Dichter en beeldend kunstenaar Henk Dillerop doet maandelijks verslag van een inspirerend atelierbezoek en attendeert ons op een bijzondere expositie, een optreden, een bundel en nog veel meer. Deze maand is dat het werk van de al op jonge leeftijd overleden Annemarieke Woltman, een groot schildertalent.  Een atelier met een verhaal De onopvallende voordeur van een bijzonder pand in de historische binnenstad van Leeuwarden gaat langzaam open. ‘”Kom binnen Henk,” zegt het vriendelijke hoofd van kunstenaar Hein de Graaf, bekend van onder meer het kunstproject ‘het DNA van Leeuwarden’. De wanden van de hal en langs de trapopgang zijn behangen met tientallen, kleurrijke ingelijste borduurwerken. “Verzameld,” zegt Hein “en ooit ga ik er iets kunstzinnigs mee doen.” Boven gekomen zwaait hij zwierig een deur open en komen we in het indrukwekkende atelier van Hein. Een atelier met een verhaal of beter gezegd vol verhalen. Mijn bezoek heeft echter te maken met één heel bijzonder verhaal, dat over kunstenares Annemarieke Woltman, de op 10 februari 1997 overleden vrouw van Hein de Graaf. Ze was toen 37 jaar. 
Samen met Hein loop ik naar een ruimte helemaal achterin de imposante woning. In die ruimte staan de schilderijen opgeslagen. Ze zijn prachtig en er is keuze genoeg. Willem Alexander kocht werk van haar Haar verhaal begint in 1983, als ze afstudeert aan de Vredeman de Vries Academie voor beeldende kunst in Leeuwarden. Ze bleek een zeer talentvol kunstenares, hetgeen ook opviel bij Aiko van Hulsen, destijds een bekende galeriehouder in Leeuwarden. Hij bezocht al rokend en koffiedrinkend met grote regelmaat het atelier van Annemarieke aan de Tweebaksmarkt en stimuleerde haar enorm om zich verder te ontwikkelen. Kunst Rai In de tachtiger jaren brak ze door met felgekleurde en sterk geabstraheerde landschappen. Exposities van haar werk waren onder meer te zien bij Galerie Van Hulsen en Galerie De Vis in Harlingen. In een stand op de Kunst Rai in Amsterdam van deze laatstgenoemde galerie kocht de toenmalig prins – onze huidige koning - Willem Alexander werk van haar. Ook voerde zij op verschillende plaatsen in de provincie monumentale opdrachten uit, bijvoorbeeld voor de Leeuwarder Courant. Zoals gezegd bleef haar talent niet onopgemerkt, hetgeen bleek uit de opname van haar naam in de Jaargids van 1996 waarin honderd Nederlandse schilders tot veertig jaar zijn opgenomen. Alles is robuust neer gepenseeld Heftige schilderwijze Recensenten uit die tijd schreven dat de belangrijkste kenmerken van haar werk de sterke kleurcontrasten waren. Dat ze een heftige schilderwijze had met veel dynamiek. En ook: ‘De grote vlakken zijn sterk doorwerkt en hebben daardoor veel kleurkracht terwijl de talloze nuances het geheel sterk verlevendigen. Met de opeenhoping van kleine maar vaak felgekleurde vormen boven in het beeld houdt de kunstenares het geheel op een knappe manier in evenwicht’. 
Haar werk zou bestaan uit een bonte aaneenschakeling van kleuren, vlakken en lijnen, die trefzeker en robuust zijn ‘neer gepenseeld’. Nu, twintig jaar later, kunnen kunstliefhebbers opnieuw gaan genieten van het werk van Annemarieke Woltman in galerie ‘de Westerkade’ naast schouwburg De Harmonie. Vanaf: Vrijdag 11 augustus 2017 Galerie ‘de Westerkade’ Westerkade 7, Leeuwarden Open: Vrijdag 11, zaterdag 12 en zondag 13 augustus (officiële opening om 16.00 uur) Woensdag 16, vrijdag 18 en zaterdag 19 augustus Woensdag 23, vrijdag 25 en zaterdag 26 augustus Dagelijks van 13.00 tot 17.00 uur. Toegang gratis. www.poezieboom.nl mail voor info naar henkdillerop@gmail.com of bel met 06 - 209 62 255

BLOG - Werkverkeer, gaat dat over wonen? Zeker. Hoe je dat moet zien? Nou, daar kan ik kort over zijn. Hoewel de redenen ontelbaar en in files in mijn hoofd staan. Zaterdag was het. Weekend. Het werkverkeer zou gedecimeerd moeten zijn. En daar heb je het. Bij mij thuis dus niet. Aan de binnenkant van onze stulp is een planologisch fenomeen zichtbaar geworden, hoewel niet voor alle bewoners. Het is volstrekt on-aantoonbaar wanneer, hoe en hoe snel dit ontstaan is, maar dat is juist het funeste. Zag ik een paar dagen geleden in mijn herinnering nog de horizon van de plint, nu zie ik opgestapelde tassen, van plastic, stof en leer, een rugzak met laptop, regenkleding nat en droog met bijbehorende hoesjes, uitgeworpen schoenen, sportattributen, ingeslagen koopwaar wat geruild, afscheidscadeau collega voor volgende week, de grote wandelschoenen die niet meer op de plank in de bijkeuken pasten en een plaats achter in de auto kregen, maar door een verhuizing van dochter weer even onder de kapstok terecht kwamen. Vervolgens de handwerktas voor oma, die opnieuw tot haken aangezet wordt, een doos met een niet opgehaalde bestelling van de buurtjes, een zak bruine bananen van vorige week van de markt die oh zo goedkoop en vergeten op te eten, want naast het kastje zijn blijven liggen. Het in de haast verwisselde zadel met de gisterochtend hiervoor gebruikte sleutelset ligt weggeschoven onder de radiator. Verkeersopstopping Dit gaat snel. We leven samen. Verkeer is een functie van de ruimtelijke ordening, maar deze bijvangst van het menselijk ras, neer geplempt in onze gang heeft gevolgen voor mijn humeur, en voor de veiligheid van de deelnemers. Jazeker, jij hebt dit ook. Geen flauwekul. Opgeruimd is maar een fase tussen twee verkeersopstoppingen in. Zeker. De deur naar het toilet moet iets omzichtiger open. Een nieuwe fiets een nachtje binnen. De wasmand met op te hangen wasgoed staat bij de trap . 'Onze gang is een zône voor lang en kort parkeren' Onze gang, deze 'Shared Space', met zones voor lang en kort parkeren, had een toonbeeld moeten zijn van ruim twintig jaar opvoedkunst van man en kinderen. Genadeloos vertaalt deze inspanning zich in een nog net herkenbaar wegennet als hoogst haalbaar resultaat. Ons huisverkeer ligt als een getemd monster neergeslagen in de gang. Ik mag niet klagen. Er zijn ergere vormen van dit natuurverschijnsel in mijn omgeving. Orde is een werkwoord. Ordening een zoekproces. Wonen is gewoon werk in alle richtingen.