In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 35. (Eerdere delen zijn te lezen via deze link).
We staan! Met de caravan op camping “Du Moulin” in Vianden, Luxemburg. Lang leek het onzeker of we konden gaan, maar met een vrijgeleide brief, die de campingeigenaars ons toestuurden, kwamen we probleemloos langs de grens in België. Wel werden we aangehouden. ‘Lachen!’ Siste ik naar Jan vanuit mijn mondhoek, met de lippen op elkaar. Jan kan ongewild nog wel eens nors kijken en een charme offensief zou hier zeker helpen. De Belgische politieagent die ons aanhield was een alleraardigste jongeman, die net zijn boterham stond te eten. Ik zorgde dat ik oogcontact maakte en schonk hem mijn allerliefste glimlachje (voor zover ik die bezit). Hij toverde zelf ook een lach op zijn gezicht. Vroeg waar we heen gingen en las onze brief vluchtig door. Daarna lachte hij weer en maakte met zijn armen een weids gebaar, ten teken dat we verder konden. Joehoe, gelukt!
De rustige camping met maar 150 plaatsen is prachtig gelegen midden in de natuur, met allerliefste eigenaars die het je in alles naar de zin proberen te maken. Aangezien er maar weinig gasten stonden in het weekend (en nu nog minder), kregen we een briefje mee met alle plaatsen waar we konden staan. In eerste instantie had ik een andere plaats gereserveerd, maar nu kozen we de, volgens ons, de mooiste en grootste plaats uit. Aan het riviertje de Our, met uitzicht op een watervalletje. Hoe idyllisch wil je het hebben? En bovendien vlakbij de receptie en het toiletgebouw, dat corona-proof is ingericht en waar wij voor een zacht prijsje een privé-badkamer hebben gereserveerd. Zo kunnen we het besmettingsgevaar met corona verkleinen. Alhoewel…we staan hier op het moment nog maar met twee campers en twee caravans, dus de kans dat we hier besmet raken is niet zo heel groot. Het sanitair is ook keurig, evenals de rest van deze mooie camping. Helemaal top!
Zaterdagnacht, de nacht voor vertrek, sliepen we in onze caravan die op onze oprit geparkeerd stond. Niet helemaal recht helaas, dus als we een beetje te veel wiebelden voelde ik me misselijk worden. Maar Jan zijn broer was gekomen om op ons huis en op onze teckelprinsesjes te passen en die sliep in ons bed, daarom leek dit een goede optie. Van slapen kwam niet heel veel, want na een dag van hard werken om in te pakken, het huis netjes achter te laten en de hondjes verzorgd, met de reis aanstaande, was het nogal een drukte in onze hoofden. En we hadden besloten om vijf uur ’s ochtends te gaan rijden, veel slaap kregen we sowieso al niet. Na wat onrustig gedommel, voor mijn gevoel net nadat we waren gaan liggen, ging de wekker. Nogal brak stonden we op en stapten in de auto, voorzien van een thermoskan met koffie en een zak met lekkere broodjes die Jan gekocht had. Waarschijnlijk dacht hij dat we onderweg verschrikkelijke honger zouden krijgen, want ik schatte in dat we van die hoeveelheid deegwaren minstens drie dagen konden eten. En waarschijnlijk verstopping zouden krijgen. Onderweg stopten we in Schijndel en zetten de caravan aan de kant voor koffie, een sanitaire stop en even de benen strekken. Wat een zegen dat we een chemisch toiletje in de caravan hebben; ik ben iemand die ’s ochtends doorlopend moet plassen. Je zou me dus met recht een zeikwijf kunnen noemen. En er is natuurlijk niet een restaurant of openbaar toilet open vanwege de corona. Een keer in de bosjes plassen vind ik niet erg, maar het is niet mijn hobby, vanwege de overal aanwezige insecten en brandnetels.
Na zes uren rijden kwamen we zaterdag rond het middaguur aan. Dan ben je best wel moe, maar dan moet de voortent nog opgezet. We hebben vorig jaar een oud brikje van een caravan gekocht en er één keer mee proef gekampeerd. Jan meende zich nog goed te herinneren hoe dat met die stokken ook al weer moest. Dus we begonnen vol goede moed de voortent in de rail te schuiven, die aan de caravan vast zit. Potverdorie wat ging dat zwaar! Maar met zijn tweeën, zwetend, lukte dat toch. De stokken waren gemerkt met gekleurde plakkertjes dus ook dat lukte ons. Maar het geheel stond niet lekker, allemaal plooien. En waar moesten de deurflappen? We stonden wat dom om ons heen te staren en opeens zagen we het, shit! We hadden de luifel opgezet met de stokken van de voortent. En bij de luifel hadden volgens Jan geen stokken gezeten toen we hem kochten. Ik geloofde er niks van. Wie koopt er nou een nieuwe luifel zonder stokken? Ik voelde me poep chagrijnig worden en plofte doodmoe neer in een stoel. Even diep ademhalen. Deze tegenvaller mocht onze euforische stemming niet verpesten. 
Dus hup! De luifel er voor weg en de voortent er aan. Dat ging veel makkelijker, want die voortent is ook tweedehands en al vaker gebruikt. In een zucht en een scheet hadden we het voor elkaar. Jan maakte de voortent verder helemaal klaar en ik ging de honderdduizend tassen en tasjes en andere dingen in de caravan te lijf. Dat spul moest allemaal een plekje hebben. Uiteindelijk kwamen we een heel eind en hadden we zelfs nog puf om wat boodschappen te doen. In de winkels hier zijn mondkapjes verplicht, dus die had ik uit voorzorg al in de auto gelegd. Ik heb ze in soorten en maten. Ook handschoentjes en diverse flessen met desinfecterende gel. Je bent überpraktisch of je bent het niet. Ook houden ze hier 2 meter afstand. Schijnt het. Ik heb het in ieder geval nog niemand zien doen. Misschien denken ze dat de mondkapjes voldoende zijn. Avondeten maken was geen optie meer vanwege de vermoeidheid, maar dat hoefde ook niet want, hoewel het restaurant van de camping gesloten is, konden we daar heerlijke pizza’s afhalen. Wát een lekkere en welverdiende beloning!
