Een column was meestal voorbehouden aan de oudste redacteur, oftewel de man -toen meestal een man- met veel schrijfervaring, mensenkennis en een scherpe blik op de maatschappij. De plek in de krant was er eentje die je direct in het oog viel, de foto erbij was niet van het soort ‘lollig’ maar de columnist in kwestie stond er serieus op. In de krant waar ik voor werkte, stond hij op de foto met een geruite pet op en met zijn strenge bril losjes in zijn hand met het pootje tegen zijn lip aan. Die man dacht na, dat zag je meteen. In de tijd dat ik als leerling-journalist bij de Courant (=krant) aan de slag ging, had ik ontzag voor die man.
Iedereen fotografeert en vooral: iedereen schrijft
Een sprong in de tijd en we zijn in de periode dat iedereen een eigen website wilde. Het duurde niet lang of daar hingen blogs aan vast waar de beheerder zijn ei in kwijt kon. Meestal ging het over een passie, een hobby, een vakgebied, best informatief.
Inmiddels zijn we beland in de tijd van Facebook, Twitter, Instagram. Iedereen fotografeert en vooral: iedereen schrijft. Een website is niet langer noodzakelijk om te laten zien wat je te bieden hebt, gooi gewoon alles lekker op deze kanalen. Plaatsen gaat vlot en voor je het weet heeft de hele wereld het gelezen. Bij wijze van…
De onderwerpen zijn legio en in veel gevallen gaat het eigenlijk niet meer zozeer over wat je te bieden hebt, maar over behoorlijk persoonlijke zaken die met een gemak de wereld in worden geslingerd. Dat heeft niet zo veel met die informatieve blogs te maken, laat staan met die columns met een maatschappij kritische blik of een weloverwogen overpeinzing.
Ik blijf erbij dat het schrijven van werkelijk goeie, rake, zinvolle columns een vak is
Allemaal helemaal niet erg en elk mediakanaal heeft zijn kenmerken, mogelijkheden en beperkingen, maar het gevaar is dat menigeen die een tekst op social media plaatst zich al erg snel een blogger en soms zelfs columnist noemt. De tijd dat het voorbehouden was aan ‘die man met dat geruite petje’ ligt ver achter ons. De tijd dat de hoofdredacteur besliste wie op die bijzondere plek in de krant mocht, is zeldzaam geworden. Op social media lukt het iedereen een plek te vullen. Maar ik blijf erbij dat het schrijven van werkelijk goeie, rake, zinvolle columns een vak is. Dat gaat de blog ver voorbij. Schrijf er maar eens eentje die de lezer werkelijk ergens op attendeert, op het verkeerde of het juiste been zet en ga zo maar door. Een enkele keer tref je een rake column op Facebook omdat deze, inderdaad, zo raak is, maar dan is deze afkomstig uit een krant.
Lees vandaag eens zo’n krant, op zondagmiddag, en zoek de column. Want in kranten, ja… die dingen van papier… hebben columnisten een plek, en ze verdienen het om gelezen te worden. Misschien tref je een column waarvan je denkt; die moet ik onthouden. Of tref je een columnist die goed verwoordt wat jij bedoelt. Een columnist die iets vertelt waar je eens goed over na moet denken, of waar je het pertinent mee oneens bent. Dat verrijkt je blik, en daar is het om te doen.
