Wat is jouw guilty pleasure?

BLOG – In de zomervakantie speelden we bij ons thuis cassettebandjes af vol Franse chansons of luisterden Radio Tour de France en als de zon verdween gingen mijn ouders over op Nederlandstalige liedjes of Duitstalige schlagers. Niks mis met Rosamunde, maar mijn keuze was het niet. Klassieke muziek van Mozart, Bach, Sjostakovitsj… daar had ik toen nog nooit van gehoord, en mijn ouders niet van André Rieu. Die zat toen mogelijk nog op de kleuterschool, dus daar kwam ook niets semi-klassieks vandaan. Het werd James Last. Soort wachtruimte-muziek avant la lettre. Happy-Party-Sound werd het genoemd, en lach niet want hij scoorde er mega-veel gouden platen mee.

In mijn jeugd werd ik fan van Fleetwood Mac, ik wilde Stevie Nicks wel zijn, en daarnaast had ik een zwak voor Gilbert O’Sullivan met nummers als Nothing Rhymed en Matrimony. Dat kon eigenlijk niet hardop gezegd. Een guilty pleasure zoals dat zo populair heet, maar populair was ik er natuurlijk helemaal niet mee. Dus werd het vooral ‘Don’t stop’ en ‘Go you’re own way’. Daar kon ik mee aan komen.

Ontboezemingen leiden tot Anita Meyer en alles van Abba

Jaren 70

Jaren later zat ik wat te ‘zappen’ op de radio en hoorde een bekende stem, waardoor ik bleef luisteren. Het bleek Maartje van Weegen (wie kent haar nog?) die op radio 4 vertelde over Simeon ten Holt die de Canto Ostinato had gecomponeerd. In de jaren zeventig had hij daar jarenlang aan gewerkt. Dat vond ik zo intrigerend dat ik blééf luisteren en er zelfs door werd gegrepen. Niet dat ik de volgende dag die ‘plaat’ ging kopen, maar wel met enige regelmaat ging afstemmen op radio 4. En daar kwam natuurlijk een en ander voorbij aan klassieke muziek. Soms echt klassiek, soms experimenteel. Soms geweldig mooi, soms erg ingewikkeld, vond ik.

Zo kan een muziekkeuze zich door toeval, schaamte en enthousiasme ontwikkelen en inmiddels durf ik wél voor mijn persoonlijke keuze uit te komen. En wat nou zo leuk is; dat trekt ook anderen over de streep. Op de redactie van 50+ volgen ontboezemingen die leiden tot Why tell me why van Anita Meyer en álle nummers van Abba. Wat blijkt; bij velen schalt deze muziek vooral door de auto tijdens vakantieritten. Zijn we in die periode zo ontspannen onszelf dat we juist dan lallend en schallend onze guilty pleasures aandurven?

Nu verwacht ik niet dat je Ten Holts Canto in de auto naar Frankrijk laat horen, maar Gilbert en Abba geef ik een kans. Eigenlijk ben ik wel heel benieuwd naar jouw guilty-pleasure.

Wat is jouw guilty pleasure?
Omschrijf in een paar woorden jouw herinnering daarbij?