In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 30. (Eerdere delen zijn te lezen via deze link)
Het voelt een beetje als een mijlpaal, hoofdstuk 30. Toen ik aan mijn dagboek begon heb ik me wel afgevraagd of ik, met mijn energiebeperking, het vol zou houden om elke dag een paar uur te schrijven. Temeer omdat ik de wens heb voor een krant, week-of tijdschrift een column te gaan schrijven. Ik kan dus zeggen dat het me lukt. Misschien niet elke dag, maar toch bijna dagelijks schrijf ik een uur of twee, soms verdeeld in meerdere porties. En ik heb geleerd dat, zelfs als er niet zo veel gebeurd is, het me toch lukt om een verhaal te schrijven. Het is ook een kwestie van gaan zitten en gaan doen. En niet zelden schrijft het verhaal zichzelf.
Vrijdag 8 mei
We bezoeken mijn ouders. Jan gaat met mijn vader in de tuin klussen en ik ga koffiedrinken met mijn moeder. Als we binnenkomen loopt mijn moeder lachend op me af. Haar armen wijd gespreid, klaar om me een dikke knuffel te geven. ‘Nee mam, dat doen we niet, zeg ik, anderhalve meter’. En ik voel me net een strenge schooljuf. ‘Ach zegt mijn moeder, dat hoeft nou niet meer hoor, dat is nu wel een keertje klaar’. ‘Nee mam, zeg ik, het is nog steeds niet klaar, er gaan nog alle dagen heel veel mensen dood. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik je nu zou besmetten, of andersom, terwijl we al die tijd zó voorzichtig zijn geweest’. ‘Hm, ja je hebt ook wel gelijk zegt mijn moeder, maar ik vind er niks aan!’ Nee, ik vind het ook niet leuk, ik zou mijn lieve moedertje dolgraag even stevig tegen me aandrukken, maar we moeten nog maar even geduld opbrengen.
Tegen het eind van ons bezoek loopt de buurman de tuin in, waar wij zitten. Met een tasje boodschappen die hij trouw voor mijn moeder meebrengt, soms een paar keer in de week. Hij is filiaalchef bij een supermarkt. Hij loopt al weer door de gang naar de voordeur als ik zijn naam roep. Hij komt terug, ik stel me van afstand voor en zeg ‘Ik wil namens ons als kinderen even zeggen dat ik het fantastisch vind wat je voor mijn ouders doet, echt dat waarderen we enorm. Ik vind je geweldig. Enorm bedankt!’ De nog jonge buurman grijnst van oor tot oor. ‘Ik doe het graag hoor, geen enkele moeite’ zegt hij vanuit de deuropening. Mijn moeder is gezellig naast hem gaan staan en klopt hem goedkeurend op zijn schouder. Ze is alweer de anderhalve meter vergeten.
Aan het eind van de middag komen Jan zijn jongste dochter L. en haar vriend S. koffiedrinken, we hebben ze al lang niet meer gezien, dus we hebben heel wat gespreksstof. Het is verrukkelijk weer, zodat we buiten kunnen zitten. Die voorwaarde hebben we aan iedereen gesteld: gezellig als jullie komen, maar alleen als we buiten kunnen zitten. We hebben een ruim huis, maar toch is het binnen veel lastiger om de anderhalve meter te handhaven. We hebben geluk, aangezien het al maanden mooi weer is, op een paar slechte dagen na. L. en S. hadden nu in Zuid-Amerika moeten zitten eigenlijk. Ze hadden hun tweede grote reis gepland, de eerste ging naar Azië, en hadden een maand of twee weg zullen blijven. Helaas pindakaas. Ook voor hen gooide de corona crisis roet in het eten. Ze verwachten voor hun retourtickets wel een voucher te zullen krijgen, maar de verblijfskosten voor de eerste locatie waar ze zouden verblijven zijn ze waarschijnlijk kwijt. Het is afwachten geblazen wanneer ze hun reis nu wel kunnen maken. Misschien lukt dat dit jaar wel helemaal niet meer, omdat ook al het vliegverkeer is lamgelegd. En het is maar de vraag wanneer en of dit weer helemaal op gang komt.
’s Avonds krijgen wij eindelijk verlossend bericht van de campingeigenaars in Luxemburg; Vanaf 15 mei opent de camping weer haar deuren. En wij zullen de 23e vertrekken. Net op het nippertje dus. We moeten wel onze paspoorten mee, de reserveringsbevestiging en een bijgevoegde brief, omdat we anders België niet doorkomen. Ik jubel van vreugde. Nu gaat onze vakantie toch nog door! Maar Jan is wat minder euforisch, hij aarzelt. ‘Ik moet het nog maar zien hoor, zegt Jan, of het allemaal wel lukt. We moeten de berichtgeving maar goed volgen, want ik twijfel of het wel zo makkelijk is om door België te komen. En eigenlijk mogen wij alleen noodzakelijk reizen’. Mijn enthousiasme wordt wel wat getemperd, maar ik bedenk me dat we nog twee weken hebben dus het komt vast wel goed.
Zaterdag 9 mei
Jan gaat een vliegenkastje halen uit Drachten, bij mensen die in brocante spulletjes handelen. Ik had het op Marktplaats gezien en ik wilde al een hele tijd zo’n ding maar kon steeds de juiste niet vinden. Het lijkt me ideaal voor in de bijkeuken en dan de groenten en fruit er in zonder dat de vliegen er bij kunnen komen. Het kastje past perfect en ik ben er helemaal blij mee. En Jan heeft ook nog twee prachtige oude, roestige tuinvazen meegenomen, als cadeautje voor Moederdag morgen. De lieverd. Mijn dag kan al niet meer stuk.
