Mijn Olympus fotocamera heeft meer dan 300 instelmogelijkheden. Daarom had ik me ingeschreven voor een dag ‘Leer je camera kennen’.
Vooraf was ik al met een aantal andere Olympus fotografen in contact gekomen via Facebook. Met een klein groepje besloten we om voordat de workshop begon samen te gaan fotograferen. Dat was best vreemd. Je spreekt af met wildvreemden en hoopt elkaar te herkennen, om vervolgens gewoon bij elkaar in de auto te stappen. Maar het bleek vooral heel leuk. De kennis van de workshop moesten we natuurlijk ook in de praktijk brengen. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde: dat gaan we dan óók met elkaar doen. Het mondde uit in een weekend Helgoland, een eldorado voor vogelliefhebbers.
Overtocht
Vijf maanden later was het zover. Helaas werden twee van ons zo ziek dat ze niet meekonden. Echt heel sneu. Ik ging dus uiteindelijk met de overgebleven fotograaf (en nog 15 anderen) op weg naar Helgoland, een Duits eiland in de Noordzee. Doordat er windkracht 8 was voorspeld, konden we niet met de catamaran oversteken en moesten we met de gewone boot. Man, man, wat waren er veel mensen zeeziek. De één na de ander werd lijkbleek met een zakje naar het dek gebracht. Ik zat buiten op het achterdek en had, op het uitzicht op misselijke mensen na, gelukkig nergens last van.
Alles op loopafstand
Op Helgoland is alles te belopen. Auto’s en fietsen zijn er verboden, dus we gingen te voet naar het hotel. Het eiland ligt op zo’n 70 km uit de kust van Duitsland en bestaat uit een laag en hoog deel. Het is ongeveer anderhalve vierkante kilometer groot en het hoogste punt ligt op 61 meter boven zeeniveau. Er gaat letterlijk een lift (zoals wij in gebouwen hebben) van beneden naar boven en weer terug. Zelfs met een liftman/-vrouw. Maar er zijn ook zes trappen. Het aantal treden weet ik niet meer, maar ze zijn lang en het nemen van de trappen was een mooie wandeltraining.
Jan-van-genten
’s Middags gingen we naar boven, naar de kliffen, waar een kolonie Jan-van-genten broedt. Wat een indrukwekkend gezicht! Van ei tot en met het uitvliegen, alles was te bewonderen. Hele kleintjes die voorzichtig op de poten van de volwassen lagen en voetje voor voetje werden verplaatst als de ouder even anders wilde gaan zitten. Je kon op ongeveer een meter afstand komen en ze leken zich weinig aan te trekken van al die fotograferende mensen. Ze dommelden gewoon voor je in slaap. Als je er een tijdje bent, begin je ook iets van het gedrag te herkennen. Luid getoeter wanneer de partner in aantocht is. Met hopelijk een visje in de krop voor het jong, of een prachtig stukje zeewier voor de op het nest zittende partner. Het was ook mooi om te zien hoe het jong de half verteerde vis uit de keel van de ouder vist. De hele kop van het jong verdween in de krop. Soms zag je het slijm nog helemaal om het eten zitten.
Zeekoeten, alken en zeehonden
Naast Jan-van-genten zijn er ook zeekoeten die heel hard met visjes naar hun nest vliegen. En boven tegen de rotsen zagen we veel drieteenmeeuwen en enkele alken. Op het lagere gedeelte van het eiland zijn vooral zangvogels te vinden. Er is zelfs een heel onderzoekscentrum waar vogels geringd en geteld worden, zodat we als mens meer weten over de trek van de vogels. Op Düne, een eilandje dat door een storm in 1720 los kwam te liggen van Helgoland, is meer strand en dat is een fijne plek voor zeehonden. Je mag ze niet dichter naderen dan op dertig meter afstand. Doe je dat toch, dan heb je gelijk een strandwacht achter je staan. Wij hadden gelukkig voldoende telelenzen mee om de dieren toch goed vast te kunnen leggen. Het resultaat van al dat fotograferen zie je hier. Het was een geweldige ervaring!
