Miriam Zwaga

Portret Miriam Zwaga (59), beeldend kunstenaar, kunstzinnig coach/therapeut, gecertificeerd familieopsteller.

Het is weekend! En dus een portret van een inspirerende of markante persoonlijkheid.

Sommige mensen kijken reikhalzend uit naar het moment dat ze kunnen stoppen met werken. Of gaan het liefst zo snel mogelijk met pré-pensioen. Miriam startte op haar 58ste een eigen bedrijf.

Nu was ze altijd al een doener. Zo iemand die overal iets van wil en kan maken, maar daadwerkelijk een bedrijf van de grond tillen is andere koek. Ze had een eigen atelier en gaf workshops en cursussen en het liefst zou ze dit met grotere groepen gaan doen, maar dat liet de ruimte niet toe. Het atelier was daar voor te klein. “Ik had het pand waar ik nu zit al eerder bekeken, maar de eigenaresse vroeg 120.000 euro aan overname-kosten.” Ook al was het pand niet in haar stijl aangekleed en was het goodwill-bedrag veel te hoog, ze zag direct de mogelijkheden. “Ik had er echter geen geld voor, was net gescheiden, zat in een kleine huurwoning en kreeg nog niet eens een lening voor een autootje. Laat staan voor een pand als dit. Nee, ik liet het al snel weer los. Dit zou het niet worden.”

“Ik bleef wel zoeken en gooide als het ware mijn wens de kosmos in. Ik sprak uit dat ik een groter atelier wilde, vertelde het aan iedereen die het maar horen wilde en straalde het uit naar alles om me heen. Klinkt misschien wat zweverig, maar ik nam mezelf heel serieus.” Twee maanden later ging ’s avonds om half elf de telefoon en werd Miriam gevraagd of ze nog geïnteresseerd was in dat eerder bezochte grote pand; het atelier met groepsruimte, praktijkruimten en een woning. Een nieuwe afspraak werd gemaakt en dit keer kreeg het gesprek een andere wending. “Ik vertelde wederom dat ik echt geen geld had om het over te nemen, totdat de vraag kwam wat ik er dán voor over had. Ik zie mezelf er nog zitten. Bij die eerste bezichtiging had ik nog een vriend mee, maar nu zat ik er in mijn eentje. Wat moest ik zeggen? In een opwelling riep ik stoer: twintigduizend euro. Daar ging ze mee akkoord.”

‘Je kunt gerust zeggen dat ik onder een steen vandaan kroop’

Creativiteit is een kwaliteit van Miriam, maar dat uitte zich voorheen in totaal ander werk. Miriam, verre familie van dé Friese Ulbe -skûtsjesilen- Zwaga, had op jonge leeftijd al heel wat banen gehad en functies vervuld. “Apothekers-assistente, bedrijfsleider bij een drogisterij-keten, personeels-opleider, productmanager van een cosmeticamerk. Ik was dertig, werkte veel en voelde me helemaal niet goed. Alle signalen, zowel lichamelijk als geestelijk leken op een burn-out te duiden en ik werd door mijn huisarts voor vier weken naar huis gestuurd.” Die vier weken werden uiteindelijk veertien jaren. Miriam wil er niet teveel meer mee bezig, maar het was een zware tijd. Naast het fulltime moederschap en met een man met een eigen bedrijf was ze af en aan ziek.

“Ik probeerde van alles om mezelf op een ander spoor te krijgen, om beter te worden. Zo ging ik onder andere aan yoga doen en tijdens één van die lessen trof ik een ansichtkaart met daarop een mandala afgebeeld. Ik wist toen nog helemaal niet wat dat was, maar vond het zo mooi. Ik dacht direct: dat wil ik ook leren tekenen.” Miriam nam een aantal tekenlessen en werd er enorm door gegrepen. “Ik schafte goeie potloden aan zat vervolgens bijna drie jaar lang aan één stuk door te tekenen, deed een cursus en krabbelde heel voorzichtig uit een dal. Ik had weer een klein beetje energie, was gegrepen door deze kunstvorm en durfde me aan te melden voor een tekenopleiding.”

‘Het eerste jaar van de opleiding was een drama’

“Je kunt gerust zeggen dat ik in die periode onder een steen vandaan kroop. Het eerste jaar van die opleiding was een drama. Ik moest iets doen met het thema stromingsbeelden. Als er iemand niet mee kon stromen, dan was ik het wel. Ik kon me op geen enkele manier overgeven aan wat zich aandiende. Ik was bang, stribbelde tegen, hield me in. Ik stond nog ver af van een beetje vertrouwen in mezelf en in anderen. Maar stukje bij beetje werd ik sterker. Ik had zelfs het lef om in het derde jaar mijn eigen weg te kiezen en geen examenjaar in te gaan. Dat voelde gewoon niet goed en ik durfde sinds heel lang voor mezelf te kiezen. Ik meende ook dat een diploma helemaal niet van belang was. Daar ging het voor mij niet om. Het ging mij om het geloof in mezelf en het zien van mijn eigen kwaliteiten. Nu dat weer stapje voor stapje terugkwam, voelde ik me sterk genoeg om eigen keuzes te maken en nieuwe richtingen in te slaan.”

