Alledagjes-blog van Tietia: Beestenswaardigheden

BLOG – Voor mij, als liefhebber van flora en fauna, was verhuizen naar het platteland zo ongeveer het Walhalla. Het gelukkigst ben ik in de natuur; de geluiden, de geuren, de kleuren, de rust en de ruimte, ik word er zó gelukkig van! Toen we het huis, waar we nu wonen, voor de eerste keer bekeken was het eerste dat me opviel het weiland naast het huis waar schapen en Alpaca’s rondhuppelden. Prachtig vond ik. En toen we tijdens de bezichtiging de weelderige tuin inliepen, naar de vijver toe, hipten tientallen kwakende kikkers voor mijn voeten uit. Ze hadden heerlijk liggen zonnen in het gras en ploepten geschrokken de vijver in. Het huis was voor mij zó al € 20.000,- extra waard. Dat vertelde ik maar niet aan Jan. Ik zag mezelf, als eigenaar van dit huis, al op de vlonder naast de vijver zitten of liggen, om naar de kikkers en de vissen te kijken. Iets dat ik nu regelmatig doe.

En hoewel ik nooit iets had met een vijver met daarin goudvissen, vind ik het nu prachtig. Ook omdat er zoveel kikkers in wonen. Straks ga ik weer een grote pot vullen met kikkervisjes en slootwater en die zet ik dan binnen op de tafel. Dan kan ik alle dagen zien hoe ze groeien. Dat heb ik wel vaker gedaan en dat is zó leuk!

Maar ja, als straks die hele familie ons grasveld begon te bewerken…

We woonden nog maar net in ons huis, toen een mol ons grasveld een mooie plek vond om een gezin te stichten. IJverig was hij tunnels aan het graven en zo af en toe kwam hij even boven om te kijken waar hij ook al weer was. En hoe gaat dat in zo’n dorp, dan zeggen ze: ‘direct mee afrekenen! Dan moet je die en die hebben, een rasmollenvanger!’ Die en die bleek een autoriteit op het gebied van mollen en woonde een dorp verderop. Op een dag stond er opeens een stokoud kereltje rood met witte paaltjes in de tuin te prikken. Het bleek die en die te zijn. Nadat we elkaar een hand hadden gegeven, vertelde hij dat hij een paar vallen had geplaatst. Ik moest even slikken.

Ik wist heus wel dat dit de manier is om mollen te vangen maar het beeld van dat zwarte fluwelen vadertje dat bezig was een huis voor zijn familie te maken, en dat plotseling met een klap uit het leven werd geknepen… vreselijk! Maar ja, als straks die hele familie ons grasveld begon te bewerken, moesten er meer lieve zwarte molletjes worden uitgeroeid. Zucht. Het was niet anders. Een paar weken later lag er een stoeptegel voor de deur met een prachtig, zwartfluwelen vadertje eronder. Dat geen gezin had kunnen stichten. Ik moest weer slikken.

Er trok een akelig, bloederig filmpje aan mijn geestesoog voorbij

Vroeg in het voorjaar lieten we onze badkamer verbouwen door achterbuurman J., de eigenaar van de schapen naast ons huis en een bijzonder bekwame timmerman. Zijn zoon is de bezitter van de Alpaca’s. Aangezien ik veel thuis ben, zat ik regelmatig aan de koffie met J. Ik wilde alles van schapen weten, vond het bere-interessant! En ik genoot van het kijken naar die schapen-moeders met hun dartele kroost. J. had al een paar dode lammeren en zieke schapen en baalde daarvan. Het eerste dat ik leerde is dat het niet alleen maar liefhebberij is, het moet wel wat opbrengen, om met J’s woorden te spreken. Zijn kudde had hij laten dekken door een niet al te grote ram, die qua formaat goed bij zijn schapen paste. Maar och heden, vanuit een aangrenzend weiland was een ram van een andere boer ontsnapt, een joekel! En die had een aantal van zijn schapen gepakt, vertelde hij, hij wist alleen niet hoeveel. En nu kregen veel van zijn schapen veel te grote lammeren en die kregen ze er haast niet uit, zei J. Hij begon in geuren en kleuren te vertellen hoe hij een schaap moest helpen te bevallen terwijl zijn zoon met zijn hele gewicht aan het lam trok. Hij sloeg geen detail over. Er trok een akelig, bloederig filmpje aan mijn geestesoog voorbij. Och arme! Die stumperds! Dit wilde ik helemaal niet horen! Mijn hele romantische beeld van schapen en lammetjes werd onderuitgehaald. Even overwoog ik mijn vingers in mijn oren te stoppen maar ja, ik wilde ook geen watje zijn. Maar als ik nu naar buiten kijk en de schapen-moeders met hun springerige kindertjes zie grazen weet ik: dat is niet vanzelf gegaan.

