Karolien’s Kantoorfeuilleton Deel IV
Over het leven op kantoor, door Sara van der Lek
Karolien komt er door een opmerking van haar collega Bert achter dat het hele gemeentehuis wist van de affaire die ze zo’n tien jaar geleden met een collega had.
‘Het hele gemeentehuis?’, herhaalt Karolien ontzet. ‘Maar… hoe kan dat dan?’ Met enige gêne herinnert ze zich de stiekeme afspraakjes tussen de archiefkasten in de kelder, de gestolen momenten in het trappenhuis, het driedaagse congres in Eindhoven waar ze vrijwel geen lezing had meegekregen maar des te meer van haar hotelkamer had gezien, de verlaten vergaderkamertjes op vrijdagmiddag. Zou iemand dan toch iets gezien hebben? Dat kan bijna niet. ‘Dit gemeentehuis is een groot dorp, niets blijft geheim.’ ‘Nee, dat blijkt wel,’ mompelt Karolien.
‘Hee Karolien!’ ze schrikt op. Geert van het project ‘allemaal de digitale snelweg op’ staat naast haar. ‘Zeg, ik mag de uitrol doen van de mobile devices zodra de projectgroep het eens is over welk device het gaat worden. Ik zoek nog iemand die me kan helpen om dat naar de organisatie toe te communiceren en ik dacht aan jou. Heb je even tijd voor een bila?’ Karolien is zo blij met deze ontsnappingskans, dat ze zelfs bereid is met Geert onder vier ogen te praten over mobile devices en communicatie. ‘Ja hoor. Kan nu wel even.’ Karolien springt op en loopt naar het dichtstbijzijnde vergaderhokje op de afdeling. Geert volgt haar, enigszins beduusd onder zoveel onverwacht enthousiasme.
‘Je weet wel, de vijftig plussers die nog met typemachine en Typex gewerkt hebben’
‘Zeg, luister je eigenlijk wel? Ik stel je een vraag.’ Karolien, weggedreven op plotseling opduikende herinneringen aan opwindend stiekem gefoezel onder de aanbestedingsdossiers en adviesrapporten, de kast met de A stond in de verste hoek van de archiefkelder, schrikt op. ‘Sorry, ik was er even niet bij met mijn gedachten. Wat zei je?’ ‘Ik vroeg dus of je mij wilt helpen de collega’s van jouw generatie ervan te overtuigen dat digitaal werken heel veel voordeel oplevert. Qua efficiëntie en work flow enzo.’ ‘Van mijn generatie?’ ‘Ja, je weet wel, de vijftig plussers die nog met typemachine en Typex gewerkt hebben. Of die nog zijn blijven steken bij het blauwe scherm van Word Perfect, met onderwaterschermen en codes. Die zetten de hakken in het zand bij dit soort vernieuwingen. En nu kan ik de machtskaart wel gaan spelen, zo van dit moet gewoon. Buigen of barsten. Maar nu dacht ik: ik kan ook gewoon kijken of ik iemand van hun eigen leeftijd kan vinden die hen met zachte hand in dat proces kan meenemen. Dat wekt vast minder weerstand op.’ Geert kijkt verwachtingsvol naar Karolien, glimmend van trots over zijn onorthodoxe aanpak, die hij zelf waarschijnlijk zou kwalificeren als ‘out-of-the-box-denken.’
‘Je hebt geen ambities’
Karolien weet niet of ze nu moet lachen of huilen. Ze kijkt naar Geert, net dertig geworden, het halflange haar studentikoos naar achteren gedrapeerd, gebloemd overhemd met de bovenste knoopjes open, welig tierend borsthaar zichtbaar. Geen hemd of shirt, constateert ze. De spijkerbroek met doordachte vooraf aangebrachte slijtplekken, heeft waarschijnlijk een fortuin gekost. De afgetrapte gympen dan waarschijnlijk weer niet. Zijn donkerblauwe colbertje hangt nonchalant over de stoel. Tijdens een afdelingsoverleg heeft hij eens gezegd dat zijn kracht ligt in het begeleiden van vernieuwingsprocessen, waarop de beleidsmedewerkers gniffelend tegen elkaar zeiden dat je op processen niet afgerekend kunt worden. Zij daarentegen, hielden zich met inhoud bezig, waar je dus wel degelijk op afgerekend kon worden. Gemakshalve werd de inhoud van die inhoud verder niet geduid. ‘En toen dacht je aan mij?’ zegt ze om tijd te winnen. ‘Ja,’ zegt Geert. ‘Je lijkt me heel geschikt. Je bent niet zo’n hele erge digibeet en je weet uit ervaring waar die generatie medewerkers tegenaan loopt, je bent een van hen als het ware. En wat ook heel belangrijk is: je bent volstrekt niet bedreigend.’ ‘Niet bedreigend?’ ‘Nee,’ vervolgt Geert enthousiast in zijn ijver om haar te overtuigen, ‘je hebt geen ambities. Geen leidinggevende ambities, bedoel ik en dat vinden met name mannen van vijftig plus heel comfortabel. Beetje lieve, moederlijke uitstraling heb je wel. Ik vind je gewoon echt geknipt voor deze rol. Nou, wat zeg je ervan?’
Nieuwsgierig hoe het met Karolien verder gaat?
Iedere laatste vrijdag van de maand een volgend deel
De auteur
Kantoorfeuilleton wordt geschreven door Sara van der Lek (59). In de schaarse momenten die zij tussen haar drukke werkzaamheden heeft als ambtenaar van een middelgrote plattelandsgemeente ergens in Nederland, schrijft ze over het leven op kantoor.
Sara werkt 0,6 fte, eet niet biologisch en kampeert graag. Ze heeft een lat-relatie met Wim, een reeds gepensioneerde docent maatschappijleer, met wie ze iedere zondag een eindje gaat toeren in hun baby-blauwe Volkswagen busje, inmiddels een oldtimer. Wim is vegetarisch en eet altijd biologisch. Sara heeft geen kinderen en daar heeft ze inmiddels vrede mee. Haar hoogbejaarde ouders wonen in een serviceflat in de stad, terwijl Sara in een nieuwbouwhuis in een pas tegen het dorp aangebouwde wijk woont. Het is een echt forenzendorp met een weinig actief dorpsleven. De relatieve anonimiteit gecombineerd met de rust van een dorp, bevalt Sara. Sara heeft een jongere broer die als kunstenaar in een commune in Zuid-Frankrijk woont. De kantoorbelevenissen van Karolien zijn losjes gebaseerd op haar eigen leven.
