Zodra de jaarwisseling is geweest begint het bij mij al te kriebelen. Waar gaan we komende zomer naartoe? Samen wel te verstaan, want ik verlies Henk geen moment meer uit het oog. Waarom? Dat zal ik je vertellen.
BLOG – Bepaalde vakanties hebben een grote indruk achtergelaten. Eén daarvan is de bijna rampvakantie in Sicilië. We hebben toen per auto een groot gedeelte van dit eiland bezichtigd. Na een tip van de eigenaar van onze bed & breakfast, hadden wij het plan om in de bergen een wandeling te maken naar een 700 jaar oude eik. Dit moest een bezienswaardigheid zijn.
Viel dat tegen
Bij de start van de wandeling, op 2000 meter hoogte, was het al behoorlijk klimmen. Wat viel dat tegen, constant klimmen en iedere keer maar weer hopen dat het na de volgende bocht vlak zou zijn. Met het zweet op de rug en pijnlijke kuiten klommen wij hoger en hoger. Onderweg genoten wij nog wel een beetje van de mooie natuur, maar keken steeds weer recht vooruit omdat het nog altijd erg stijl was.
Bordjes met de route waren schaars; af en toe een houtsnede van een eik met een pijl welke kant we op moesten. Veel keus voor een richting was er niet. Op een gegeven moment zagen wij weer een bordje met de oude eik erop en dat het nog maar 700 meter ver was. Daar zag het echter helemaal niet naar uit. Moe van het klimmen ging ik op een boomstronk zitten en Henk stelde voor dat hij even zou kijken welke kant we op moesten. Dan kon ik intussen even uitrusten onder het genot van een watertje.
De paniek sloeg toe
Heel langzaam kwam bij mij het besef dat Henk wel erg lang weg bleef. Met een blik op mijn horloge zag ik dat hij al bijna een uur weg was. Ik begon ongedurig te worden. Na ruim een uur sloeg bij mij toch lichtelijk de paniek toe. Hij zou toch niet ergens onderin het ravijn liggen? Ineens kwamen er verhalen over zoekgeraakte mensen of mensen die naar beneden vielen in sneltreinvaart langs. Het zal toch niet…
Ik moest mijzelf echt tot de orde roepen en probeerde helder na te denken. Allereerst maar eens zijn naam roepen in alle vier windstreken. Ik riep Henk, Henk … maar het enige wat ik hoorde waren de vogels. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf maar kreeg geen response. Wat nu? Ik pakte mijn mobiel en zag dat er geen verbinding was. Bovendien zat de mobiel van Henk in mijn tas.
Geen levend wezen te zien
Op de heenweg waren wij geen mensen tegengekomen en waar ik nu zat, was helemaal geen levend wezen te zien (behalve die vogels dan). Zou Henk via een andere helling naar beneden zijn gegaan en zit hij nu bij de auto te wachten? Zal ik naar beneden gaan (een trip van twee uur) om te kijken of hij bij de auto staat? Maar als hij daar niet staat, moet ik dan weer naar boven of rijd ik naar beneden voor hulp? De paniek sloeg nu wel echt toe.
Uiteindelijk besloot ik toch maar om langzaam naar beneden te lopen, terwijl de raarste dingen door mijn hoofd spookten. Ik ken Henk pas drie jaar en het zal toch niet zo zijn dat ik weer alleen naar huis moet! Het klinkt heel raar maar zo ga je wel denken. Onder het afdalen riep ik steeds maar weer zijn naam, maar zonder resultaat.
Niet vanuit de hemel
Op een gegeven moment meende ik toch iets te horen. Ik hoorde iemand ‘la’ roepen; en toen hoorde ik echt ‘Carla’! Ik riep Henk, Henk… en hoorde hem zeggen ‘ja’. De stem van Henk kwam van boven (nee niet vanuit de hemel) en riep dat ik moest blijven waar ik was. Ik begon heel hard te huilen van opluchting en van de spanning. Ik draaide mij om en liep zo snel als ik kon naar boven. Daar kwam Henk aangelopen en wij vielen elkaar huilend in de armen.
Het verhaal van Henk: zodra ik was gaan zitten op de boomstronk moest hij via een heel smal paadje naar boven klimmen. 700 meter lijkt dan niet zoveel maar als je aan het klimmen bent en af en toe eens uitrust gaat de tijd ongemerkt snel voorbij. Bij de oude eik aangekomen was het inderdaad prachtig om te zien, maar niet erg indrukwekkend. Hij maakte een aantal foto’s en klom voorzichtig weer naar beneden. Hij heeft helemaal niet in de gaten gehad dat hij ruim twee uren bezig was. En toen hij bij de afgesproken plek kwam was er geen Carla te zien. Henk heeft nog even rondgekeken en heeft ook mijn naam meerdere keren geroepen zonder resultaat.
Vreselijke zorgen
Toen begon het ook bij hem toe te slaan. Ze zal toch niet zijn gevallen of door mensen (maffia) zijn meegenomen? Henk maakte zich vreselijk zorgen en wist ook even niet wat te doen. Hij heeft de afweging gemaakt of hij naar beneden zou lopen om te kijken of ik bij de auto zou staan. Zo niet, had hij nog een ander probleem gehad want zijn mobiel zat in mijn tas én de autosleutels. Hij is toen toch maar naar beneden gegaan in de hoop dat ik hetzelfde zou doen. Zo is het toch allemaal nog goed afgelopen. Tijdens de rest van de vakantie hebben wij elkaar geen moment meer uit het oog verloren.