En het wordt alleen maar leuker, want in de loop van de middag komen D. en S., mijn lieve vrienden die ik al bijna 40 jaar ken en die het grootste deel van het jaar op Kreta wonen, waar ze een appartementenhotel hebben sinds een aantal jaren. We zien elkaar dus niet meer zo heel vaak. Ik probeer elk jaar wel 1 of 2 keer naar Kreta te gaan om ze te zien en dan tegelijk vakantie te vieren in het heerlijke pittoreske dorpje waar ze wonen. D. en S. waren begin maart vanuit Nederland op weg naar Kreta met een auto vol met spullen voor het hotel maar eerst vierden ze nog een weekje vakantie in Oostenrijk. Achteraf gezien hadden ze dat beter kunnen laten, want ze komen nu Italië, van waaruit ze altijd met de boot naar Griekenland reizen, niet meer in. Het blijkt nog een hele toer om weer terug in Nederland te komen, omdat sommige grenzen in de Balkan gesloten zijn en ook een plek voor de nacht vinden valt nog niet mee. Het lukt ze om in Duitsland in hetzelfde hotelletje als op de heenreis te overnachten, waar de eigenaresse ze met grote ogen aankijkt: jullie weer?
De volgende ochtend doemt er een nieuw probleem op want ze zijn nu dakloos; in de winter huren ze in Almere altijd een tijdje een appartement van iemand die dan altijd zijn familie in een ver land bezoekt maar die is nu weer terug. Gelukkig hebben D. en S. een groot netwerk en uiteindelijk blijkt een bevriende campingmanager in Sneek een vakantiehuisje voor ze te hebben. Het is er goed toeven en het is een gerieflijk huisje maar hun mijmerende gedachten zijn elders. In hun huis en hun hotel in het lieflijke dorpje Mirtos op zonnig Kreta. En natuurlijk zijn er zorgen, want hoe komt het met de rest van het toeristische seizoen? Valt er nog iets goed te maken van de al geleden schade? Zullen de gasten nog wel komen? D. en S. moeten altijd keihard bikkelen om een constante stroom gasten naar Mirtos te krijgen en zo hun inkomen en dat van hun personeel veilig te stellen. Wij beloven in ieder geval in het najaar te komen en we zullen via de mail met S. een reservering maken. Jan en ik waren toch al van plan om dit jaar twee keer een kortere vakantie te vieren in plaats van één grote. En voor het najaar hadden we nog geen concrete plannen. Maar nu dus wel. Wat een heerlijke middag! Een fijn weerzien met dierbare vrienden en weer een heerlijke vakantie in het verschiet. Al is het ook voor deze vakantie niet 100% zeker dat hij door kan gaan. Want dat zal ook hier afhankelijk zijn van de beschikbare vluchten.
Zondag 10 mei
Het is Moederdag vandaag en vanochtend komen mijn kinderen R. en T. Bij het hek vraagt T. ‘wat doen we moekes (zo noemt hij me altijd, R. noemt me moemsie), een knuffel?’ ‘Nee laten we dat nou maar niet doen’ zeggen R. en ik bijna in koor. ‘Ik zou het dolgraag willen, zeg ik en ik zucht, maar laten we nog maar even voorzichtig zijn’. Ik begrijp het populaire woord “huidhonger” heel goed. Het verlangen om elkaar even aan te raken en vast te houden is groot maar we moeten nog maar even verstandig zijn. Gelukkig heb ik mijn Jan om mee te knuffelen.
We hebben R. en T. ook al een tijdje niet meer gezien en ze hebben dus van alles te vertellen. Het zijn beide gezellige praters en het gaat goed met ze. Mijn kinderen hebben een tas vol cadeautjes mee, allemaal lieve dingen. Waaronder een heerlijk pakket van de Zuivelhoeve met allemaal lekkernijen, enkele zoete en de rest hartig. Ze kennen hun moeder. En ze weten ook dat hun bonusvader een lekkere snoeperd is. We zitten buiten op de veranda, maar het weer slaat om, dus een vest of een jas is geen overbodige luxe. Dat was al de voorspelling. Gelukkig wordt het pas echt koud als R. en T. al weer naar huis zijn en Jan en ik aan een soort high tea zitten met alle lekkere hapjes uit het Zuivelhoeve pakket, dat we maar direct soldaat maken. Volgende week kijkt Sonja B. weer streng mee.
Vanmiddag zoek ik naar mijn mond kapjes. Ik had er een doos vol. Hele goedkope en zeker geen goedgekeurde maar toch. Ik heb ze nog geprobeerd kosteloos te slijten aan bevriende zorgmedewerkers maar die wilden ze niet. In Luxemburg zullen we ze nodig hebben, daar is het onder andere ook verplicht in de winkels. Toen ik ze kocht moest ik €10,- betalen, dat was vlak voordat de crisis uitbrak. Dat vond ik toen al een godsvermogen voor van die simpele papieren dingen maar je wilt niet weten wat zo’n doos nu kost. Waar ik ook zoek, nergens vind ik mijn mondkapjes. Opeens verschijnt voor mijn geestesoog het beeld van de stapel oud papier die vorige week opgehaald werd en waar allemaal kartonnen doosjes bij zaten. Gatverdarrie! Liggen mijn dure mondkapjes bij het oud papier. Nou ik hoop dat iemand ze kan gebruiken en dat ze niet een versnipperaar terecht komen. Met enorme tegenzin bestel ik dan toch maar een nieuwe doos. Voor een fortuin. Mijn moeder wil er ook wel een aantal afnemen, dus dan delen we de kosten. En ik zie op internet een filmpje hoe je van een oude sok een mondmaskertje maakt. Ook maar wat oude sokken op het vakantielijstje voor Luxemburg dus.
