paar weken geleden dat ik hem gezien had. Natuurlijk appen we bijna elke dag wel even, maar dit is toch veel leuker.
’s Avonds kijken we het journaal en dan word je weer even met je neus op de rauwe feiten gedrukt; in sommige buitenlanden is het een drama! Daar kunnen ze de situatie in de ziekenhuizen niet meer aan. In Brabant begint de toestand ook nijpend te worden en het is de vraag of er voldoende IC bedden beschikbaar komen voor de alsmaar groeiende stroom ernstig zieke patiënten. Ik vind het belangrijk om op de hoogte te blijven van de belangrijkste ontwikkelingen, maar het doet mij persoonlijk goed om niet te veel met sociale media en het nieuws bezig te zijn. Gelukkig denkt Jan er net zo over. Er komt zoveel verontrustends voorbij en daar kun je knap ongelukkig van worden. Maar wat mij opvalt is dat er ook heel veel creatieve en hartverwarmende initiatieven en acties voorbij komen. Om anderen te helpen en om vrolijkheid en positiviteit te delen in deze moeilijke tijd. Daar word ik helemaal warm en blij van. Wat zit er veel goeds in mensen!
Vrijdag 27 maart
Bij één van onze buren gaan de koeien voor het eerst weer naar buiten. Vorig jaar zag ik daar zulke leuke filmpjes van voorbij komen dat ik gevraagd heb of we daar de volgende keer bij mogen zijn. En vandaag is het zover. Jan en ik staan voor dag en dauw op want om 8.00 uur worden de ongeduldig trappelende koeiendames losgelaten. En dat is een waar spektakel! De 170 koeien weten van puur geluk niet wat ze moeten doen, dus ze stuiteren de stal uit, rennen, steigeren en maken pirouettes. Eentje maakt zelfs een sliding. Het is geweldig om te zien en een prachtig schouwspel om de dag mee te beginnen. Op de terugweg halen we bij andere buren verse eitjes uit de stal. Zij geven altijd een seintje op onze dorps-Facebookpagina dat er weer eieren zijn en dan kun je voor een zacht prijsje kakelverse eitjes mee nemen. Allemaal geluksmomentjes.
Als we thuiskomen en aan de koffie zitten zien we groenlingen in onze tuin. Die zien we daar bijna nooit en dus probeer ik met engelengeduld een foto te maken en dat lukt. Ook weer een geluksmomentje. Gister had ik het er nog met mijn zoon over; doordat je op het moment meer thuis zit en minder drukte hebt dan voor de crisis, word je veel minder afgeleid door prikkels van buitenaf en heb je meer tijd om om je heen te kijken. Ogenschijnlijk kleine dingetjes worden nu de belangrijke dingen in je leven. Als je er oog voor hebt tenminste. Ik geniet in ieder geval van al deze cadeautjes van het leven. Dat deed ik altijd al maar nu nog meer!
Overigens besef ik heel goed dat ik vanuit een luxepositie spreek. Mijn praktijk ligt op z’n kont, maar Jan heeft ook een inkomen. We hoeven geen droog brood te eten. Ik kan veilig thuis zijn en ben in de gelegenheid om van kleine dingetjes te genieten. Maar ik weet heel goed dat er op dit moment heel veel mensen zijn die rouwen om hun overledenen, of die ernstig ziek zijn of die knetterhard moeten werken in een risicovolle omgeving om voor anderen te zorgen of om te zorgen dat Nederland blijft draaien, of die geen werk en dus geen inkomen meer hebben. Voor al die mensen hoop en wens ik dat ze af en toe een lichtpuntje zien, wat dat ook moge zijn.
