In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 3. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2 )
Jan vertrekt vanochtend naar zijn werk, hij heeft telefoondienst. Het kantoor is gesloten dus hij heeft geen klantcontact. Ik druk hem nog op het hart alsjeblieft niet op huisbezoek te gaan, want ik weet hoe Jan is, die helpt dolgraag mensen en dat is heel nobel, maar ik vind dat nu wel doodeng! Jan vindt denk ik wel dat ik wat overdreven met de hele situatie omga. Hij zegt het niet, maar ik zie hem soms zijn wenkbrauwen fronsen of met zijn ogen rollen.
Lege schappen?
Zelf maak ik een weekmenu en een boodschappenlijst. Jan doet al sinds jaar en dag de weekboodschappen en neemt over het algemeen het meeste mee wat op het lijstje staat. De paar kleine dingetjes die er dan niet zijn of die hij is vergeten haal ik dan meestal bij de supermarkt in Winsum, hier 2,5 kilometer vandaan. Maar vanochtend kijk ik naar mijn lijst en ik vraag me af wat hij er van mee zal nemen. Of er niet heel veel lege schappen zijn in de supermarkt. Mochten er dingen niet op voorraad zijn, dan vraag ik hem een alternatief mee te nemen. Ik ben een creatieve kok, dus ik red me er wel mee.
Rijst
Mijn zoon doet veel te luchtig als ik met hem app; ik druk hem op het hart een voorraadje aan te leggen om het met een eventuele lock-down uit te kunnen zitten of voor het geval hij ziek wordt. ‘Mwah, zegt hij, ik heb nog wel wat rijst in huis’. Ja daar wordt je als moeder toch ongerust van?! ‘Als ik al ziek word, zegt hij, ga ik er van uit dat iemand mij wel wat brengt en anders ga ik wel snel even naar de winkel’. Tssss! Ik wil hem wel bij zijn lurven grijpen maar hij is 27, dus dat lukt niet meer. Hij is nog aan het werk. Hij is woonbegeleider voor jongeren met autisme of een licht verstandelijke beperking. Hij vraagt zich af hoe het komt met een eventuele lock-down, of hij dan nog wel naar ze toe kan. Ik weet het ook niet.
‘Nee! Ikke buite pele!’
Jan zijn middelste dochter appt een filmpje van onze kleinzoon (2), die heerlijk aan het buitenspelen is. Geen idee van wat er allemaal speelt in de wereld. Helemaal happy in zijn eigen mini-wereldje. Blossen op de wangen en als zijn moeder hem vraagt om mee naar binnen te gaan om een boterhammetje te eten zegt hij: ‘Nee! Ikke buite pele!’ Het is zo leuk om te zien! Ik vraag me af wanneer ik hem weer lekker kan knuffelen. Met Jan zijn oudste dochter app ik ook. Zij is druk bezig om uit te zoeken hoe ze ‘haar’ kinderen, ze werkt op een school voor kinderen met leer-en gedragsproblemen, online les kan geven. En daarnaast heeft ze net een eigen bedrijfje opgezet en ook daar probeert ze wat dingen voor te doen. Maar met een kleine peuter van een jaar om je heen valt dat niet mee. Ik krijg een foto van onze kleindochter in de box. Daar wil ze best even in, maar niet te lang; ze kan staan en bijna lopen en wil de rest van de wereld ontdekken. Ook haar zal ik een tijd niet over haar zachte wangetjes kunnen aaien.
Verse aardbeien en tulpen
Halverwege de middag komt Jan met bijna alle boodschappen thuis. Wat fijn dat het er nagenoeg allemaal is! En ook nog verse aardbeien en drie bossen met tulpen, mijn lievelingsbloemen. Ik geef hem opgetogen een dikke kus. Daarna begin ik met het voorbereiden van een énorme pan vegetarische stroganoff. Vanaf nu ga ik steeds extra grote hoeveelheden koken, zodat ik ook voor de oudjes een voorraad bakjes met maaltijden in kan vriezen. Toen we bij Jan z’n moeder waren, die vijf keer per week eten van een maaltijdservice krijgt, stelde ze zich voor dat dit straks misschien niet meer door kan gaan. ‘No dan ferhonger ik wol hear!’ riep ze zuchtend. Wij probeerden haar gerust te stellen dat het zover waarschijnlijk niet zou komen en dat wij haar dan natuurlijk helpen.
Overdreven
Voordat ik ga koken belt mijn dochter nog even. Ze is druk-druk-druk en eigenlijk ken ik haar niet anders, hoewel ze een aantal maanden rustig aan heeft moeten doen wegens een knieoperatie. Maar inmiddels is ze aardig hersteld en al weer zo druk als een baasje. Ze werkt vanuit huis, is sociaal werker, maar moet ook haar oude appartement leeghalen en in oude staat opleveren. Sinds kort woont ze officieel samen met haar vriend. Gelukkig heeft ze er hulp bij. Ze maakt kenbaar dat ze die hele corona crisis maar een overdreven gedoe vindt en dat zij en haar vriend gewoon hun dingen blijven doen en ook contacten met anderen niet schuwen. Ik hoop maar dat ze zich niet vergist en wil eigenlijk roepen ‘lieverd wees voorzichtig en doe het niet als het niet nodig is’. Maar ik weet dat ze er niet naar zal luisteren.
Netflixen en het laatste nieuws
Jan en ik eten verrukkelijk van de vegetarische, zoutarme stroganoff met pasta. Ik heb zoveel gekookt dat we er zelf twee keer van kunnen eten en ik daarnaast ook nog voor de drie oudjes een maaltijd heb. Zo lang ze zichzelf kunnen redden prima, maar mocht de nood aan de man komen…
’s Avonds Netflixen we, we hebben weer een fijne serie die we volgen, maar we kijken ook altijd wel even naar het journaal of naar een actualiteitenrubriek voor het laatste nieuws. Ik zie de verpletterende cijfers uit Noord-Italië voorbij komen en dan slaat de angst me toch wel om het hart. Ik probeer de cijfers op de Nederlandse bevolking los te laten en daar word ik helemaal akelig van! Stop! Stop! Hou er mee op! Niet doen! roep ik in gedachten tegen mezelf. Het helpt natuurlijk ook geen biet om je daar mee bezig te houden.