Even later kwam het buurjongetje het doosje gevuld terug brengen

Laatst zat ik met een vriendin op de veranda in onze tuin en zij zei: ‘moet je eens luisteren… je hoort alleen maar dierengeluiden hier!’ Het is zo; In onze tuin huizen enorm veel verschillende vogels die zich ongestoord laten horen, vooral nu ze allemaal aan het daten zijn omdat het voorjaar is. Twee lawaaierige eksters maken een nest in de wilgenboom. Dan is er het geluid van de schapen, de lammetjes en de buurgeit. En de Alpaca’s, die trouwens niet veel geluid maken. Je hoort paarden en koeien. Gelukkig hebben bijna alle boeren hier hun koeien in de wei lopen, zodat je ze ook echt hoort en ziet. Het gebrul en gekwaak van de kikkers hoor je elk moment van de dag en ook ’s nachts rusten ze niet. En dan hebben we nog de kippen van buren en achterburen maar nog het meest opvallend: hun hanen, die met de borsten vooruit, tegen elkaar op lopen te kraaien. Laatst zei mijn  buurvrouw ‘ik vind het wel vervelend want die van mij kraait zelfs al om twee uur ’s nachts’. Ze was bang dat we er misschien wakker van lagen. ‘Welnee!’, zei ik, ‘ik vind het prachtig! Voor mij zijn dat de charmes van het platteland’. En hé, tegenwoordig eten we verse kippeneitjes, van kippen die met recht scharrelkippen genoemd kunnen worden, dus mij hoor je niet klagen.

Een buurman die verderop aan het dijkje woont had op de Facebook-dorpspagina gezet: Jim kinne de aaikes sels út de stâl helje. Bij de baarch, linksachter op it flaaks. Ik moest een paar keer lezen voordat ik begreep dat je in de schuur langs het varken moest lopen en dat de eitjes op de strobalen stonden. Voor een zacht prijsje heerlijk verse eitjes, van kippen die de hele dag hun kostje bij elkaar scharrelen op het erf. En het reusachtige varken (dat overigens nu verdwenen is… en vervangen door twee kleinere exemplaren) bleek een knuffelvarken. Ik heb het op aandringen van zijn baas even geaaid. Laatst vroeg mijn buurvrouw of ik een leeg eierdoosje had. Ik had er één en gaf het haar. Even later kwam het buurjongetje het doosje gevuld terug brengen. Die kraaiende hanen of tokkende kippen, daar hoor je mij dus niet over.

Jan trok een gezicht dat ik wel van hem ken

Mijn verhaal over de fauna van mijn nieuwe dorp zou niet compleet zijn zonder Darwin. De dorpsschildpad. Iemand heeft een jaar of tien geleden in een sloot langs ons dijkje een schildpad vrijgelaten. De dorpelingen hebben hem liefdevol een naam gegeven: Darwin. Elke winter zijn ze bezorgd om Darwin: zou hij het wel redden? Ook afgelopen winter, vooral toen het zo streng vroor. Zou hij het overleven? Maar een paar weken geleden werd hij weer gespot en er verscheen een foto met een enthousiast verhaal op de dorpssite. Ik werd nieuwsgierig. Elke dag liep ik langs de sloot waar hij gezien was, in de hoop een glimp van hem op te vangen. En van de week, toen het zulk prachtig warm weer was en ik Pippie uitliet, stond ik opeens aan de grond genageld. Daar lag hij! Darwin. Een reuze exemplaar was het. De jaren in de sloot hadden hem geen kwaad gedaan zo te zien. Hij lag heerlijk relaxt te zonnen op de oever maar hij was heel alert. Zijn kopje, op zijn lange nek, draaide mee terwijl ik langsliep. Eén verkeerde beweging en Darwin zou onder water verdwijnen.

Een tijdje stond ik naar hem te kijken en vroeg me af hoe het zou zijn om daar al tien jaar lang alleen te leven, zonder een soortgenoot. Ik kreeg een beetje medelijden met hem. Ik zou misschien een andere schildpad kunnen kopen en die uitzetten in de sloot, zodat hij niet meer alleen was. Thuisgekomen besprak ik het idee met Jan. Maar die trok een gezicht dat ik wel van hem ken. Dan vraagt ie zich af hoe ik nou in vredesnaam weer zoiets bedenk. Hij zei: ‘maar wie ben jij om voor hem te beslissen dat hij eenzaam is? Misschien vindt hij het wel heerlijk en hij is er aan gewend’. Jan begon mogelijke nadelen op te noemen. Maar ik hoorde hem al niet meer. In mijn hoofd zag ik een filmpje van Darwin en zijn nieuwe vriendin, stralend gelukkig. Ik glimlachte. Maar al snel kregen ze een hele verzameling schildpaddenbaby’s. En die wilden al snel de wijde wereld verkennen. Ze klommen tegen de slootkant op en begonnen over het dijkje te kruipen. En daar kwam opeens een auto aan die veel te hard reed. In gedachten hoorde ik de schildjes kraken onder de wielen van de voorbijrazende auto. Vréselijk! En dan had ik dat op mijn geweten. ‘Nee’, zei ik tegen Jan, ‘dom plan. Wie ben ik om voor Darwin te beslissen?’. 

Deel dit artikel

1 gedachte over “Alledagjes-blog van Tietia: Beestenswaardigheden”

  1. Giny Sulman

    Ik zie je lopen als ik jouw verhalen en hoor de vogels in mijn hoofd. Ik geniet ervan

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top