In tijden van Coronacrisis houdt Tietia Feikens een dagboek bij over alles wat haar bezighoudt in deze zorgelijke, verwarrende en vooral ongekende tijden. Vandaag deel 21. (Eerdere delen: deel 1 , deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16, deel 17, deel 18, deel 19, deel 20).
Woensdag 21 april
Hoera! De scholen gaan op 11 mei weer open! Maar is dat eigenlijk wel hoera? Nou voor een deel van de bevolking zeker. Overbelaste ouders met wallen onder de ogen zullen blij zijn dat hun kroost niet meer alle dagen hoeven te onderwijzen en vermaken. Ik zag gister een grappig bedoeld filmpje van een ouder die zijn kinderen naar school brengt, ze als post pakketjes uit de auto smijt en de tassen er achteraan. Zo op de stoep van de school en vervolgens scheurt die ouder met grote snelheid weg. Dat gevoel zullen vast veel ouders herkennen.
Maar ik denk niet dat alle juffen en meesters staan te springen. Niet omdat ze denken dat het niet goed is voor de kinderen en hun ouders, of dat ze zelf niet graag weer willen, maar hoe hou je het in vredesnaam veilig voor iedereen? Neem S. Jan z’n middelste dochter, die kleuterjuf is. Ze voelt zich helemaal niet overtuigd na de persconferentie van Rutte en van Dissel, de RIVM baas. Zij gebruikten veel woorden als: …het lijkt…vrijwel…eigenlijk…de onderzoeken lopen nog…Dat maakt haar ongerust; hoe veilig is het? Het schijnt dat kinderen minder snel besmet raken, minder ziek worden van het virus en volwassenen minder snel besmetten dan andere volwassenen. Minder snel. Alhoewel ze niet naar hun grootouders mogen omdat ze die kunnen besmetten.
Dus ze kunnen hun juf ook wel degelijk besmetten en die juf, onze S. in dit geval, is 6 maanden zwanger van haar tweede kindje, ons derde kleinkind. Zij maakt zich daar zorgen over. Want als er een kleuter valt en begint te huilen pakt zij het kind op om het te troosten. Ze kan moeilijk roepen ‘Daar blijven liggen hoor!’ Of er poept of piest een kleuter per ongeluk in zijn of haar broek, die laat je zo natuurlijk niet lopen. Lichamelijk contact is niet te voorkomen bij deze leeftijdsgroep. S. ziet zichzelf al ziek moeten bevallen of haar kindje verzorgen, met een mondkapje op en het niet zelf kunnen voeden. Of dat het na de bevalling bij haar weggehaald wordt omdat ze het anders zou besmetten. En niemand kan nu tegen haar zeggen ‘ah joh, valt vast wel mee’. Want niemand weet het en dat vind ze heel spannend allemaal.
En dan onze G., Jan z’n oudste dochter, die als juf werkt in het speciaal onderwijs. In dit onderwijs zouden alle kinderen weer volledig naar school moeten. Van niets in één keer naar alles, dat is heftig. Want hoe waarborg je de veiligheid en hygiëne? En volgens G. wordt het lerarentekort dat er al is, alleen nog maar een groter probleem; bij de eerste de beste snottebel moet een leraar thuisblijven en dan? Vervanging? Opnieuw thuisonderwijs? G. ziet de werkdruk al weer toenemen. Zeker met alle extra maatregelen die er ook nog eens genomen moeten worden. En oudere docenten, behoren die dan tot de risicogroep? En mogen die dan sowieso thuisblijven? G. ziet zeker in dat voor haar kinderen ritme en sociale contacten extra belangrijk zijn en ook voor de ouders van deze kinderen. Maar ook zij vindt de effecten te weinig onderzocht. Onder andere hoe groot het risico is dat zij besmet wordt en het virus mee naar huis neemt, naar haar man die hartpatiënt is en haar dochtertje van 1. Wil het allemaal mogelijk zijn, dan moet er nog veel gebeuren voor 11 mei maar G. heeft het volste vertrouwen in haar directeur, die tot nu toe heeft laten zien een geweldige leider te zijn. Ze gaat er van uit dat hij weloverwogen zal handelen.
Sommige sporten mogen ook weer, vooral voor kinderen mits er anderhalve meter afstand gehouden kan worden. In een journaalfilmpje zag ik een jeugd voetbaltrainer die al allemaal voorbereidingen aan het treffen was en blij was dat hij straks weer aan de slag kan. ‘De kinderen mogen bijvoorbeeld niet in de kleedkamers, zei hij, zodat ze niet dicht op elkaar hoeven te zitten’. Maar, dacht ik, hoe ga je dat dan met voetballen doen? Het is toch godsonmogelijk om kinderen te laten voetballen met anderhalve meter afstand er tussen? Nou het zal wel aan mij liggen maar daar snap ik dus niets van. En volgens mij geldt dit voor bijna alle team-en contactsporten. Ik ben benieuwd! Veel ondernemers zullen teleurgesteld zijn. Ik denk dat veel van hen gehoopt hadden dat er ook voor hen sprake zou zijn van een versoepeling. Maar helaas. Ook veel klanten zullen balen.
Mem bijvoorbeeld hoopte vurig dat haar pedicure weer zou mogen beginnen want haar teennagels werden zo lang. ‘Ja en anders moet ik de kinderen vragen, zei ze, maar ik ben zo bang dat die in het leven knippen, dus dat durf ik niet’. Er zit niks ander op, mem zal het nog even vol moeten houden tot het echt niet meer gaat. Hopelijk voor haar is de pedicure weer begonnen voordat ze de kinderen moet vragen. ‘We moeten met zijn allen voorzichtig blijven, sprak Rutte, het kan niet zo zijn dat het virus straks in een nieuwe golf over ons heen komt. Dat kunnen ook alle IC medewerkers niet aan. Die zijn al maanden 12 uur per dag in touw, een nieuw corona-golf kunnen ze niet aan’. Ook sprak Rutte van duivelse dilemma’s. Dat snap ik wel, je zult maar voor een heel land moeten beslissen wat goed is en wat niet, dat doe je natuurlijk nooit voor iedereen goed. Ik zou voor geen miljoen in zijn schoenen willen staan! Zag ik nu toch een paar extra rimpeltjes in zijn gezicht?
Tot zover de grote dilemma’s. Ik had mijn eigen dilemma; zaterdag aanstaande zijn Jan en ik 12 jaar bij elkaar en dat wil ik vieren. Normaal gesproken bespreek ik een intiem en luxe dineetje in een sfeervol eethuisje, maar dat lukt nu natuurlijk even niet. Nu had ik gelezen dat ze bij het Eurohotel in Leeuwarden ‘private dinners with a view’ deden. Ze hadden een aantal kamers beschikbaar waar je met zijn tweeën kon dineren en waar je bediend werd volgens corona richtlijnen en van waaruit je een mooi uitzicht op de stad had. Dát leek me wel wat! Maar helaas daar is het hotel mee gestopt, de gemeente heeft het verboden, achtte het te risicovol. En ik vond het nog wel zo’n leuk idee! Jammer. We kunnen natuurlijk een maaltijd thuis laten bezorgen en de boel hier gezellig maken maar ik wil iets bijzonders. En toen kwam ik via Social deal forelvissen tegen. Te gek! Hier vlak in de buurt ook nog. Leek me super leuk om te doen samen met Jan. Maar helaas, ook dit kan wegens de crisis niet doorgaan. Gelukkig ben ik niet voor één gat te vangen en creatief bovendien, dus Jan kan rekenen op een hele leuke verrassing zaterdag. Wordt vervolgd.