‘Ik knijp mezelf nog regelmatig in de arm, is dit echt?’

Er volgde een reeks aan vervolgopleidingen en cursussen, en Miriam richtte in haar huis en later buitenshuis een atelier in. Ze tekende en schilderde eigen werk en ontwikkelde cursussen en workshops. Cursussen die steeds vaker vol stroomden. Na een opleiding familie-opstellingen ontstond de wens voor een groter atelier. En toen kwam dat atelier met die woning. “De stap om daar daadwerkelijk vorm aan te geven had ook te maken met het feit dat ik op dat cruciale moment eigenlijk geen eigen plek had. Ik was net gescheiden, had al drie jaar geen eigen huis. Op je 58ste krijg je ook niet zomaar een hypotheek of een lening. Ik kreeg niet eens een lening voor een autootje, laat staan voor de overname van een bedrijf.”

Bij het akkoord op de twintigduizend euro maakte Miriam razendsnel op een A4tje een begroting, belde diezelfde avond een vriend en financieel adviseur en haar accountant. “Anderhalf uur later werd mijn voorstel ‘gezond verklaard’. Toen moest ik nog aan die twintigduizend euro zien te komen en ik besloot in mijn eigen kring te gaan crowdfunden. Ik maakte de volgende dag een besloten Facebookpagina aan met de titel: ‘ik ga een centrum beginnen’, vooral gericht aan mensen die mij kennen. Ook schreef ik mijn hart-boodschap uit en stuurde deze naar mijn netwerk. Die boodschap maakte ik via Facebook wereldkundig.” Na een paar uur stond er vierduizend euro op haar rekening en dat werden er binnen een maand ruim negentienduizend. “In die eerste week had iemand mij al die twintigduizend te leen aangeboden zodat ik vast ‘ja’ kon zeggen tegen de overname van het pand.”

“Zo ben ik anderhalve maand na die beslissende dag van start gegaan. Ik liet een website bouwen, schreef alle mogelijke cursussen en workshops uit en ging de verhuizing voorbereiden. Op de dag dat ik de sleutel kreeg stonden er twee wagens van de kringloop en een grote vuilcontainer voor de deur. Met 24 mensen haalden we het hele pand leeg, en als er een ruimte leeg was werd deze direct fris wit gesaust. Er gingen elf emmers latex doorheen. Met alles wat ik had en me kon veroorloven heb ik het pand vervolgens ingericht en ben gestart met de lessen. Nu, een jaar later, loopt het als een trein en knijp ik mezelf nog steeds regelmatig in mijn arm, is dit echt?”

‘Ik heb op een zuivere en open manier hulp gevraagd’

“Ik ben 59 nu en de drang om iets moois neer te zetten is vanaf het begin groter geweest dan de angst daarvoor, zeker op mijn leeftijd. Eigenlijk voel ik me op zo’n moment van creëren weer 24, een meid die aan het begin van een carrière staat. Dan komt de pionier in me naar boven en dat vind ik ook meteen de leukste fase van het ondernemen, het bedenken van hoe je het wilt gaan neerzetten. Bij wat ik nu doe voel ik me leeftijdloos. Het is het gevoel wat ik heb als ik onderweg ben in mijn autootje, dan kan ik de hele wereld aan. Het voelt zo goed dat ik het lef heb gehad om dit te doen. Maar als ik dan in mijn achteruitkijkspiegeltje kijk, schrik ik wel even. Ik ben toch echt al bijna zestig.”

“Ik heb met 85 mensen die me financieel via crowdfunding ondersteunden en ruim veertig mensen die me praktisch hielpen, iets moois neer kunnen zetten. Ik vind het heel bijzonder dat er zoveel mensen echt bij betrokken waren en ik wijt dat aan het feit dat ik op een zuivere en open manier om hulp heb gevraagd. Ik heb er niet om gebedeld. Het centrum heet niet voor niets ‘De Verbindende Factor’. Ik voel me naar al die mensen en ook mezelf verplicht om alles met aandacht te doen. De cursusleiders en coaches die bij mij nu ruimten huren krijgen een plek waar ik vooraf alles tot in de puntjes voor elkaar heb. Altijd verse bloemen, een kan water, de kussentjes schoon en netjes, de stoelen klaar en ga zo maar door. Ik geef het vorm op een manier zoals ik het zelf zou willen, als ik ergens een ruimte zou betrekken. Het is een kleine moeite dingen mooi te maken en sfeer te scheppen zodat iedereen zich veilig en thuis voelt. Als je maar denkt in overvloed, want denken in schaarste verkrampt.”

Deel dit artikel

1 gedachte over “Portret Miriam Zwaga (59), beeldend kunstenaar, kunstzinnig coach/therapeut, gecertificeerd familieopsteller.”

  1. Wat n inspirerend verhaal!
    Ongelofelijk hoe dat ging met dat pand!
    Veel succes met de inhoud daarvan!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top