In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 17. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16).
Donderdag 9 en vrijdag 10 april
Het is wederom schitterend voorjaarsweer. De vroege ochtend is sprookjesachtig en tijdens mijn wandeling met de hondjes maak ik een paar mooie foto’s. Na het ontbijt beginnen Jan en ik met het maken van een happy birthday filmpje voor de buurvrouw die jarig is en voor een dorpsgenote die vrijdag jarig is. Haar dochter heeft alle familie, vrienden en dorpsgenoten van haar moeder opgeroepen een verjaardagsfilmpje te maken en dat vrijdag per whatsapp naar haar moeder te sturen. Wat zal die opkijken! We zingen uit volle borst en het filmpje is snel klaar. Het wordt al bijna een routine dat soort filmpjes te maken.
Daarna gaat Jan aan het werk en vertrek ik naar de AH. Tulpen halen voor mijn jarige buurvrouw, mijn moeder, mem en mezelf. De kweker waar ik ze eerder haalde is uitverkocht nu hij een mooie deal met de AH en de Poiesz wist te sluiten, die nu zijn tulpen verkopen. Twee euro per bos duurder, dat wel, maar dan heb je nog voor een prikje 50 tulpen. Ik koop er 150. Ik vind het wel wat hoor, dat boodschappen doen. Sommige winkelpaden zijn te smal waardoor het onmogelijk is om 1,5 meter afstand te houden, ook al doe je nog zo je best. En dan zijn er ook mensen, ik verbaas me daar over, die zich er gewoon niets van aantrekken en lopen waar ze lopen en als je dat niet bevalt moet je zelf maar zorgen dat je op tijd weg bent. Wat een aso’s! Ben ik ook nog mijn handschoentjes vergeten. En ook een mondmaskertje heb ik niet bij me. Hoewel ik hier in de omgeving nog niemand eentje heb zien dragen. De stangen van winkelkarretjes worden na gebruik ontsmet door het personeel, maar ik ben me er toch voortdurend van bewust dat ik zo’n ding vast heb met mijn blote handen. En het is bijna of ik de laag bacteriën en andere ziekteverwekkers kan voelen. En hoeveel mensen hem vóór mij vastgehouden? En zou daar toevallig ook een besmette persoon tussen hebben gezeten? Ik zal niet de enige zijn met zulke gedachten. Toch? Bij de auto aangekomen besef ik dat ik ben vergeten in de winkel mijn handen te ontsmetten. Dus ik poets ze maar extra schoon met de ruitenreinigingsdoekjes. Dan pak ik mijn stuur vast en het is fijn om te weten dat ik de enige ben die dat vasthoudt.
Tijdens het journaal hoor ik hoeveel ondernemers er deze week weer failliet zijn gegaan. Wat een ellende voor al die mensen! Sommigen hadden misschien na de financiële crisis de poten net weer wat onder het gat en dan gebeurt hen dit. Ik hoor van Engelse en Nederlandse voetballers die acties opzetten om geld in te zamelen en te doneren voor mensen die het op dit moment beter kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld de ondernemers die omvallen. Het zijn mooie voorbeelden van solidariteit, maar ik weet zeker dat, als je Nederland op zou pakken, het heel hard zou schudden en al het overtollige geld eruit zou laten vallen er meer dan genoeg zou zijn voor iedereen. Maar zo lang al die multimiljonairs en miljardairs met hun dikke billen op hun geld blijven zitten verandert er niets en zal het verschil tussen arm en rijk veel te groot blijven, zeker nu. Wrang als je beseft dat de werkelijke solidariteit dáár plaats zou moeten vinden, bij al die mega-rijke stinkerds. Maar daar hoor je niets van. Het zijn zoals altijd de gewone burgers die voor elkaar opkomen en het begrip saamhorigheid inhoud geven.
Vrijdagochtend komen mijn ouders. We hebben ze uitgenodigd, omdat we met dit mooie weer buiten op de veranda kunnen zitten met anderhalve meter afstand. Zijn ze er ook eens even lekker uit. Maar net vanochtend is het jammer genoeg ijskoud. Dus ik heb ze gewaarschuwd van te voren om zich lekker warm aan te kleden. Of op een ander tijdstip te komen, maar daar wilden ze niets van weten. Op hun leeftijd hebben ze het snel koud en daarnaast hebben ze geen vet op hun botten. Mijn vader is slank en mijn moeder is ronduit mager. ‘Ik heb net zoveel kleren aan als een eskimo hoor’ roept mijn vader vrolijk als hij en mijn moeder de oprit op komen lopen. Hij doelt er waarschijnlijk op dat hij zijn thermo-ondergoed onder zijn kleren heeft aangetrokken. Mijn moeder, ook gehuld in dikke winterjas, stapt onbevangen de tuin in en op mij af. ’Toe! roept mijn vader, anderhalve meter!’ Mijn moeder slaat geschrokken de hand voor haar mond. ‘Oh ja, is ook zo, zegt ze, maar wij zijn toch niet besmettelijk’. ‘Nee maar wij misschien wel, zeg ik. Ik moet er niet aan denken dat ze ziek zouden worden door mij. Mijn vader maakt eerst een rondje door de tuin. Dat doet hij meestal als hij hier is. Het is een ontzettende natuurliefhebber en hij geniet zichtbaar van de bloeiende voorjaarsbloemen en uitbottende struiken en bomen. Mijn moeder overhandigt me een tas uit dankbaarheid voor wat we voor hun doen. Het is niet veel wat we voor ze doen, want ze krijgen van meerdere kanten hulp maar toch is ze dankbaar voor alles. Ze heeft de tas gevuld met wat ze kon vinden in haar huis. Een plexiglas vogelhuisje met voer in plastic zakjes er bij, twee slavinken die ze net door de slager had laten bezorgen met de rest van haar bestelling en mini-snickers voor Jan, omdat ze weet dat hij daar zo van houdt. Wat een schatje is het ook, die moeder van mij. Zij is zo iemand die zichzelf nog weg zou geven als ze kon. Het is fijn om op de veranda met een warm bakje koffie in de hand en een heerlijk gebakje even lekker bij te kunnen kletsen met mijn ouders. Dat is toch anders dan achter het tuinhek staan praten. Na twee bakjes koffie houden we het ook weer snel voor gezien. De oudjes moeten niet verkleumen natuurlijk. Jan en ik lopen met ze mee naar de auto, op anderhalve meter afstand. En dan komt mijn moeder met wijd gespreide armen op me af en ook ik doe een stap naar voren. Oh nee shit, dat mag niet! We staan beide tegelijk stokstijf stil. ‘Hè, zegt mijn moedertje, ik zou je net even lekker knuffelen, maar dat mag niet hè?’ Nee dat mag niet. En dus staan vier volwassenen even later kushandjes naar elkaar toe te blazen.
De rest van de dag besteden Jan en ik buiten. De temperatuur wordt uiteindelijk aangenaam en wat is er dan lekkerder dan buiten rond te scharrelen. Ik doe kleine klusjes in de tuin en maak het overal gezellig en Jan ruimt de garage op. Door de bouw van de nieuwe kapschuur is het daar een bende geworden met gereedschap, planken en andere spullen. De kapschuur is nog niet eens helemaal klaar of er nestelen al twee Turkse tortelduifjes in. En hoewel ze steeds met takjes over onze hoofden heen moeten vliegen om bij hun nest onder het dakje te kunnen komen, laten ze zich niet tegenhouden. Ze zijn veel te blij met hun nieuwe huis!
Fijne paasdagen allemaal: en blijf gezond!
